Ενα οικογενειακό δράμα

Tου Στεφάνου Κασιμάτη

Καλά, όσοι από εμάς υποκύψαμε με βαριά καρδιά στον εκβιασμό και ψηφίσαμε Νέα Δημοκρατία για να μας βγει Σαμαράς, δεν έχει νόημα τώρα να διαμαρτυρόμαστε – το ρίσκο ήταν τεράστιο και εξ αρχής γνωστό. Δεν υπήρχε, όμως, και άλλη επιλογή. Το δίλημμα θύμιζε σκηνή από ταινία με τον Ιντιάνα Τζόουνς, όπου ο ήρωας τρέχει ενώ τα στίφη των αγρίων τον κυνηγούν αλαλάζοντας και, όταν φθάνει στο φαράγγι, βλέπει ότι η κρεμαστή γέφυρα που ενώνει τις δύο πλευρές του χάσματος έχει κοπεί. Τι κάνει; Αλμα εις μήκος και
προσπαθεί να μη σκέπτεται τους κροκόδειλους από κάτω στο ρέμα...
Ή μήπως υπήρχε άλλη επιλογή; Ομολογουμένως, με απασχολούσε το ερώτημα, εξαιτίας διαφόρων ομοφρονούντων φίλων, οι οποίοι έκλεισαν τη μύτη για να μη μυρίζουν τον Βενιζέλο και ψήφισαν ΠΑΣΟΚ, εκτιμώντας ότι, μετά τα περσινά ρεζιλίκια του, ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ είχε πια αποκτήσει επίγνωση της κατάστασης και επίσης ότι η επιχειρηματολογία του σε γενικές γραμμές εκινείτο στο πλαίσιο της λογικής.
Ωσπου είδα τη συμβολή του Βαγγέλη του Βενιζέλου στην κυβέρνηση και κατάλαβα ότι, πράγματι, δεν υπήρχε ούτε καν η υποψία της άλλης επιλογής. Δεν έχω άλλο τρόπο να το πω, παρά μόνο ότι ο νέος –μόλις τριών μηνών στην ηγεσία– αρχηγός του ΠΑΣΟΚ τελεί ακόμη υπό το κράτος των αισθημάτων που του προκαλούσε ο Γιώργος και τα οποία περιττεύει να ορίσω διότι τα φαντάζεσθε πολύ καλά. Ετσι, απάντησε στους κηπουρούς του Γιώργου με τους Φιλιππινέζους του.
Υπό το πρίσμα της ψυχαναλυτικής ερμηνείας, που θέλει τον καταπιεσμένο άρρηκτα δεμένο με τον καταπιεστή του μέσω του μίσους που τρέφει γι’ αυτόν, έχω την εντύπωση πια ότι, καθώς το ΠΑΣΟΚ συρρικνώνεται, τα δρώμενα στο άλλοτε κραταιό κίνημα παίρνουν τον χαρακτήρα ενός οικογενειακού δράματος, στην πομπώδη και σαχλή εκδοχή του τηλεοπτικού σίριαλ. Ενός δράματος μεγαλοαστικής οικογενείας – ξεπεσμένης έστω, αλλά με τόσους κηπουρούς και Φιλιππινέζους, οπωσδήποτε μεγαλοαστικής...