Πού μπλέξαμε...

Tου Στεφάνου Κασιμάτη

Κανονικά -θέλω να πω δηλαδή αν ζούσαμε σε καιρούς που επέτρεπαν παρόμοιες πολυτέλειες- σήμερα θα όφειλα να απόσχω των καθηκόντων μου, λόγω πένθους. Διότι -να το πω για όσους δεν το έχουν πληροφορηθεί ακόμη- η Μαριλίζα η Ξενογιαννακοπούλου αποχώρησε από το Κίνημα. (Τώρα καταλαβαίνετε σε τι οφειλόταν το ανεξήγητο κενό που νιώθατε χθες και δεν μπορούσατε να συγκεντρωθείτε...) Εν πάση περιπτώσει, κάνω πέτρα την καρδιά,

παρηγορούμαι κάπως με τη σκέψη ότι τουλάχιστον η Μαριλίζα μας δεν εγκατέλειψε την πολιτική και πάω παρακάτω, σε θέματα του ελαφρού ρεπερτορίου, που θα με βοηθήσουν να ξεχαστώ...

Οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ, που απέφυγαν να ψηφίσουν στη Βουλή τη ρύθμιση για τις ιδιωτικοποιήσεις, οι ίδιοι που αύριο-μεθαύριο θα κάνουν το ίδιο με τα μέτρα, δικαιολογούν τη στάση τους επικαλούμενοι τη φιλολαϊκή συνείδησή τους και τον σεβασμό τους στις δεσμεύσεις που περιλαμβάνονται στην περίφημη εκείνη «προγραμματική συμφωνία» των τριών κομμάτων της συμπολίτευσης. Ή κάνω λάθος; Οχι, σωστά τα λέω, οπότε προχωρώ τον συλλογισμό μου.

Εκ πρώτης όψεως, λοιπόν, η άρνηση των βουλευτών να ψηφίσουν μοιάζει με στάση ηθικής ανωτερότητας. Από τη μια μεριά, έχουν τις πιέσεις της πραγματικότητας, των ξένων, των δανειστών, των Νεφελίμ, πέστε το όπως θέλετε και, από την άλλη, την καθαρή συνείδησή τους και την υπόσχεση που έδωσαν στον λαό. Αυτοί διαλέγουν το δεύτερο. Ενα θερμό χειροκρότημα, παρακαλώ, για την «έντιμη» στάση τους. Ολέ!

Ομως το δίλημμα, έτσι όπως το θέτουν οι ίδιοι, τίθεται με όρους οι οποίοι αναφέρονται αποκλειστικά στον προσωπικό εσωτερικό κόσμο του καθενός τους και αφορά μόνον τους ίδιους, την πάρτη τους, το σαρκίο τους, τη λεβεντιά τους και κανέναν άλλο. Να είμαι εγώ εντάξει με τον εαυτό μου ή να μην είμαι; Αυτό είναι που λένε στους ψηφοφόρους τους και αυτή είναι η ουσία του διλήμματος στο οποίο απαντούν με τη στάση τους. Ετσι όμως δεν αλλάζουν ούτε κατ’ ελάχιστον την πραγματικότητα· διαλέγουν απλώς να την αγνοήσουν. Επίσης, η στάση αυτή δεν είναι εντιμότητα. Αν δεν ξενίζει να το θέσω με θεολογικούς όρους, αυτή η στάση είναι παράδειγμα υπερηφάνειας (η superbia των επτά θανάσιμων αμαρτημάτων -η οποία, ειρήσθω εν παρόδω, σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να συγχέεται με τη suburbia των Pet shop boys...). Είναι μια εκδήλωση αγάπης προς τη δική τους excellentia.

Ακόμη χειρότερα, το ότι αυτοί είναι εντάξει με τον εαυτό τους δεν σημαίνει ότι είναι εντάξει και με τους ψηφοφόρους τους - αυτό το δεύτερο είναι το καθήκον τους και αυτό είναι που έχει σημασία. Το πραγματικό δίλημμα, που αυτοί σκοπίμως αποφεύγουν, έχει ως εξής: θέλεις να μείνω πιστός στις δεσμεύσεις που ανέλαβα απέναντί σου ή προτιμάς να μην πάρεις καθόλου σύνταξη τον Δεκέμβριο; Αν οι διαφωνούντες βουλευτές της συμπολίτευσης είχαν πράγματι επίγνωση του χρέους τους προς τον κόσμο ο οποίος τους ψήφισε, αυτό θα όφειλαν να εξηγήσουν στους ψηφοφόρους τους. Οχι να τους πλασάρουν για λεβεντιά την αυτοκαταστροφική άρνηση της πραγματικότητας.

Ορισμένοι εκ των βουλευτών αυτών, βέβαια, ίσως στερούνται αντικειμενικά της δυνατότητας να συλλάβουν το πρόβλημα στις πραγματικές διαστάσεις τους. Ισως να μην μπορούν οι άνθρωποι - να είναι περιορισμένων πνευματικών δυνατοτήτων. (Πόσο καθαρότερα να το πω;) Κάποιοι άλλοι ίσως να μην θέλουν· όπως. λ.χ., ο ογκόλιθος Θ. Παραστατίδης, ο οποίος όταν ερωτήθηκε τις προάλλες, σε ραδιοφωνική συνέντευξή του, τι άλλο μπορεί να γίνει, αν δεν γίνει αυτό που έχουμε συμφωνήσει να γίνει ώστε να πάρουμε τα 31 δισ., είπε με ένα μισοκακόμοιρο ύφος ο φουκαράς: «Α, εγώ δεν ξέρω! Αυτά να τα βρουν εκείνοι οι οποίοι» κ.λπ. Τέλος, εκτός από τους υστερούντες και τους λίγους, δεν αμφιβάλλω ότι υπάρχουν και οι πονηροί που τους ωθεί το κίνητρο της δικής τους επιβίωσης στην πολιτική - δήθεν πονηροί· γιατί, στην πραγματικότητα, δεν βλέπουν πέρα από τη μύτη τους, δεν καταλαβαίνουν ότι χωρίς χρηματοδότηση ο γελοίος κόσμος τους θα εξαφανισθεί.

The devil knew not what he did when he made man politic, λέει ο Σαίξπηρ σε κάποιο σημείο στον Τίμωνα τον Αθηναίο. Δεν ήξερε, πράγματι. Ακόμη και ο διάβολος κάνει λάθη...