Ομολογία Ρουμελιώτη: «Το πρόγραμμα ήταν αδύνατον να εφαρμοστεί»!

Της Ζέζας Ζήκου

«Γνωρίζαμε πως το πρόγραμμα του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου ήταν αδύνατο να εφαρμοστεί», ομολόγησε ο πρώην εκπρόσωπος της Ελλάδας στο ΔΝΤ, Παναγιώτης Ρουμελιώτης. Στο εκτενές δημοσίευμα των New York Times αναγνωρίζεται, επίσης, από πολλούς ότι η τρόικα υποτίμησε τις αρνητικές συνέπειες του δανειακού προγράμματος για την ελληνική οικονομία.
Η νεοϋορκέζικη εφημερίδα προβάλλει την άποψη του Παναγιώτη Ρουμελιώτη, ο οποίος υποστηρίζει ότι «γνωρίζαμε από την αρχή πως το συγκεκριμένο πρόγραμμα ήταν αδύνατο να εφαρμοστεί, καθώς δεν υπήρξε πουθενά ένα
επιτυχές παράδειγμα, λόγω και του γεγονότος της συμμετοχής της Ελλάδας στο ευρώ, που δεν της επιτρέπει την υποτίμηση του νομίσματός της για την ανάκτηση της ανταγωνιστικότητας». Η μεγάλη ύφεση δεν οφείλεται στη μη εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων από την Ελλάδα, όπως υποστηρίζει η τρόικα, αλλά στις μεγάλες περικοπές δαπανών, που συνέβαλαν στην υφεσιακή περιδίνηση, πλήττοντας δραστικά την εσωτερική ζήτηση, επισημαίνεται.
Οι New York Times σε ανταπόκριση – ανάλυση από την Αθήνα, αναφέρονται στην επιδείνωση της ελληνικής κρίσης, επαναφέροντας τα σενάρια χρεοκοπίας και εξόδου της χώρας από το ευρώ, καταγράφοντας τις δυσκολίες στην εφαρμογή ενός «μη ρεαλιστικού» και «μη βιώσιμου», κατά πολλούς, προγράμματος διάσωσης, όπως και το ρήγμα που εμφανίζεται εντός της τρόικας, με το ΔΝΤ να ζητεί τη χαλάρωση του προγράμματος έναντι της πιο σκληρής στάσης των Ευρωπαίων και κυρίως της Γερμανίας.
Επίσης, μεταξύ άλλων, επισημαίνεται ότι διαφαίνονται διαφορετικές προσεγγίσεις μεταξύ ΔΝΤ και Ευρωπαίων για τον τρόπο αντιμετώπισης της ελληνικής κρίσης, ενώ προβάλλεται και η θέση πως η Ε.Ε. και το ΔΝΤ θα πρέπει να εξετάσουν τις προτάσεις της κυβέρνησης συνεργασίας του Αντώνη Σαμαρά για τη μείωση του ελλείμματος, υιοθετώντας κάποια χαλάρωση των όρων του Μνημονίου ή και επιμήκυνσή του.
Σύμφωνα με το δημοσίευμα, η διαφοροποίηση εντός της τρόικας επιτείνει την αβεβαιότητα στις σχέσεις της Ελλάδας με την Ευρώπη, ενισχύοντας το ενδεχόμενο χρεοκοπίας της χώρας. Οι πιστωτές της Ελλάδας δηλώνουν ότι δεν πρόκειται να της παράσχουν περαιτέρω βοήθεια εάν δεν επιτευχθούν οι στόχοι του προγράμματος, σημειώνεται χαρακτηριστικά, την ώρα που πολλοί αναλυτές συνεχίζουν να επαναλαμβάνουν πως οι στόχοι αυτοί δεν υπήρξαν ποτέ εφικτοί και ότι η εφαρμογή των μέτρων θα εμβαθύνει ακόμη περισσότερο την ύφεση.
Eντάξει... Μπορείς να καγχάσεις, να οργιστείς, να σαρκάσεις, να αποστρέψεις το πρόσωπο στη συμπυκνωμένη πολιτική παρακμή. Ηταν τόσο χάλια η οικονομία και αξεπέραστες οι δεσμεύσεις στην E.E. και ο κ. Παπανδρέου προεκλογικώς αγνοούσε δήθεν το τραγικό δημοσιονομικό αδιέξοδο της χώρας; Ο κ. Παπανδρέου παρέλαβε μια χώρα στα όρια της δημοσιονομικής καταστροφής και δεν είχε καταλάβει κανείς από το περιβάλλον του το μέγεθος της κρίσης; Αλλά ήταν ακριβώς το μέγεθος των προβλημάτων και το «λεφτά υπάρχουν» που έκανε δυνατή τη θριαμβική εκλογή του στις 4 Οκτωβρίου του 2009. Οι μαγικές λύσεις και οι ψευδείς υποσχέσεις του χάρισαν μια μεγαλειώδη νίκη, όμως υπήρξαν «μοιραίες» για τη χώρα μας. Στις 6 Μαΐου του 2010 ψήφισε τον νόμο που μετέφερε το Μνημόνιο στην ελληνική έννομη τάξη
Οσο, όμως... και αν η πολιτική θέση/άποψη ομοιάζει σχεδόν πάντα με διαμετρικές ταλαντώσεις, ωστόσο, όταν ο πολιτικός λόγος «εξαπατά», δεν είναι δυνατόν να παραγνωρισθεί. Υστερα από το έγκλημα της υπογραφής του πρώτου Μνημονίου, ύστερα από όλες τις προσπάθειές τους να κρύψουν την απερίγραπτη ανικανότητά τους, ο τροχός της Ιστορίας, όπως συμβαίνει πάντα, γυρίζει και φέρνει στο φως τους υπαίτιους και το πώς ακριβώς σύρθηκε η χώρα.
Οντως, η απόσταση από τον γκρεμό ήταν ελάχιστη. Είχαν προηγηθεί εγκληματικά λάθη, με συνέπεια η καταχρεωμένη ελληνική κοινωνία και η κρατικοδίαιτη οικονομία να κρέμονται από μια «ξένη» κλωστή. Το κράτος των Αθηνών δεν είχε κάνει απολύτως τίποτα και μας παρέδωσε ανοχύρωτους στην κρίση. Η ελληνική οικονομία αντιμετωπίζει ένα εκρηκτικό μείγμα δυσοίωνων παραγόντων, που οδηγεί το ΑΕΠ σε βαθύτερη ύφεση, την πραγματική οικονομία σε αποπληθωρισμό και απελπιστική ανεργία, ενώ έχουν χρεοκοπήσει ουσιαστικά τα ασφαλιστικά ταμεία, τα δημόσια νοσοκομεία και οι μεταφορές. Το οικονομικό είναι πρωτίστως πολιτικό πρόβλημα. Η υπέρβαση του κλεπτοκρατικού και σπάταλου μοντέλου ήταν ένα είδος εκκαθάρισης της «κόπρου του Αυγείου».
Το κλεπτοκρατικό και σπάταλο μοντέλο, που κυριάρχησε για πάρα πολλά χρόνια, δεν ήταν τίποτα περισσότερο από μια ιδιότυπη φούσκα. Με μαθηματική ακρίβεια, κάποια στιγμή θα έσκαγε. Για να αντιμετωπιστεί, προϋπέθετε ισχυρή πολιτική βούληση και επεξεργασμένο πολιτικό σχέδιο δράσης. Και επειδή δεν υπήρχε, μας παρέδωσαν στο Μνημόνιο, και αυτοί βολεύτηκαν στα προνόμιά τους...