Θα γίνουμε μπίλιες;

Αποσύνθεση μεν αλλά… Θα γίνουμε μπίλιες;

Στην αρχή  όλοι ήταν «αγανακτισμένοι  και μαζί».

Όσο το θέματα ήταν φανερά τουλάχιστον απολιτίκ και όλοι είπαμε πως, δημιούργησαν ένα νέο πολιτικό  σκηνικό.

Πράγματι στην πλατεία Συντάγματος το καλοκαίρι του 2011 έπεσε ξέπνοο  το πολιτικό σύστημα που χαρακτήρισε την μεταπολίτευση και μπήκαν τα θεμέλια για την επόμενη ήμερα.

Ήταν αναμενόμενο στην πλατεία να μαζευτούν
απλοί πολίτες, Δεξιοί και αριστεροί  εκτός συστήματός και διανομής εξουσίας,  άλλα και ακτιβιστές από κάθε πλευρά.

Ας μην ξεχνάμε ότι ακραίος και ακτιβιστικός  ήταν και ο ΣΥΡΙΖΑ τότε, ενώ σήμερα είναι Αξ. Αντιπολίτευση.

Σταδιακά ο Σύριζα ήρθε προς το κέντρο και- αποτελώντας έτοιμη κομματική δεξαμενή στα κεντροαριστερά – απορρόφησε το ΠΑΣΟΚ που αποχωρούσε  προς τα κεντροδεξιά. Ακολουθούσε  τους μονόδρομους του φίλου του ΓΑΠ (Ντομινικ) και των εταίρων και άφηνε  πίσω του ολόκληρες  οργανώσεις, γενιές  και πρόσωπα.

Τα ίδια έγιναν και στην δεξιά  δίνοντας μας δυο νέα κόμματα (ΧΑ και ΑΝΕΛ), καθώς η ΝΔ αποχωρούσε προς το κέντρο, απαρνούμενη τα βασικά «πατριωτικά» χαρακτηριστικά της  και αποδεχόμενη τα “προδοτικά” μνημόνια του ΓΑΠ.

Η ΝΔ κρατήθηκε στα ακροδεξιά μόνο σε θέματα που είχαν εύκολα θύματα, μη μετρήσιμα εκλογικά δηλαδή τους μετανάστες.

Όταν προκηρύχθηκαν εκλογές η εικόνα σχηματοποιήθηκε και σε όλο το αντιμνημόνιο πήρε κεφάλι  ο ΣΥΡΙΖΑ.

Η συγκυβέρνηση που σχηματίστηκε από τους μνημονιακούς, μας αποκάλυψε  δυο πολύ δυνατά  άκρα δεξιά και αριστερά της.

Οι “από εδώ” αγανακτισμένοι  άρχισαν να παλεύουν  τους “από εκεί”. Το έκαναν  όχι γιατί διαφωνούσαν σε αυτά που λέει ο άλλος… αλλά γιατί ήταν από εκεί. Την ίδια στιγμή αμφότεροι στρέφανε το βέλη τους προς το κέντρο.

Αν επεκτείνουμε αυτή την ερμηνεία  μπορούμε να θεωρήσουμε ότι ένας εμφύλιος έχει αρχίσει και είναι μεταξύ των αντιμνημονιακών  της  πλατείας. Διεξάγεται παντού και τις περισσότερες φορές δι ασήμαντον αφορμήν, ενώ η κατάσταση χειροτερεύει καθώς σε κάποια σημεία  φαίνονται και παλιά τραύματα του εμφυλίου.

Φοβόμαστε το πραγματικό εμφύλιο  σήμερα και συζητούμε για αυτόν απλώς γιατί  κάνουμε προβολή στο μέλλον, και εκεί βλέπουμε  όλοι ότι το παρόν σκηνικό  είναι νεκρό και αποσυντίθεται.

Όμως, βλέπουμε ακόμη, ότι αν παραδώσει στο νέο που φταίξαμε τα πράγματα μπορεί να εξελιχτούν σε τραγωδία. Το δίπολο Αριστερά- Δεξιά είναι παρόν και στο νέο σκηνικό και   το διαίρει. Διαιρεί  το αντιμνημόνιο και την νέα εποχή με βία και ένταση.

Βλέπουμε ακόμη, πως ανάμεσα στα δυο άκρα που παραμένουν άκρα τροφοδοτούμενα από  το παρελθόν την πόλωση και την ένταση με  την οποία βγήκαν στο προσκήνιο, υπάρχει ένα κέντρο που ισορροπεί.

Το παλιό έχει διαλυθεί σε ένα  κέντρο σαν χυμό  που λειτουργεί σταθεροποιητικά και τονωτικά για το σύστημα. Αν η ένταση  μεταξύ των άκρων συνεχιστεί το κέντρο θα ισορροπεί συνεχώς.

Η μόνη διαφωνία θα είναι Ιστορική και θα αφορά το αν είναι προδότες ή ρεαλιστές, αλλά αυτό θα κριθεί εκ της καταλήξεως τους έργου τους.

Ήδη  πάντως οι μνημονικοί συνεργάζονται άψογα, διαιρούν το αντιμνημόνιο κατηγορώντας και υποστηρίζοντας πότε την μια πλευρά και πότε την άλλη. Κυβερνούν σχεδιάζοντας τις επόμενες κινήσεις  του “μετώπου” τους, ενώ κάμποσα λιγούρια  είναι απ έξω και  θέλουν να μπουν μέσα. Προοπτική για την οποία φαντάζονται νέα σχήματα.

Οι αντιμνημονιακοί και το “νέο” ήδη δέρνονται στις πλατείες μεταξύ τους δημιουργώντας τον φόβο

πως όταν θα φύγουν οι «Γερμανοί» θα γίνουμε Μπίλιες

…

Έχει ξανασυμβεί με Γερμανούς, με δοσίλογους, με “ρεαλιστές”,  με καταστροφές… Έχει ξανασυμβεί ακριβώς με τα ίδια χαρακτηριστικά και τους ίδιους ρόλους

http://papaioannou-giannis.net/