Ω ! της βέβηλης γνωστικής βλασφημίας!

Του Σ. Συρμόγλου

Τα προχθεσινά έκτροπα στο θέατρο “Χυτήριο”, με αφορμή το ανέβασμα του θεατρικού έργου του Τέρενς ΜακΝάλι “Corpus Christi”, παρουσία οπαδών παραθρησκευτικών οργανώσεων και βουλευτών τόσο του ΣΥΡΙΖΑ, όσο και της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ, δεν χρήζουν σοβαρής ανάλυσης και βέβαια δεν αποτελούν επιστροφή στον…σκοταδισμό, όπως διατράνωναν διάφοροι “τηλεαστέρες” της…παραμορφωμένης προοδευτικότητας!

Το “μακελειό”, ωστόσο, στα τηλεοπτικά
παράθυρα του αμείλικτου ρεαλισμού των…εκφραστών της ελληνικής κοινωνίας, οι οποίοι “ποδοπατούν” κάθε έννοια λογικής αιτιολογίας των πραγμάτων με τον ξεπερασμένο βερμπαλισμό τους, μεταξύ εκπροσώπων του ΣΥΡΙΖΑ και της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ για το θέμα της …ελευθερίας της έκφρασης στην Τέχνη, χρήζει όχι απλώς ανάλυσης ως κοινωνιολογικό φαινόμενο, αλλά και ψυχιατρικής προσέγγισης των παρισταμένων στα διάφορα δημοσιογραφικά πάνελς…

Ένα τέτοιο τηλεοπτικό “μακελειό”, συγκεκριμένα στον Σκάι, ήταν αυτό μεταξύ του συγγραφέα και αυτοβαφτιζόμενου “διανοούμενου” στο χώρο της Αριστεράς και βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ κ.Τασιόπουλου και του έτερου “κοινοβουλευτικού ανδρός” της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ κ.Παναγιώταρου. Οι οποίοι στη διάρκεια της εκπομπής άλλαξαν δια του χυδαίου υβρεολογίου και τα ονόματά τους…Ο ένας μετονομάστηκε σε Τσατσόπουλος κι ο άλλος σε Νταβατζής-Τραμπούκος!

…Μια αντιπαράθεση που αποθέωνε τη βλακεία και κονιορτοποιούσε κάθε αισθητική. Ο αβδηριτισμός προσωποποιημένος… Η υποτιθέμενη “τερατώδης μορφή της προοδευτικότητας” του… διανούμενου της Αριστεράς σε ευθεία ρήξη με “τερατόμορφο πρόσωπο” της άκρας Δεξιάς…

Δύο εκπρόσωποι του Κοινοβουλίου. Με μια κοινή και στερεότυπη φρασεολογία καραγωγέα να επιδίδονται σε άθροισμα μωρίας και να καταδείχνουν με…ονοματεπώνυμο μάλιστα τις ατυχείς επιλογές του εκλογικού σώματος, που εθίστηκε να ψηφίζει όσους διαγκωνίζονται στη μαγκιά, “γυαλίζουν” στην τηλεοπτική οθόνη, ως μόνιμοι συνδαιτυμόνες των εκφραστών ενός φαύλου πολιτικού συστήματος κι όσους κραυγάζουν για όνου σκιά!..
Όλοι αυτοί οι ψυχασθενείς της πολιτικής παχυδερμίας και της προοδευτικής οπισθοδρόμησης, ως διεσταλμένα μηδενικά μιας κοινωνίας “βουτηγμένης” σε μια αναπόδραστη κρίση αξιών και ήθους, προσπαθούν να μας “διδάξουν” αναμασημένες έννοιες περί ελεύθερης έκφρασης της Τέχνης και περί της…υφής της βλασφημίας!
Στην Ελλάδα της κρίσης ευημερούν οι λέξεις, οι αφηρημένες θεωρήσεις, ο ψευδοδιανοουμενίστικος αυταρχισμός και η απροκάλυπτη βλακεία. Επικρατούν οι πλέον αλλοπρόσαλλες απόψεις. Αυτός ο φαύλος κύκλος σταθεροποιεί τις σατραπείες των φαύλων στην πολιτική και στην κοινωνία και διαποτίζουν τα πάντα με την οσμή της διαφθοράς και της σήψης των αξιών….
Σε ό,τι αφορά την επίμαχη παράσταση τώρα. Για κάθε άνθρωπο, που στοχάζεται την ύπαρξη και το πιθανό της νόημα, δεν μπορεί να μην αντιδρά στον ευτελισμό που επιχειρείται από κάποιους διανοούμενους και καλλιτέχνες της…συμφοράς και με συγκεκριμένο “κοινωνικό προφίλ”, κάθε έννοιας που σχετίζεται με την πίστη στο θεό, τον θεό έστω του καθενός! Η φανέρωση του θεού, άλλωστε, αναιρεί το χρόνο. Γιατί κομίζει τη μακαριότητα. Στην χριστιανική θρησκεία, η Σάρκωση του Θείου Λόγου ακυρώνει επίσης τον ανθρώπινο λόγο. Γιατί η παρουσία του αχώρητου μέσα στο χώρο,ανιστόρητου μέσα στην ιστορία, δεν επιδέχεται καμία έλλογη θεμελίωση ή πρακτική επαλήθευση. Πολύ περισσότερο δεν επιδέχεται εξευτελισμό και βάναυση προσβολή…
Η γνώση, ωστόσο, βέβηλη απλώνει τα λογικά της χέρια για να συλλάβει τούτο το μέγα γεγονός. Κι έτσι αντί να το γεύεται ως “επιούσιον άρτο”, το απωθεί, μετατρέπoντάς το σε αντικείμενο. Το νεκρώνει δηλαδή και απονευρώνει την ύπαρξή μας.
Ω της βέβηλης γνωστικής βλασφημίας!
Είναι η “ύβρις” των αρχαίων που αιώνες βαυκαλίζει τον άνθρωπο με την ιδέα ότι ίσως θα μπορούσε κάποτε να γίνει θεός… Και επειδή δεν φαντάστηκε ποτέ ότι ο θεός θα γινόταν άνθρωπος, γιατί η ενανθρώπιση είναι το ύψιστο μεταφυσικό και θρησκευτικό παράλογο, σκέφτηκε δια της…ελευθερίας της έκφρασης κυρίως στην Τέχνη να …υποκαταστήσει το θεό, ευτελίζοντας την πίστη… Και τι σημαίνει τελικά ελευθερία έκφρασης της Τέχνης; Σημαίνει ασυδοσία κατά τον ανεγκεφαλισμό του καθενός; Σημαίνει στρέβλωση της αλήθειας και ιδεολογική χειραγώγηση; Σημαίνει υπέρβαση της κοινωνίας; Ό,τι κι αν σημαίνει το συγκεκριμένο θεατρικό έργο δεν παράγει κανένα απολύτως μήνυμα! Γιατί το προϊόν κάθε μορφής Τέχνης πρέπει να είναι αμιγώς μηνυματικό. Διαφορετικά, εξυπηρετεί ιδιοτελείς στόχους ή είναι απότοκος της βλακείας του δημιουργού του κι όσων συντάσσονται ή εμπλέκονται μ’ αυτό!..
http://freepen.gr/