Η αλήθεια πίσω από τον καυγά για το ΔΝΤ

Συγγνώμη, αλλά δεν κατάλαβα, πού ακριβώς βρίσκεται το πρόβλημα.
Στο ότι στο ΔΝΤ γνώριζαν από την πρώτη στιγμή πως το ελληνικό πρόγραμμα δεν βγαίνει ή στο γεγονός ότι η Ελλάδα είχε εκεί εκπρόσωπο που το γνώριζε και δεν το είπε;
Στο ότι το ΔΝΤ γνώριζε πως δεν υπήρχε κάποιο επιτυχημένο παράδειγμα ανάλογου προγράμματος ή στο ότι όλοι – και ο κ. Παπανδρέου – γνώριζαν πως ουδένα πρόγραμμα του ΔΝΤ έχει αποδειχθεί επιτυχημένο;
(Γι’ αυτό άλλωστε και το δίδυμο Παπανδρέου –
Παπακωνσταντίνου δεν μας το παρουσίαζε ως πρόγραμμα του ΔΝΤ, αλλά ως «έναν εντελώς νέο ευρωπαϊκό μηχανισμό, που φτιάχτηκε από την αρχή» για… χάρη μας, φυσικά!)

Στην πραγματικότητα, η ΕΕ άνοιξε από το 2008 την πόρτα στο ΔΝΤ και έκτοτε εμφανίζει τα προγράμματα αυτά ως… σύμπραξη, ενώ η αλήθεα είναι πως το πάνω χέρι το έχει το Ταμείο.

Οπότε, δεν γίνεται αντιληπτό εις τι συνίσταται η κόντρα Παπανδρέου – Ρουμελιώτη.

Ο μεν πρώτος, μέσω «κύκλων» του υποστηρίζει πως ο κ. Ρουμελιώτης δεν ενημέρωσε για τις συζητήσεις που γίνονταν στο ΔΝΤ, υποστηρίζοντας πως όφειλε να παραιτηθεί από τη θέση του, εφόσον διαπίστωσε πως το πρόγραμμα δεν εξυπηρετούσε τα συμφέροντα του ελληνικού λαού.

Ο δεύτερος, ζητά να μάθει αν ο κ. Παπανδρέου γνώριζε τις αμφιβολίες του τότε επικεφαλής του Ταμείου Στρος-Καν «σχετικά με τις προβληματικές πτυχές» του προγράμματος που εκπονήθηκε από την Ελλάδα και καλεί τον πρώην πρωθυπουργό να διευκρινίσει γιατί δεν επιδίωξε την άμεση αναδιάρθρωση του ελληνικού δημοσίου χρέους όπως του υποδείκνυε ο Ντομινίκ Στρος Καν, γιατί αποδέχτηκε τόσο υψηλό επιτόκιο δανεισμού από την Ευρωζώνη και γιατί συμφώνησε σε τόσο μικρή χρονική περίοδο δημοσιονομικής προσαρμογής.

Υποστηρίζει μάλιστα ότι ο ίδιος ενημέρωσε τον κ. Παπανδρέου για τα τρία αυτά θέματα, επιφυλασσόμενος να δώσει στη δημοσιότητα και άλλα στοιχεία.

Όπως φαίνεται, μια από τις «προβληματικές πτυχές» που δεν ελήφθη υπόψη είναι πως η Ελλάδα έχει ως νόμισμά της το ευρώ και επομένως δεν μπορούσε να προχωρήσει σε υποτίμηση – κάτι που το ΔΝΤ συνιστά στις άλλες χώρες προκειμένου να αυξήσουν την ανταγωνιστικότητά τους.

Δηλαδή, εκπονήθηκε ένα πρόγραμμα, χωρίς να ληφθεί υπόψη ότι το νόμισμά μας είναι το ευρώ!

Και εδώ νομίζω βρίσκεται και η ουσία. Την οποία άλλοι δεν αντελήφθησαν και άλλοι έκαναν ότι δεν αντιλαμβάνονται!

Από εκεί και πέρα, έχουμε ακούσει τα πάντα. Ο ίδιος ο κ. Ρουμελιώτης, τον Φεβρουάριο του 2011, σε ομιλία του στο Ινστιτούτο Διεθνών Σχέσεων του Παντείου Πανεπιστημίου, μιλούσε για την ανάγκη σκληρής και μακροχρόνιας προσπάθειας, ενώ για την επιμήκυνση έλεγε πως από πλευράς ΔΝΤ το επιτόκιο είναι δεδομένο και για την αναδιάρθρωση του χρέους ότι, σύμφωνα με τελευταία μελέτη του ΔΝΤ, η Ελλάδα δεν πρέπει να προχωρήσει σε αναδιάρθρωση του χρέους της, ούτε και οι υπόλοιπες χώρες της ευρωζώνης, ούτε καν η Ιταλία, διότι έτσι θα κλείσουν οι αγορές για πολλά χρόνια!

Καταλάβατε τίποτε; Ισχύει κάτι από όλα αυτά; Ήταν το επιτόκιο υψηλό ή δεδομένο; Έπρεπε να γίνει η αναδιάρθρωση ή όχι; Μας συμφέρει η επιμήκυνση ή όχι;

Το μόνο βέβαιο είναι πως ο κ. Παπανδρέου – που είχε διορίσει εκπρόσωπό μας στο ΔΝΤ τον κ. Ρουμελιώτη τον Φεβρουάριο του 2010 – είτε δεν είχε καταλάβει τίποτε από τα παραπάνω, είτε έκανε ότι δεν καταλάβαινε!

Χρόνια μας… συμβουλεύουν!

Το Ταμείο ασχολείται με τη χώρα μας εδώ και πολλά χρόνια. Ήδη από τον Ιούνιο του 2003, στην ετήσια έκθεσή του για την ελληνική οικονομία, ζητούσε λήψη μέτρων για τη διαφθορά, περιορισμό των ελλειμμάτων των ασφαλιστικών ταμείων, δημοσιονομική διαφάνεια.

Και τον Μάιο του 2008, με άλλη έκθεσή του, προέβλεπε ότι για την ελληνική οικονομία τα χειρότερα έρχονται.

Από τότε ο Τόμας Μάγιερ, επικεφαλής οικονομολόγος της Ντόιτσε Μπανκ για την Ευρώπη, δήλωνε πως «η οικονομία στην Ελλάδα είναι ένα ατύχημα που δεν έχει συμβεί ακόμη».

Φθάσαμε έτσι στον Νοέμβριο του 2008, όταν η ΕΕ αποφάσισε να παραιτηθεί του ρόλου της και να αναθέσει στο ΔΝΤ κεντρικό ρόλο για την πρόληψη των κρίσεων!

Τώρα, διαπιστώνουν πόλεμο εναντίον της ΕΕ – οι υποβαθμίσεις πέφτουν βροχή από τους οίκους – αλλά έχουν ξεχάσει πως οι ίδιοι έφεραν στην Ευρώπη αυτό που ο Τσόμσκι αποκαλεί «τμήμα του υπουργείου Οικονομικών των ΗΠΑ».

Τον Μάιο του 2009, το ΔΝΤ επανήλθε με συγκεκριμένες προτάσεις για την Ελλάδα: Μείωση εξαιρέσεων – φοροαπαλλαγών. Αύξηση φόρων κατανάλωσης (τσιγάρα, καύσιμα, ποτά). Φορολόγηση ελευθέρων επαγγελματιών. Αναβολή μείωσης συντελεστών για επιχειρήσεις – φυσικά πρόσωπα. Συνέχιση παγώματος μισθών – συντάξεων στο Δημόσιο, περιορισμοί αυξήσεων στον ιδιωτικό τομέα και επέκταση μερικής απασχόλησης. Χρησιμοποίηση του ΑΜΚΑ ως εργαλείο διασταύρωσης για την αντιμετώπιση της εισφοροδιαφυγής. Μαχαίρι στις δαπάνες για συντάξεις. Αυξήσεις στα τιμολόγια των ΔΕΚΟ που πρέπει να γίνουν κερδοφόρες σε 5 χρόνια και να μειώσουν προσωπικό. Μεταρρυθμίσεις που μειώνουν τα «υψηλά» περιθώρια κέρδους και το «υψηλό» κόστος εργασίας και ανοίγουν τα κλειστά επαγγέλματα.

Αλλά τότε ο κ. Παπανδρέου ζούσε στον κόσμο του «λεφτά υπάρχουν».

Τον Ιούνιο του 2009, έξω φρενών έγινε ο Επίτροπος Αλμούνια που κάλεσε την Ελλάδα να σταματήσει επιτέλους τις σπατάλες – προφανώς ούτε αυτός γνώριζε ότι «λεφτά υπάρχουν»!

«Πληρώνετε πολύ ακριβά το υπέρογκο χρέος σας. Γνωρίζει ο Έλληνας πολίτης ότι περίπου το 5% των δημοσίων πόρων, δηλαδή πάνω από 10 δις ε σπαταλώνται για την εξυπηρέτηση του δημοσίου χρέους; Αυτό το ποσό αντιστοιχεί στον ετήσιο προϋπολογισμό σας για την υγεία. Είναι, επίσης, σχεδόν διπλάσιο από τα χρήματα που διαθέτει η κυβέρνηση για την παιδεία», είχε πει στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, στις 14 Ιουνίου 2009.

Τον Αύγουστο του 2009, το ΔΝΤ επανήλθε με νέα έκθεση-καταπέλτη για την ελληνική οικονομία. Συνιστούσε  κατάργηση της 13ης και 14ης σύνταξης, πάγωμα μισθών, αύξηση φόρων – ιδίως του ΦΠΑ και των φόρων στα ακίνητα – και απελευθέρωση απολύσεων.

Ζητούσε επίσης μέτρα ετήσιας απόδοσης 3,7 δις ε από το 2010 μέχρι το 2013, αυστηρούς περιορισμούς στις αυξήσεις μισθών στο Δημόσιο, μείωση του πλεονάζοντος προσωπικού στον δημόσιο τομέα με περιορισμό των προσλήψεων σε επίπεδα χαμηλότερα από αυτά των αποχωρήσεων για λόγους συνταξιοδότησης.

Κι’ ακόμη: Αναμόρφωση του συστήματος συντάξεων προκειμένου να περιλαμβάνει χορήγηση συντάξεων με βάση τις συνολικές αποδοχές και όχι τις αποδοχές της τελευταίας πενταετίας. Μαχαίρι στις πρόωρες συνταξιοδοτήσεις των δημοσίων υπαλλήλων. Μέτρα για την αντιμετώπιση της εισφοροδιαφυγής. Ενίσχυση της μερικής απασχόλησης. Κοινωνικό συμβόλαιο εργαζομένων – εργοδοτών – κράτους για την ενίσχυση της απασχόλησης που θα προβλέπει προσαρμογή των μισθών προς τα κάτω. Διεύρυνση και επιτάχυνση της πολιτικής των ιδιωτικοποιήσεων, καθώς και απελευθέρωση αγορών, προϊόντων και υπηρεσιών. Μείωση αμυντικών δαπανών στα επίπεδα του μέσου όρου του ΟΟΣΑ. Συνέχεια των μεταρρυθμίσεων στον τομέα της υγείας, καλύτερη διαχείριση δημόσιων νοσοκομείων, βελτίωση και κοστολόγηση των υπηρεσιών.

Την ίδια ώρα ο κ. Παπανδρέου μας διαβεβαίωνε: Η ΕΕ και οι διεθνείς αγορές χρηματοδοτούν το χρέος της Ελλάδας και ζητούν ένα μεσοπρόθεσμο σχέδιο με τομές στα έσοδα και στις δαπάνες, καθώς και ένα πρόγραμμα συγκεκριμένων διαρθρωτικών αλλαγών, μετρήσιμων, που μπορεί να αποδώσουν σε βάθος χρόνου. Χρειάζεται διαπραγμάτευση για το έλλειμμα, που πρέπει να το κάνει κυβέρνηση με νωπή λαϊκή εντολή. Το Πασόκ θα καταργήσει όλα τα φοροεισπρακτικά μέτρα που ανακοίνωσε τις τελευταίες εβδομάδες η κυβέρνηση και είναι εις βάρος των ασθενεστέρων οικονομικά στρωμάτων.

Τον Σεπτέμβριο του 2009, ο Στρος-Καν έκανε την αυτοκριτική του: «Το ΔΝΤ έχει τρία διαφορετικά καθήκοντα. Αρχικώς πρέπει να λειτουργεί ως σύστημα πρώιμης προειδοποίησης – εκεί δεν τα καταφέραμε τόσο καλά. Κατόπιν πρέπει να δίνει συστάσεις στους πολιτικούς – αυτό το καθήκον το καλύψαμε – και τέλος, να βοηθά χώρες σε οικονομική ένδεια».

Στο μεταξύ, ο κ. Παπανδρέου κέρδισε τις εκλογές – με δέκα μονάδες διαφορά για να μην ξεχνιόμαστε – και για έξι μήνες συνέχιζε να παριστάνει ότι… λεφτά υπάρχουν, διαρρηγνύοντας τα ιμάτιά του πως δεν υπάρχει θέμα ΔΝΤ και πως η Ελλάδα δεν ζητά οικονομική βοήθεια από κανέναν, αλλά… πολιτική στήριξη των εταίρων για να αντισταθεί στις πιέσεις της διεθνούς κερδοσκοπίας.

Αλλά τον Μάρτιο, λίγο πριν από τη «δημιουργία του μηχανισμού στήριξης» και την πρώτη σωτηρία μας, επισκέφθηκε την Ουγγαρία για… «να δει από κοντά το ουγγρικό πείραμα» - η Ουγγαρία ήδη εφάρμοζε τα μέτρα του ΔΝΤ.

Δεν μας αποκάλυψε τι είδε στην Ουγγαρία, αλλά μετά έτρεξε στον τριμερή μηχανισμό, ανακοινώνοντάς το ως «χρυσό δώρο»!

«Θα είναι ένα πρόγραμμα του ΔΝΤ»

Στο μεταξύ, ο Στρος-Καν δήλωνε στο Μπλούμπεργκ: «Αν η Ελλάδα ζητήσει στήριξη, θα της προσφέρουμε στήριξη όπως κάνουμε με όλα τα μέλη μας. Θα είναι ένα πρόγραμμα του ΔΝΤ, αποφασισμένο από το ΔΝΤ, όπως συμβαίνει με όλες τις χώρες. Το ΔΝΤ θα καθορίσει τους όρους, όπως κάνουμε σε κάθε χώρα».

Παρ’ όλα αυτά, ανήμερα της 25ης Μαρτίου 2010 η Ελλάδα εξασφάλιζε το όπλο που ο κ. Παπανδρέου ζητούσε για να βάλει πάνω στο τραπέζι και ο ίδιος δήλωνε: «Οι κόποι και οι θυσίες του ελληνικού λαού πιάνουν τόπο».

Φυσικά, ουδόλως ελήφθη υπόψη η γνώμη του τότε επικεφαλής της ΕΚΤ Ζαν –Κλοντ Τρισέ, που στις 5 Μαρτίου τάχθηκε κατά της προσφυγής της Ελλάδας στο ΔΝΤ λέγοντας πως το Ταμείο ΔΕΝ ΕΝΔΕΙΚΝΥΤΑΙ ΩΣ ΠΑΡΟΧΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΒΟΗΘΕΙΑΣ ΣΕ ΜΙΑ ΧΩΡΑ-ΜΕΛΟΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΖΩΝΗΣ!

(Ακριβώς επειδή υπάρχει το ευρώ που δεν μπορεί να υποτιμηθεί).

Αλλά, ως γνωστόν, η προσφυγή έγινε στις 23 Απριλίου 2010 με εκείνη την περίφημη δήλωση με φόντο το Καστελόριζο και χωρίς ο κ. Παπανδρέου να αναφέρει ούτε μια φορά τη λέξη «ΔΝΤ».

Φυσικά, γνώριζε τα πάντα. Γνώριζε – όλοι γνώριζαν – πως το ΔΝΤ δεν ενδείκνυται για χώρες της ευρωζώνης, όπως γνώριζε πως το ΔΝΤ απέτυχε σε σειρά περιπτώσεων – Κορέα, Ταϊλάνδη, Ινδονησία, Αργεντινή, Ισημερινός, Μεξικό, Λεττονία, Ρουμανία (η πρώτη σύμπραξη ΔΝΤ-ΕΕ που έφερε 137.000 απολύσεις, αύξηση φόρων, μείωση μισθών, βαθιά ύφεση άνω του 7%), Ουκρανία (ύφεση 15%), Ουγγαρία, Τουρκία, Ισλανδία, Ρωσία, Βρετανία.

Εξ όσων είναι γνωστά, το ΔΝΤ έχει να επιδείξει ως επιτυχημένη του παρέμβαση μόνο αυτή της Βραζιλίας.

Εξ ου και η ήξεις αφήξεις έκθεση του ΔΝΤ, τον Μάιο του 2010: Προέβλεπε σταδιακή υποχώρηση του χρέους της Ελλάδας στο 120% το 2020, αλλά… η χαμηλή ανάπτυξη θα μπορούσε να οδηγήσει στο μέλλον σε αύξηση του χρέους έως και 149% το 2013!

Απ’ ό,τι φαίνεται από την υπόθεση αυτή μόνο το ΔΝΤ έχει βγει κερδισμένο.

Λίγο πριν φουντώσει η βιομηχανία των δανείων, βρισκόταν στο χείλος της χρεοκοπίας και, για να αντιμετωπίσει τα ελλείμματά του, ετοιμαζόταν να πουλήσει ράβδους χρυσού!

Προσθέστε σε όλα αυτά την αποκάλυψη – μέσω ντοκιμαντέρ-αγιογραφίας του Στρος-Καν – για τις επαφές του με τον Γ. Παπανδρέου ήδη από τον Δεκέμβριο του 2009 και αμέσως γίνεται αντιληπτό ότι το ΔΝΤ έψαχνε τρόπο να χωθεί στην Ευρώπη και να λύσει το πρόβλημά του.
 
«Δουλέψαμε επί μήνες πριν (την προσφυγή) με τις ελληνικές αρχές και το κάναμε υπόγεια», έλεγε κομπάζοντας ο Στρος-Καν μπροστά στην κάμερα.

Πάντως, για να επιστρέψω στον καυγά Παπανδρέου-Ρουμελιώτη, ο Στρος-Καν είχε διαψεύσει τον Απρίλιο του 2011 δημοσίευμα του «Σπήγκελ», σύμφωνα με το οποίο πίεζε για αναδιάρθρωση του χρέους της Ελλάδας και μιλώντας σε δημοσιογράφους στη Ν. Υόρκη είχε πει ότι στηρίζει τη θέση της τότε ελληνικής κυβέρνησης για μη αναδιάρθρωση του χρέους.

Μάλιστα, είχε τότε λεχθεί (από τον επικεφαλής της αντιπροσωπείας της Κομισιόν Ντερούζ),  πως δεν έχει υπάρξει ποτέ αναδιάρθρωση στο πλαίσιο μιας νομισματικής ένωσης.

Ο δε Ντέιβιντ Χόλεϊ του ΔΝΤ, είχε, στις 28 Απριλίου 2011, επαναλάβει την πάγια θέση του Ταμείου κατά της αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους.

Άλλωστε, είχε ήδη δοθεί στη δημοσιότητα η έκθεση του ΔΝΤ, που για την Ελλάδα προέβλεπε ύφεση της τάξης του 3% το 2011 και ανάπτυξη της τάξης του 1,1% το 2012, ενώ τοποθετούσε την ανεργία στο 15% το 2012.

Πέφτουν συνεχώς έξω!

Φυσικά, έπεσε έξω σε όλα! Και τον Σεπτέμβριο του 2011, το ΔΝΤ μας ενημέρωσε πως ξεκινά μια διαδικασία που θα του επιτρέψει να… μην επαναλάβει τις αστοχίες των τελευταίων χρόνων όσον αφορά στις προβλέψεις του δημόσιου χρέους, π.χ. στην Ελλάδα και στις Ηνωμένες Πολιτείες!

Από τότε, το Ταμείο δεν κάνει άλλο από το να αναθεωρεί προς τα κάτω τις προβλέψεις του.

Το Σεπτέμβριο του 2011 αναθεώρησε προς τα κάτω τις προβλέψεις του για την ανάπτυξη στην ευρωζώνη και στις ΗΠΑ και αναθεώρησε προς τα πάνω τις προβλέψεις του για το ανώτατο επίπεδο του δημόσιου χρέους της Ελλάδας στο 189% του ΑΕΠ το 2012, έναντι του 172%, που ανέφερε στην τελευταία του πρόβλεψη τον Ιούνιο.

Τον Φεβρουάριο του 2012 μας είπε ότι το 2020 το χρέος θα βρίσκεται στο 129% του ΑΕΠ και τον Απρίλιο του 2012, στην εαρινή του έκθεση, προέβλεπε ύφεση 4,7% για το 2012 και μηδενικό ρυθμό ανάπτυξης το 2013.

Και πριν από δεκαπέντε μέρες, στη θερινή του έκθεση, το ΔΝΤ αναθεώρησε (ξανά) τις προβλέψεις του για την Ισπανία, τη Γαλλία, τη Γερμανία και τη Βρετανία και ανακοίνωσε πως η παγκόσμια ανάπτυξη φέτος και το 2013 θα είναι μικρότερη από όσο προέβλεπε αρχικά.

Κατόπιν όλων αυτών, αναρωτιέται κανείς τι νόημα έχουν οι δηλώσεις και οι αντεγκλήσεις επί των απόψεων του ΔΝΤ.

Διερωτάται επίσης κανείς – επειδή ακούω ότι προτείνεται κάτι τέτοιο – τι θα έβγαινε από μια συζήτηση ή μια εξεταστική της Βουλής με αφορμή τις τελευταίες αποκαλύψεις περί των απόψεων του ΔΝΤ!

Δεν χρειάζεται καμιά επιτροπή για να συνειδητοποιήσουμε – επιτέλους – πως το ΔΝΤ δεν είχε καμιά δουλειά στην Ευρώπη και στην Ελλάδα.

Διότι το ΔΝΤ δεν μπορεί να βοηθήσει χώρες όπου υπάρχει σκληρό νόμισμα.