Δεν κατάλαβε ούτε αυτός

Σπύρος Παπαγιάννης

     Έβγαλε βιβλίο ο κ. Ρουμελιώτης, ο εκπρόσωπος της Ελλάδος στο ΔΝΤ και μίλησε και στην τηλεόραση και μας είπε πως δεν κατάλαβε,

Γιατί η Ελλάδα δεν νοικοκύρεψε την οικονομία της. εγκαίρως, προτού την πιάσει η φουρτούνα…

Γιατί έπρεπε σώνει και καλά να πάει στο ΔΝΤ για βοήθεια.

Γιατί δεν χρησιμοποίησε, το ΔΝΤ για να πιέσει περισσότερο την Μέρκελ, να κουρευτεί εξ’

αρχής το Ελληνικό χρέος που να καταστεί βιώσιμο και να μην γίνει σήριαλ το θέμα της διάσωσης της Ελλάδος.

Γιατί αποδέχθηκε το εξωφρενικό επιτόκιο του 5% για την σωτηρία και τιμωρία ταυτόχρονα  της χώρας, έναντι του 3% που ζητούσε το ΔΝΤ και τον χρόνο ρεκόρ της δημοσιονομικής προσαρμογής, που δεν είχε ποτέ προηγούμενα επιχειρηθεί να εφαρμοσθεί τόσο βίαια σε άλλη οικονομία.

Γιατί έπρεπε να αναβάλει το κούρεμα του χρέους μέχρι να πάρει την άδεια των Γερμανών, για να ξεφορτωθούν  προηγουμένως οι Γερμανικές τράπεζες τα ελληνικό ομόλογα.

Γιατί έπρεπε να αγοράζουν οι Ελληνικές τράπεζες και τα Ελληνικά ασφαλιστικά ταμεία τα Ελληνικά ομόλογα, έστω και με μειωμένη τιμή, αφού το ήξεραν και διά του στόματος του ΔΝΤ ότι το Ελληνικό χρέος δεν βγαίνει και αργά η γρήγορα θα έρχονταν η πτώχευση.

Γιατί  έπρεπε να διαφημισθεί ο Ελληνικός λαός ως ιδιότυπη περίπτωση διεφθαρμένου, που να καταστεί δακτυλοδεικτούμενος παγκοσμίως και το κατάλληλο θύμα.

Γιατί έπρεπε να μαγειρευτεί στατιστικά προς τα άνω το ελληνικό έλλειμμα.

Γιατί έπρεπε να τρομοκρατηθούν οι καταθέτες ώστε να βγάλουν τα λεφτά τους στο εξωτερικό.

Γιατί έπρεπε να πωληθούν τα ασφάλιστρα κινδύνου του ταχυδρομικού ταμιευτηρίου, αφού επεκρέματο ο κίνδυνος πτώχευσης;

Δεν κατάλαβε προφανώς, αν και νεοφιλελεύθερος, την ανάγκη της χώρας να αποκτήσει παγκόσμια διακυβέρνηση και μάλιστα φάστ.

Δεν κατάλαβε πως η χώρα έπρεπε να παρκάρει μια διά παντός εκτός των αγορών, για να αποτελέσει το πρώτο προικιό του παγκόσμιου κυβερνήτη.

Δεν κατάλαβε πως η κρίση ήταν η χρυσή ευκαιρία για να καταλυθεί η εθνική κυριαρχία  και να αναγορευθεί το Ελληνικό κράτος, «αποτυχημένο» κράτος.

Δεν κατάλαβε, αν και νεοφιλελεύθερος και άνθρωπος του ΔΝΤ, πως δεν αρκεί να κατεβούν οι μισθοί και οι συντάξεις, μα πως πρέπει να συντριβούν τελείως, για να καταστεί η χώρα επενδυτικός παράδεισος και ελεύθερη οικονομική ζώνη.

Δεν κατάλαβε πως η Ελλάδα  έπρεπε να γίνει το πρότυπο κράτος της παγκοσμιοποίησης, για να ακολουθήσει όλος ο Ευρωπαϊκός νότος.

Δεν κατάλαβε πως η Ελλάδα έπρεπε να αποδυναμωθεί πολιτικά και στρατιωτικά λόγω της καίριας γαιοστρατηγικής της θέσης και του υπόγειου πλούτου της.

Δεν κατάλαβε πως η  επιτηδευμένη αφέλεια και απρονοησία του Γ. Παπανδρέου θα συναποτελούσε με την απληστία της κυρα Μέρκελ την κατάλληλη τρινιτροτολουόλη για την ανατίναξη της ευρωζώνης.

Σε όλα τα άλλα δεν είχε τίποτε να πεί ο κ. Ρουμελιώτης.

Γιατί και εδώ όπως και διεθνώς έπρεπε για να σωθούν οι τράπεζες να φεσωθούν οι λαοί και οι εργαζόμενοι, να καταργηθεί το κοινωνικό κράτος και να υποτιμηθεί ο Ευρωπαϊκός πολιτισμός.

Εκείνο που δεν κατάλαβε ήταν γιατί ο Ελληνικός λαός έπρεπε να επωμισθεί δυσανάλογα περισσότερο βάρος από όλους τους άλλους.

Γιατί για χάρη της παραμονής  του στο Ευρώ έπρεπε να σώσει τις γερμανικές τράπεζες, να καταστρέψει την οικονομία του και να φύγει μετανάστης στο εξωτερικό.

Προφανώς γιατί δεν κατάλαβε πως ο διεθνισμός λειτουργεί υπέρ των μεγάλων εθνών και εις βάρος των μικρών και πως ο νεοφιλελευθερισμός όσο και να λέμε πως είναι ο διεθνισμός των αγορών, είναι διεθνισμός και ως διεθνισμός εξυπηρετεί πρωτίστως τους μεγάλους, έστω και αν υπάρχουν  σ’ αυτόν ειδικά τον διεθνισμό, κάποιοι  ιδιώτες πιο μεγάλοι και από τα μεγαλύτερα κράτη, έθνη και οικονομίες.

Τελικά ολίγον πατριωτάκι ο κ. Ρουμελιώτης. Γι’ αυτό και δεν τον ΄κάναν πρωθυπουργό.

Τελικά  μπορεί κανείς να είναι  νεοφιλελεύθερος  διεθνιστής, μα και  πατριώτης, όπως είδαμε και  στο παρελθόν  πατριώτες σοσιαλιστές, την εποχή ακόμη  που ο κομμουνισμός μεσουρανούσε σε δύναμη.

Το μόνο επιλήψιμο για τον κ. Ρουμελιώτη είναι  που σαν σύγχρονος Έλληνας κι’ όχι αρχαίος, μίλησε, επίσημα τουλάχιστον, κατόπιν εορτής, για την ιστορία περισσότερο. Κάτι είναι κι’ αυτό δεν λέμε, για να μην βάζουμε κι’ όλους τους νεοφιλελεύθερους σε ένα τσουβάλι, έστω και αν δεν συνειδητοποιούν και οι ίδιοι πως όταν ο διεθνιστής έχει να επιλέξει ανάμεσα στον διεθνισμό του και την πατρίδα του διαλέγει συνήθως τον πρώτο και πως οι διεθνισμοί εφευρίσκονται συνήθως από τους «μεγάλους», για να υπηρετήσουν τους μεγάλους και να τον «χάψουν»  οι μικροί.

Γι’ αυτό και δεν θα πάρει βραβείο της Ντόϊτσε Μπάνκ για το βιβλίο του ο κ. Ρουμελιώτης κι’ ούτε θα τον καλέσουν να διδάξει πράσινη ανάπτυξη, ή την σωτηρία του κόσμου, στο Χάρβαρντ. Μπορεί ο κύριος  Παπανδρέου να μην έσωσε τον Ελληνικό λαό, έσωσε όμως τις Γερμανικές τράπεζες, που τι θα γινόταν χωρίς αυτές και οι Ελληνικές  και τι θα γινόταν οι Έλληνες πολύ περισσότερο, που αν σωθεί η μητρόπολη  μπορεί να σωθεί η περιφέρεια, τι να την κάνεις όμως την σωτηρία της περιφέρειας αν δεν σωθεί η μητρόπολη.

Κάπως έτσι  θα σκέφθηκε  ο μεγάλος ουμανιστής, Παπανδρέου, για να μην αναζητήσει το μυαλό μας άλλα χαμηλότερα, ανάξια του ονόματός του, κίνητρα.