Σκέψεις της τελευταίας στιγμής

Σπύρος Παπαγιάννης

  Έχουμε τον τελευταίο καιρό την αίσθηση όλοι πως  ζούμε τις τελευταίες στιγμές της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και μιας αναπόδραστης καταστροφής, που την μυρίζουμε σαν υγραέριο στην ατμόσφαιρα και δεν ξέρουμε από πού είναι η διαρροή.

 Έχουμε την αίσθηση πως κάτι έπρεπε να κάνουμε παραπάνω και δεν το κάνουμε, πως μια παγίδα έχει ο μονόδρομος της σωτηρίας μας, που περνά μέσα από ένα κρυφό  ναρκοπέδιο που το οσμίζονται οι σκύλοι και οι ποιητές, μα δεν τους δίνουν σημασία οι γνωστικοί που λένε, κλείστε τα μάτια και προχωρείτε, μπροστά εσείς και πίσω εμείς, που μένουμε πίσω  για να

αποτρέπουμε την υποχώρηση και την λιποταξία από το καθήκον

Θέλει γενναιότητα λοιπόν για να προχωρείς χωρίς σχέδιο, με την βεβαιότητα μόνο των απωλειών που θα υποστείς και την πίστη στην ελπίδα πως από κάπου θα έρθουν κάποτε ως από μηχανής θεοί οι εξωγήϊνοι επενδυτές που θα πιστεύσουν στις δυνατότητες της χώρας σου και θα την αναπτύξουν, αφού όμως πρώτα οι σωτήρες της την καταψύξουν με την κρυοοικονομική τους τεχνική στο απόλυτο μηδέν, κερδίζοντας χρόνο ώσπου να βρεθεί το φάρμακο του καρκίνου της.

Θαυμάζουμε λοιπόν τον ωμό πραγματισμό της πορείας ως την επομένη δόση. Μάθαμε έτσι στο πετσί μας ότι η δημοκρατία, τα συντάγματα, το εργατικό δίκαιο, το κοινωνικό κράτος, η δωρεάν παιδεία και υγεία είναι για όσο καιρό υπάρχουν χρήματα, μα όταν δεν κόβει μια κοινωνία η ίδια  το νόμισμά της  και δεν προγραμματίζει την οικονομική της  ανάπτυξη, και τις  εισαγωγές της, χάριν της παγκόσμιας ελευθερίας των αγορών, όταν δηλαδή δεν έχει η οικονομία της πηδάλιο, τότε όλα αυτά είναι για τον καλό μόνο καιρό και μόλις φυσήξει αέρας μαζεύονται τα πανιά και μπαίνουν όλα  στο ψυγείο και αναμένεται  το λιώσιμο μετά των παγετώνων  για να αποψυχθούν. Και εκεί που δεν μπορούσε πρότερα να γίνει προγραμματισμός της ανάπτυξης, γίνεται θαυμάσια πλέον  ο προγραμματισμός της αποανάπτυξης και της απόρριψης όλης της περιττής πολυτέλειας του πολιτισμού, της δικαιοσύνης, της ισότητος και της κοινωνικής αλληλεγγύης στην θάλασσα.  Μάθαμε ότι εκεί που χρωστούσε το κράτος μας, χρωστούμε εμείς οι πολίτες στη θέση του τα σπίτια μας, που μετατρέπονται σε εμπράγματες υποθήκες του χρέους του και ότι δεν έχει δικαίωμα κανείς να έχει σπίτι αν δεν έχει χρήματα να το νοικιάζει, με ένα ενοίκιο που δεν το καθορίζει αυτός αλλά το κράτος του, που δεν είναι  πλέον δικό του, ή μόνο δικό του, αλλά και των ξένων δανειστών του που το διαχειρίζονται και του υπαγορεύουν τις θελήσεις τους.

 Τι θαυμάσια ικανοποίηση για τους αναρχικούς που οραματίζονταν πάντα την κατάργηση του κράτους, μόνο που η κατάργηση αυτή ήρθε από έξω και για τους έξω μόνο και όχι από μέσα για τους μέσα κατοίκους του, που σε μια νύχτα μετατράπηκαν από ιδιοκτήτες σε ενοικιαστές.

Απέκτησαν έτσι όλα τα άϋλα, στερεή εμπράγματο μορφή και γίναμε όλοι και όλα, έμψυχοι και άψυχα, κομμάτι ενός μεγάλου εθνικού ενέχυρου που παίζεται γύρω από τον χρηματικό αδάμαντα του ευρώ. Όλα αποτιμώνται σε ευρώ και όλα έχουν τα όριά τους. Οι πολίτες θα πρέπει να μάθουν πως τα παιδιά κοστίζουν όχι μόνο στους ιδίους, μα και στο κράτος και για αυτό θα πρέπει να φορολογούνται με κάθε παιδί και κάτι παραπάνω. Όπως και για κάθε σπίτι τους  φορολογούνται κάτι παραπάνω, καθώς το σπίτι σαν επένδυση πρέπει να  παράγει πλούτο και δεν του επιτρέπεται να στέκεται και να μην ενοικιάζεται, ενώ περιέργως δεν φορολογούνται και για κάθε παραπάνω κατάθεσή τους με κάτι παραπάνω και για κάθε τους ταξίδι με κάτι παραπάνω και για κάθε τους ταβέρνα και διασκέδαση με κάτι παραπάνω και για κάθε τους αγορά με κάτι παραπάνω και για κάθε αύξηση του εισοδήματός τους με κάτι παραπάνω, καθώς η σπατάλη και ο αποθησαυρισμός του χρήματος είναι  πιο κοντά στην  κεφαλαιοκρατική λογική, του όπου γης πατρίς.

Και ήρθε η άλλη μεγάλη φαεινή της πάταξης εν μέρει της φοροδιαφυγής των ελεύθερων επαγγελματιών με την κατάργηση του αφορολογήτου και ας εξαφανισθεί έτσι ο γόνος των νέων ελεύθερων βιοπαλαιστών με την διοχέτευση όλης τελικά της πελατείας τους στα μεγαλοκαταστήματα και τις μεγάλες εταιρείες παροχής υπηρεσιών.

Αφού λοιπόν καταλάβαμε πως η φοροδιαφυγή γίνεται από τις σαρδέλλες και τις μαρίδες, τις εξολοθρεύουμε και δίνουμε την τροφή τους στα μεγάλα κήτη της οικονομίας. Ευκαιρία λοιπόν η κρίση για να φάνε τα μεγάλα ψάρια τα μικρά, μα και τα μεγάλα έθνη τα μικρά και οι μεγάλες ιδέες της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και της παγκόσμιας οσονούπω  κυβέρνησης τους μικρούς ανθρώπους, τους ανέργους και αυτούς που περιμένουν από την εργασία τους και την σύνταξή τους να ζήσουν, αυτούς που δεν μπορούν να αλλάξουν πατρίδα, δουλειά, μα και ιδέες και πιστεύω σαν χρειασθεί να κυβερνήσουν.

 Αν είχε το χρήμα ημερομηνία λήξης, όπως τα τρόφιμα και όπως θα έπρεπε να είχε για να αποτρέπεται ο αποθησαυρισμός και η κεφαλαιοποίησή του και εν συνεχεία ο τοκογλυφισμός του, θα βλέπαμε πως στην Ελλάδα από το 2009 και μετά δεν παράγεται νέο χρήμα και πως οι οπαδοί του ευρώ είναι εκείνοι που έχουν κατ’ ουσίαν αποθησαυρισμένο χρήμα και δεν θέλουν να υποτιμηθεί. Και όπως και οι ξένοι, Γερμανοί και άλλοι συνέταιροι του κοινού ευρωπαϊκού νομίσματος, προτιμούν αντί της κοπής νέου χρήματος να υποτιμηθούν όλα τα άλλα, το εθνικό κράτος, η δημόσια και εγχώρια ιδιωτική περιουσία, οι μισθοί και οι συντάξεις, η δημοκρατία και η ισότητα των πολιτών. Έτσι για να περιφέρονται αυτοί με τα κεφάλαιά τους νόμιμα εξασφαλισμένα στις ξένες τράπεζες ως κατακτητές, επενδυτές της χώρας και να κινδυνολογούν από πάνω πως με την επιστροφή της στην δραχμή, την απρογραμμάτιστη εννοείται, που γι’ αυτό και δεν εκπονούν κανένα σχέδιο Β΄ για την συντεταγμένη  επιστροφή της στο εθνικό νόμισμα, αν χρειασθεί, θα την αγοράσουν ευκολώτερα.

Το παλιό χρήμα λοιπόν δεν αφήνει να δημιουργηθεί καινούργιο και έχει υποθηκεύσει νομικά προκαταβολικά  τις κατοικίες και ως εκ τούτου την οικοδομική δραστηριότητα, που ήταν άλλοτε η ατμομηχανή της ελληνικής οικονομίας, στέλνοντας τους Έλληνες να αγοράζουν σπίτια στο Λονδίνο και το Παρίσι, μα όχι στην πατρίδα τους. Στέλνοντας τους νέους επιστήμονες να ψάχνουν δουλειά στο εξωτερικό, μα όχι στην πατρίδα τους, στέλνοντας τους εργαζόμενους να ψάχνουν δουλειά στην Γερμανία και την Αυστραλία, μα όχι στην πατρίδα τους, στέλνοντας ακόμη και τις μεγάλες εταιρείες, ελλείψει πλέον αγοραστικής δύναμης εκ μέρους των πολιτών, μα και υπερφορολόγησης και αυτών ακόμη, ως επενδεδυμένου κεφαλαίου, στο εξωτερικό.

Ζήτω λοιπόν στο μη επενδεδυμένο τοκογλυφικό κεφάλαιο των παρατραπεζών του μαύρου χρήματος, μα και των επίσημων διεθνοποιημένων, ξεπουλημένων και κατακλεμμένων τραπεζών, που ως συγκοινωνούντα δοχεία και παράσιτα δεν αφήνουν να αναπτυχθούν οι οικονομίες πάνω στην παραγωγή και στην δικαίως αμοιβόμενη εργασία, μα προτιμούν την επιστροφή  τους  στον δουλοκτητικό, μη επενδυτικό σε παραγωγικές βιομηχανίες μεσαίωνα, χρεώνοντας ως βασιλιάδες στους λαούς τα χρέη τους. Έτσι οι Γερμανοί φορολογούμενοι δανείζουν τους Έλληνες φορολογούμενους  για να μην φαλίρουν οι Γερμανικές, μα και Ελληνικές τράπεζες, μα και για να ανακεφαλαιωθούν οι πτωχευμένες, χωρίς να αποκαλυφθεί πως πτώχευσαν, ποιούς και με τι ύψους επιτόκια δανείζοντας, ποιές συγκεκριμένα εταιρείες και ποιους μιζαρισμένους πολιτικούς.

Επιστροφή λοιπόν στην εποχή των Φαραώ και των πυραμίδων, μα και των βασιλιάδων της Περσίας, που είχαν χρήμα για να αγοράσουν όλους τους Έλληνες και τον τότε κόσμο κι΄ ας μην εκινείτο στην εποχή τους καμιά μηχανή και κανένα εργοστάσιο, μια που  η «νέα»  εφεύρεση του νεοφιλελευθερισμού είναι πως το καλύτερο  και το πιο σίγουρο χρήμα είναι αυτό που βγαίνει από την εκμετάλλευση των αδαών πολιτών και των αδύναμων. Και για αυτό και το επίσημο κράτος της Γερμανίας εστράφη κατά το πρότυπο των τραπεζών του στην τοκογλυφία, κρατώντας σε διαρκή οικονομική αιχμαλωσία μέσω των μνημονίων και της οικονομικής  ύφεσης τους λαούς του ευρωπαϊκού νότου.

Και όλα αυτά βέβαια προτού  κατασκευασθούν τα έξυπνα ρομπότ και  οι μηχανικοί εργάτες και στρατιώτες, για να δούμε τότε που θα φθάσει ο ανθρωπισμός των πολιτικών και των κυβερνώντων τον κόσμο κεφαλαιούχων, μέσω του μη επενδεδυμένου στην παραγωγή κερδοσκοπικού τους κεφαλαίου.

   

Υπομονή λοιπόν Έλληνες, που όσο να  πτωχύνετε, τόσο που να μην έχετε καμιά περιουσία και κανένα ευρώ στη τσέπη, θα σας κρατήσουν στο ευρώ και μετά θα αποφασίσουν τι θα κάνουν με αυτήν την χώρα που δεν θα έχει εργαζόμενους, ιθαγενείς τουλάχιστον και αν θα της επιτρέψουν να παράξει κάποτε εκ νέου εντόπιο χρήμα, ή θα προτιμήσουν να μείνει τρύπιος για πάντα  ο κουμπαράς της, στη βάση των ελεύθερων οικονομικών ζωνών,  όπου θα συνυπάρχουν οι αφορολόγητοι ξένοι επενδυτές και οι απρόσκλητοι ξένοι εργάτες.

Ως το έτος 2025, ή το 2525, όπως έλεγε και το μελωδικό αγγλικό τραγούδι προβλέπεται να συνεχισθεί το τόσο παραγωγικό για τους αφέντες βιολί της επόμενης δόσης της αιχμάλωτης οικονομίας μας, που γιατί και ποιος να το καταργήσει, όταν τόσα αποδίδει στους Γερμανούς. Και εμείς θα χαιρόμαστε,  που οι ξένοι που τόσα μας δάνεισαν, δεν θα’ χουν λόγο να τα χάσουν γυρνώντας μας άξαφνα στην δραχμή και μάλιστα θα επιχαίρουμε όταν βρίσκουμε κάποιους στην Ευρώπη που μας δανείζουν, ενώ αμοίβονται λιγότερο από μας, παραβλέποντας πως άλλη η αγοραστική δύναμη του ευρώ στην κάθε χώρα και πως όπου να ναι στην χώρα μας δεν θα εργάζεται κανείς, όσο και να αμοίβεται, πολύ ή λίγο και που όσο λίγο να αμοίβεται πάντα θα υπάρχουν χιλιάδες ξένοι, πρόθυμοι να αμοιφθούν ακόμη λιγότερο.

Ας χαρούμε λοιπόν την ζωή μας και τον αδάμαστο ελληνικό ήλιο, με την αίσθηση πως η κάθε στιγμή που ζούμε μπορεί να είναι η τελευταία μας, που να μην χρειάζεται να ανησυχούμε τόσο για το απώτερο μέλλον, αφού όλοι μας διαβεβαιώνουν πως η επόμενη τουλάχιστον δόση, εκτός απροόπτου, είναι, έστω και με δόσεις, εξασφαλισμένη.