Από το ημερολόγιο της Άννας Φράνκ

Σπύρος Παπαγιάννης

   Τώρα που στους πτωχούς της χώρας μας προστίθενται συνεχώς περισσότεροι πτωχοί, που δεν είναι άλλοι από τους νεόπτωχους του νεοφιλελευθερισμού, τίθεται ένα δίλημμα.

Να γυρίσει η πατρίδα  σε ένα ταπεινό, μα ανεξάρτητο νόμισμα, ή να παραμείνει στο πλούσιο ευρώ, που συμπεριφέρεται λίγο πολύ σαν χρυσή λίρα;

Και τι θα πάθει παραπάνω ένας πτωχός όταν δεν θα έχει η χώρα του ισχυρό νόμισμα, από αυτά

που υφίσταται τώρα που έχει;

Τι θα πάθει παραπάνω αν δεν θα μπορούν και οι πλούσιοι να βρούν πετρέλαιο σαν κι’ αυτόν και είναι άδεια τα σούπερ μάρκετ, με αποτέλεσμα  να αρχίσουν να πεινούν και αυτοί   κι’ ας έχουν μάτσο τα ευρώ και τις λίρες στην τσέπη; 

Και αν θα αναγκασθούν οι άρχοντες  να συνειδητοποιήσουν πως είναι να είσαι πτωχός και πως κάτι τους συνδέει με τους πτωχούς συμπατριώτες τους, θα  είναι αυτό απαραίτητα κάτι κακό; 

Δεν θα αποκτήσουν έτσι άθελά τους μία εθνική εμπειρία που θα υπερβεί την ταξική τους νιρβάνα που εξασφαλίζεται σήμερα από το εκτός τόπου και χρόνου  διεθνές νόμισμα της σύγχρονης  φραγκοκρατίας; 

Τέτοιο εθνικό σχολείο δεν ήτανε και ο στρατός παλιότερα  και γι’ αυτό φρόντισαν παντού οι  νεοφιλελεύθεροι να τον κάνουν μισθοφορικό, ή ημιεπαγγελματικό, να περιορίσουν την θητεία του στο ελάχιστο και να τον γεμίσουν με τρελλούς, ψευτοανίκανους προς υπηρεσίαν, ανυπότακτους και αντιρρησίες συνειδήσεως; 

Και αν δεν θα μπορεί να εξάγεται το ελληνικό χρήμα στο εξωτερικό από την στιγμή που δεν εισάγεται στην χώρα ξένο και εγκλωβισθεί εντός των εθνικών συνόρων  χωρίς να  μπορεί να πάει να συναντήσει τα αδέλφια του στην Ελβετία, τι έχει να πάθει ο φτωχός; 

Μήπως θα στενοχωρηθεί  που θα αναγκαστεί  το ντόπιο κεφάλαιο να επενδύσει επιτέλους στην πατρίδα του για να μην λιμνάζει στα σεντούκια και δημιουργηθούν έτσι κατά λάθος ευκαιρίες για εργασία;

   Και από την άλλη  δεν αποδείχθηκε πλέον πως είναι το ευρώ που επιβάλλει την πτώχεια στους Έλληνες, μόνο και μόνο γιά να δημιουργηθεί διαφορά δυναμικού  υπέρ των ξένων επενδύσεων, μια που το ευρώ δεν έχει την δυνατότητα σαν το εθνικό νόμισμα να υποτιμάται;

   Γιατί λοιπόν να αγωνιζόμαστε να μείνουμε σε ένα νόμισμα που αποδεδειγμένα πλέον καταργεί την εθνική κυριαρχία, την δημοκρατία και την οικονομική αυτοτέλεια, τα εργατικά, κοινωνικά και ανθρώπινα δικαιώματα  και οδηγεί μακροπρόθεσμα στην απολυταρχία του Βερολίνου και στην παγκόσμια δικτατορία των τραπεζών, αυτό που ονομάζουν λιτά και απέριττα κάποιοι παγκόσμια κυβέρνηση;

Γιατί λοιπόν πρέπει να αγωνιζόμαστε για ένα νόμισμα που μας αναγκάζει να εισάγουμε  ακόμα και τις λεμονόκουπες που χρειαζόμαστε για τα κεφάλια των πολιτικών μας; 

Γιατί πρέπει να αγωνιζόμαστε για ένα νόμισμα που παράλληλα θέτει εκτός συναγωνισμού τα δικά μας προϊόντα και τους δικούς μας εργαζόμενους, καταργώντας και κάθε έννοια οικονομικής και κοινωνικής αλληλεγγύης;

     

Πρέπει λοιπόν να αντιληφθούμε πως το δίλημμα ευρώ ή δραχμή δεν είναι ένα θέμα τεχνικό, που αφορά μόνο το πορτοφόλι μας, μα ένα θέμα εθνικό, ταξικό και  πολιτιστικό, που η προοπτική του μακροπρόθεσμα άπτεται της επιβίωσης του έθνους, όπως το γνωρίσαμε τα τελευταία τρείς χιλιάδες τουλάχιστον χρόνια. Το Ευρώ διαρρηγνύει σαν πέλεκυς, περισσότερο και από την θεωρητική  ιδεολογία της πάλης των τάξεων την εθνική ψυχή, σε μια υλιστική, καθαρά συμφεροντολογική  και ατομιστική βάση. Γι’ αυτό και το ευρώ μετεβλήθη σε σημαία του νεοφιλελευθερισμού και σε σύμβολο του ατομικιστικού πνεύματος της νέας τάξης πραγμάτων. 

Όσο και αν η στροφή του τιμονιού σε καιρό θαλασσοταραχής είναι όντως προβληματική, δεν επιτρέπεται να μην συγκεκριμενοποιούμε τον μακροπρόθεσμο στόχο μας, που δεν μπορεί να είναι άλλος από την επιστροφή στο εθνικό νόμισμα.

Η φρούδα ελπίδα πως κάποτε το 4^ο Ράϊχ της παγκοσμιοποίησης θα υπαναχωρήσει  κάτω από μια πανευρωπαϊκή ειρηνική επανάσταση στο αρχικό του ψευτοϊδεολόγημα, της συνομοσπονδίας ισότιμων κυρίαρχων εθνών, είναι πιο ουτοπική, σήμερα τουλάχιστον που αποκαλύφθηκε με ποιόν έχουμε να κάνουμε και από εκείνη της διεθνούς διά των όπλων επανάστασης του Τρότσκυ.

Εάν τα κόμματα της αντιμνημονιακής αντιπολίτευσης δεν πιστεύουν στην δραχμή, άσχετα αν δεν τολμούν να την υπερασπιστούν, όπως οι μαθητές του Χριστού δεν τολμούσαν να ομολογήσουν ότι είναι μαθητές του, θα αποδειχθούν και αυτά άλλη μια εφεδρεία του κεφαλαίου, στην ανεπανάληπτη ικανότητά του να μεταμφιέζεται  ιδεολογικά και να εξαγοράζει τα κόμματα,  μετατρέποντάς τα σε μεταπρατικές επιχειρήσεις εξυπηρέτησης των συμφερόντων του. 

Όσο το επίσημο λόμπυ του πάση θυσία ευρώ θα  εμφανίζεται να προσάπτει στους αντιμνημονιακούς αντιπάλους του την μομφή του λόμπυ της δραχμής και εκείνοι θα σπεύδουν να απολογηθούν, αποσιωπώντας την αλήθεια, πως πρέπει  δηλαδή αντίθετα πάση θυσία να επιστρέψουμε στην δραχμή, αν προτάσσουμε την ελευθερία, την εθνική επιβίωση, την δημοκρατία, την κοινωνική δικαιοσύνη και αλληλεγγύη από την ευμάρεια απλώς της  άρχουσας τάξης και τα  διαπλεκόμενα  συμφέροντά  της, τόσο τζάμπα θα αγωνιζόμαστε και τζάμπα θα μουτζώνουμε αυτούς που κάθε τόσο θα μας φταίνε, μα θα αναπαράγονται από την ουτοπική  επιθυμία μας να αλλάξουν οι άλλοι και όχι εμείς.

Ακόμα και αν κάποιοι ευελπιστούν πως θα έρθει ένας  Μέγας Κωνσταντίνος κάποτε στην νέα αγία ρωμαϊκή αυτοκρατορία, ας θυμηθούν πως στην παλαιά χρειάστηκε ώσπου να γίνει αυτό, να περάσουν τέσσερεις τουλάχιστον αιώνες και πως  Έλληνες  σφάξαν με μεγάλη ευκολία και κάποιοι από τους αυτοκράτορες της φιλειρηνικής χριστιανοσύνης  αργότερα; Και ότι ο Ελληνικός πολιτισμός ποτέ δεν ξαναβρήκε υπό την Ρώμη την αρχαία του λάμψη, όσο και αν ελληνοποιήθηκε και εχριστιανίσθηκε η αυτοκρατορία στο πέρασμα των αιώνων, μη διακατεχόμενη από το ανθελληνικό και αντιχριστιανικό πνεύμα από το οποίο εμφορείται η σημερινή. 

Εξ’ άλλου η Ελλάδα δεν ανήκει στην δύση, μα στον κόσμο όλο  και οι πραγματικοί οικουμενιστές , πέραν των εθνικιστών, θα έπρεπε να φιλοδοξούν κάτι περισσότερο από να την εντάξουν σαν τελευταίο τροχό της αμάξης στην καπιταλιστική κουστωδία της δύσης, όσο πολλά και δελεαστικά και αν ήταν ακόμη τα ανταλλάγματα μιας τέτοιας εκχώρησης της πολιτιστικής , ιστορικής και γεωπολιτικής της μοναδικότητος, αντί των προσβολών που εισπράττει σήμερα.

   

Όσο λοιπόν το ευρώ καλά κρατεί στις επίσημες τουλάχιστον προθέσεις των αστικών κομμάτων, με μοναδική εξαίρεση το ΚΚ, το οποίο φρόντισε όμως να κομμουνιστικοποιήσει  ιδεολογικά την δραχμή και την εθνική ανεξαρτησία, και παρ’ όλο που σαλπίζει το διαζύγιο από την Ευρώπη να μην πιστεύει στην ανάγκη διατήρησης της εθνικής και πολιτιστικής συνέχειας του Ελληνισμού,  μπορούν οι κρατούντες, ντόπιοι και ξένοι, να κοιμούνται ήσυχοι.

Όταν δεν συνειδητοποιεί κανείς από τι πάσχει  και του φταίνε μόνο τα πικρά φάρμακα, τότε έχουν ακόμα μέλλον  οι πικραμένοι, οι γιατροί και ο θάνατος, μα όχι η υγεία, που απαιτεί την ψυχοσωματική ισορροπία και αρμονία όλων των οργάνων και κυττάρων ενός οργανισμού.

Ο Ελληνισμός λοιπόν βουλιάζει  όλο και περισσότερο στην κρίση γιατί ακόμα δεν έβγαλε διάγνωση και δεν πίστεψε στην ανάγκη της πάση θυσία  ανεξαρτησίας του, αντί της πάση θυσία, ή με αξιοπρέπεια έστω, υποτέλειάς του, αλλά  και στην ανάγκη της σωτηρίας συντεταγμένων όλων των Ελλήνων, αντί  της οικονομικής τους διαίρεσης και  του διασκορπισμού τους στην οικουμένη.

Οι Έλληνες το έχουν αποδείξει πολλάκις στην ιστορία τους, πως όταν αρχίσουν να χάνουν σκορπούν, μετατρέποντας εύκολα την ήττα τους σε τραγωδία. Και αυτόν τον πανικό ζούμε σήμερα, όπως και στην Μικρασία  και αντί να υποχωρήσουμε συντεταγμένοι, παραδίδουμε αμαχητί την Ανατολική Θράκη και την Κωνσταντινούπολη. Και όσο βλέπουν οι Γερμανοί πως κανείς δεν  τολμάει να απειλήσει έστω για επιστροφή στην δραχμή, ούτε στην αντιπολίτευση, μας απειλούν οι ίδιοι πως θα μας διώξουν σ’ αυτήν, όσο και αν ξέρουν πως αυτό μπορεί να οδηγήσει όχι μόνο στην απώλεια του επίσημου πλέον προτεκτοράτου τους, μα και στην διάλυση ολόκληρης της οικονομικής τους αυτοκρατορίας.

      Ας κάτσει λοιπόν η ά–φραγκη Ελληνίδα να γράψει σαν την Άννα Φράνκ το ημερολόγιό της και να θυμηθεί πως άφραγκη ήταν και τότε που ήταν συνδεδεμένη με το χρυσό φράγκο και πως αντίθετα  με την δραχμή ήταν και στην οικονομική της  ανεξαρτησία   που όρθωσε μεταπολεμικά ανάστημα και πως με την σύνδεση με την Ευρώπη  άρχισε, μετά την δικτατορία, παρά τα προγράμματα βοήθειας, η οικονομική της και πάλι  υπονόμευση. 

Μα  πριν σαράντα χρόνια υπήρχε έστω η ψευδαίσθηση  πως η Ευρώπη στόχευε στην δημιουργία μιας κοινής ευρωπαϊκής εθνικής συνείδησης, που χρειαζόταν δήθεν εκτός από τον Ρωμαίο της και τον ΄Ελληνά της, και πως ο κοινοβουλευτισμός της και το δικαίωμα του βέτο των μικρών κρατών της ήταν επαρκής εγγύηση για να μην μετατραπεί σε ανεξέλεγκτη τυραννία. Τώρα που η Ευρώπη αυτή προσκολλήθηκε στον Καρλομάγνο και στην ιδέα  ενός 4ου Ράϊχ που ίσως είναι χειρότερο κι’ από το 3ο, εμείς τι ζητούμε στους κόλπους της; Και είναι στο χαρτί, όπου τα αμείλικτα ερωτήματα δεν βρίσκουν τόσο εύκολες, πυροτεχνηματικές  φραστικές απαντήσεις όπως στην τηλεόραση που  συνειδητοποιεί ο πολίτης, πως μόνο οι ξεκάθαρες σημαίες  δημιουργούν  στην πολιτική ρεύμα και φοβίζουν τους αντιπάλους.

Καμιά επανάσταση δεν έγινε υπέρ κάποιας αυτονομίας και υπέρ της αλλαγής στάσης των σουλτάνων απέναντι στους ραγιάδες. Και όσο οι ραγιάδες αναζητούν καλύτερους όρους για την ραγιαδωσύνη τους κανείς σουλτάνος δεν τους παίρνει στα σοβαρά. Αυτό είναι νόμος της ιστορίας, που κάποιοι επίτηδες βγάζουν από τα σχολεία, για να μην ξέρουμε πως και στο παρελθόν οι δημοκρατίες γέννησαν τύραννους και πως και άλλοτε  ειρηνικές ενώσεις κρατών κατέληξαν σε πολεμικά διαζύγια. Και είναι αυτό το άρθρο βασισμένο σε μια από τις σελίδες του ημερολογίου που κλεισμένη στην σοφίτα της συγγράφει κάθε ελληνική συνείδηση, ελπίζοντας πως  θα γυρίσει κάποτε η δραχμή για να βγεί ξανά στον δρόμο και να ξανακτίσει στα κοινωνικά ερείπια που θα’ χει αφήσει πίσω του ο κατακτητής  την νέα Ελλάδα.