Να «μεταλλαχθούμε» σε τράπεζες... να σωθούμε!

Της Ζέζας Ζήκου

H ψεύτικη αίσθηση ελπίδας ότι ως διά μαγείας θα αλλάξει η ωμή πραγματικότητα για τους λαούς που υποφέρουν δεν με αφορά. Hταν, είναι και θα είναι ένα επικοινωνιακό κυνικό ντελίριο, χρήσιμο μόνο για τους κυβερνώντες και τους τραπεζίτες, που με αφήνει πλήρως αδιάφορη.
Οι λαοί δικαίως ανησυχούν για την έλλειψη της αναπτυξιακής διάστασης των επιλογών της συνόδου κορυφής των Βρυξελλών, με τις θυσίες χωρίς ορατό τέλος. Οι Ελληνες αυτοκτονούν
καθημερινώς. Και αυτό που μας προσφέρεται σαν μοναδική ελπίδα είναι να «μεταλλαχθούμε» σε τράπεζες, αφού μας προστατεύει η Ε.Ε.
Βρέθηκε συμβιβασμός χθες για να μπορεί ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Διάσωσης να ανακεφαλαιοποιεί δανείζοντας απευθείας τις τράπεζες της Ευρωζώνης που αντιμετωπίζουν δυσκολίες! Στο δείπνο των 27 ηγετών, η Ιταλία και η Ισπανία πέτυχαν να προστατευθούν από τις επιθέσεις των αγορών οι βαριά μολυσμένες από τα «τοξικά» κρατικά ομόλογα τράπεζές τους, χωρίς να αυξάνεται το δημοσιονομικό έλλειμμα της χώρας. Ακόμη, ο Μάριο Μόντι και ο Ισπανός ομόλογός του Μαριάνο Ραχόι αρνήθηκαν να υπογράψουν το πακέτο για την ανάπτυξη ύψους 120 δισ. ευρώ έως ότου η Γερμανία εγκρίνει βραχυπρόθεσμα μέτρα για να μειωθεί το κόστος δανεισμού τους.
Οι χώρες που ζητούν στήριξη από το ταμείο διάσωσης θα πρέπει να υπογράφουν ένα Μνημόνιο συνεννόησης, όμως δεν θα αντιμετωπίζουν την επεμβατική επιτήρηση μιας «τρόικας» διεθνών δανειστών, στην οποία υποβλήθηκαν η Ελλάδα, η Ιρλανδία και η Πορτογαλία, δήλωσε ο τεχνοκράτης πρωθυπουργός της Ιταλίας. Και ξεγύμνωσε το ΠΑΣΟΚ και όσους πολιτικούς ψήφισαν και υποστήριξαν το μέγα λάθος εις βάρος της χώρας μας. Ο τροχός της Ιστορίας, όπως συμβαίνει πάντα, θα γυρίσει και θα φέρει στο φως το πώς ακριβώς εκτελέστηκε αυτή η αποτρόπαια πράξη υπογραφής των Μνημονίων.
Απλώς να υπενθυμίσω ότι το 1931, η κατάρρευση της αυστριακής τράπεζας Creditanstalt προκάλεσε πανικό στο χρηματοπιστωτικό σύστημα της Ευρώπης, πυροδοτώντας το μεγάλο κραχ της Wall Street, τη «Μαύρη Τρίτη» στις 29 Οκτωβρίου του 1929, που οδήγησε στην οικονομική καταστροφή (Great Depression) του 1930 - 32. Σήμερα βιώνουμε στην Ευρώπη τη σύγχρονη εκδοχή του τραπεζικού κραχ, όπως εκείνο του 1929. Βέβαια, δεν βλέπουμε σκηνές σήμερα με τραπεζίτες να πηδούν στο κενό από γυάλινους ουρανοξύστες, όπως έγινε τότε. Αντίθετα, βλέπουμε στην Ελλάδα καθημερινώς να αυξάνονται οι δυστυχείς απλοί άνθρωποι που αυτοκτονούν.
Πάντως, η ιστορία επαναλαμβάνεται με μονότονη συχνότητα. Πρώτα ήταν τα κρατικά δάνεια. Από τον υπερδανεισμό της Βραζιλίας στη δεκαετία του 1980 κόντεψε να γκρεμιστεί η Citibank. Χρειάστηκε κρατική παρέμβαση σε επίπεδο κεντρικών τραπεζών και διεθνών οργανισμών (IMF και World Bank) για να σωθεί το σύστημα. Μετά ήρθαν τα junk bonds του Milken και τα leveraged buyouts της KKR (θυμάστε την εξαγορά της Nabisco για 22 δισ. δολάρια;), όταν οι επενδυτές μαζεύονταν κάθε μήνα για να γιορτάσουν τις υπερβολές τους. Η κατάληξη ήταν το κραχ της Wall Street το 1987. Ακολούθησε η «φούσκα» των μετοχών της Νέας Οικονομίας και του NASDAQ, που παρέσυρε το σύνολο των εταιρειών υψηλής τεχνολογίας ανά τον κόσμο. Κατάληξη γι’ αυτό, η κρίση του 2000. Τέλος, το 2008, λόγω της χρεοκοπίας της Lehman Brothers, οι τράπεζες, στην Ελλάδα και σε ολόκληρο τον δυτικό κόσμο δέχθηκαν πακτωλό κονδυλίων από τους κρατικούς προϋπολογισμούς για να αποφευχθεί το επαπειλούμενο κραχ.