"Και η αξιοπρέπεια ακόμη, έχει σύνορα"

Σπύρος Παπαγιάννης

Λίγα λόγια ας πούμε για έναν από εμάς, για έναν σαν εμάς, που δεν μπορούσε να ακουστεί αλλιώς,  παρά χύνοντας το αίμα του, γιατί δεν είχε όνομα μεγαλύτερο απ’ το ανάστημά του, κληρονομημένο από κάποιον πολιτικάντη  πρόγονο, που να μπορεί να γίνει της πατρίδος του σάβανο.

Αυτός δεν μπορούσε να ακουστεί, για να πεί τα πράγματα με το όνομά τους, την προδοσία της πατρίδος προδοσία  και όχι καθήκον για την σωτηρία της, ή την μεταμόρφωσή της σε μια πατρίδα μαϊμού κατά το πρότυπο των φτιασιδωμένων γυφτοϊδεολόγων  γυρολόγων πολιτικών της  με την κιτς αισθητική και τις αριστοκρατικές φαντασιώσεις του αρχοντοχωριάτη του Μολιέρου και της μαντάμ

Σουσού του Ψαθά.

Αυτός δεν μπορούσε να ανεχθεί την ψεύτικη πατρίδα της καθεστωτικής υποκρισίας να προσποιείται την μεταμελημένη που προσπαθεί να αποκαταστήσει το κύρος της και την δημοσιοϋπαλληλική  αξιοκρατία ρίχνοντας μικρές ατομικές βόμβες στην κοινωνία, καίγοντας τους διεφθαρμένους που η ίδια διήφθειρε και τους κομματικούς της παρατρεχάμενους, που  δεν χρειάζεται πια μαζί μ’ αυτούς μαζί που δεν μπόρεσε ποτέ να διαφθείρει, και μ’ εκείνους που  βρήκε τυχαία στον δρόμο της και είχαν διορισθεί  και  σταδιοδρομήσει με το σπαθί τους και είχαν αναλωθεί  υπηρετώντας το εθνικό κράτος, χωρίς το κομματικό  επίθετο που του είχε αυτή προσθέσει.

Δεν μπορούσε να ανεχθεί αυτήν την μέγαιρα πατρίδα που δεν έδειχνε σεβασμό στην ιστορία της, στην μνήμη και το χυμένο αίμα  των προγόνων της, να απαιτεί σεβασμό  προς την εξουσία της και μόνο, που δεν εκπορεύονταν πλέον ούτε από τον εξαπατημένο με υποσχέσεις λαό, ούτε από τους κομματικούς πραιτωριανούς της, μα από τους ξένους μιζαδόρους, τοκογλύφους κι’ εκβιαστές συνεργάτες της. 

Δεν μπορούσε να βλέπει να καίγεται η δημοκρατία, σαν την καιόμενη βάτο χωρίς να καίγεται κανενός το καρφί  και αντί να καίγεται έστω το κτίριό της να καίει η ίδια αυτή, με όλους τους δημοκρατικούς τύπους,  διά της ψήφου των βουλευτών της συντεταγμένα, το σύνταγμα της, τους  νόμους της  και τους θεσμούς της και να παριστάνει παρ’ όλα αυτά ακόμη την δημοκρατία, που δεν καίει σαν τους κακούς δικτάτορες του παλιού καιρού βιβλία, μια που τώρα έχει την εικόνα  σύμμαχο στην μάχη της ενάντια στην σκέψη.

Δεν μπορούσε να  βλέπει την βουλή να πολιορκείται σα κάστρο  από τον ίδιο της τον λαό, και έχοντας αυτή αλλάξει εργοδότη να εξαποστέλλει εναντίον του τους μαγγουροφόρους κρανιοθραύστες της.

Δεν μπορούσε να παρακολουθεί απαθής την ιερά εξέταση της  διεθνούς απάτριδος  εταιρειοκρατίας, της πεφωτισμένης  αυτής μετεξέλιξης του δυτικού διαφωτισμού, να παραδίδει στην πυρά   τους χαϊδεμένους κομματικούς  της συνδικαλιστές , πριν παραδώσει σ’ αυτήν τους εργαζόμενους κι’ ολόκληρη την κοινωνία..

Δεν  μπορούσε να παρακολουθεί  τους τηλέμαχους του Ελληνισμού να στρεβλώνουν τις λέξεις της πανάρχαιας γλώσσας του, να τις αδειάζουν από ουσία και περιεχόμενο και να τις  εξαποστέλλουν σαν γενίτσαρους κι’ αυτές εναντίον του.

Δεν μπορούσε να βλέπει τον  πάλαι ποτέ βαρβαρομάχο Ελληνισμό να συμφιλιώνεται  όχι απλώς με τους βαρβάρους, μα με την βαρβαρότητα.

Δεν μπορούσε να υποταχθεί σ’ αυτήν την πραγματικότητα, καθώς  αυτή η πραγματικότητα δεν ορίζεται πλέον λεκτικά, δεν συλλαμβάνεται από τον νου και ξεφεύγει κι’ από την φαντασία ακόμη κι αν προσπαθήσει κανείς  να ξεσκεπάσει το παρελθόν της και να μαντεύσει το μέλλον της, τον λένε ευφάνταστο, ανεδαφικό, που ψάχνει να βρει φαντάσματα για  να  τους φορτώσει τις δικές του ατομικές,  ευθύνες.

Αντιμέτωπος λοιπόν με τον  ρεαλισμό των προσκυνημένων και  υπερμάχων της εθνικής εξαΰλωσης,  μεγαλοαξιωματούχων της ανοχύρωτης  πατρίδας μας, όπου ο καθένας μπορεί να προσβάλλει τα σύμβολά της και ο κάθε τυχάρπαστος να πάρει στο άπληστο  στόμα του το όνομά της,  ένιωσε ο ήρωας της διπλανής μας πόρτας πως έπρεπε να βγεί από το σώμα του, όχι από περιφρόνηση προς την ζωή ή από δειλία προς το επερχόμενο γήρας, μα από την ανάγκη του να γράψει με αίμα την αιματηρή, ανομολόγητη απ’ όλους αλήθεια.

Πως ο Τσολάκογλου στοίχειωσε και  μ’ Έλληνες προδότες, αυτό που δεν κατάφεραν οι Τεύτονες ιππότες, χωρίς ντουφέκια και σπαθιά, με ψέμματα και μόνο, να επιτύχει προσπαθεί επιστροφή στον χρόνο, φέρνοντας  την πατρίδα μας ξανά στην κατοχή δια να πάρουν οι άθλιοι ρεβάνς για την ντροπή που είχαν πάθει οι φίλοι τους από τα παλικάρια, τους Έλληνες για λευτεριά που πέθαιναν παζάρια χωρίς να κάνουνε γι’ αυτήν να θέλουν ανταλλάγματα σε χρήμα, αξιώματα ή όποια άλλα πράγματα.

Πρέπει γι’ αυτό συναγερμός αμέσως να σημάνει κι’ αυτός μπροστά στο σύνταγμα θα πάει να πεθάνει , για να πάρουν  είδηση οι Έλληνες πως  αίμα τρέχει εκεί που φώλιασε των προδοτών το ψέμμα.. 

Ναι από σήμερα, που πέθανε ο άγνωστος,  σε όλους  Χριστούλιας, αυτός ο Χριστεπώνυμος ανώνυμος ταπεινός Έλληνας, έδωσε με  το αίμα του την αγιοσύνη του Γολγοθά στην πλατεία του παραβιασμένου  από τους πολιτικούς μας, συντάγματος της πατρίδας μας.

Είναι μεγάλη τιμή πράγματι γι’ αυτόν το ότι  βρήκε την δύναμη να  συντονίσει την μοίρα του με αυτήν της θνήσκουσας πατρίδας, χαρίζοντάς της το υπόλοιπο της ζωής του, που τόσο είχε υποβαθμιστεί  από νόημα και περιεχόμενο.

Με τον θάνατό του δεν αρνήθηκε μόνο την χωρίς αξιοπρέπεια ζωή του, μα και την χωρίς αξιοπρέπεια ζωή της πατρίδας του και το χωρίς αξιοπρέπεια μέλλον που απεργάζονται γι’ αυτήν οι πατριδοκάπηλοι ευθανατιστές της.

Η ελευθερία είναι συνυφασμένη με την αξιοπρέπεια της ζωής κι’ αν κάποιος νιώθει πως έχασε την αξιοπρέπειά του, σημαίνει πως έχει παράλληλα απωλέσει την ελευθερία του.  Προτού μας λοιπόν μας εξαθλιώσουν και μας πεθάνουν, εμφανίζοντας τον θάνατό μας φυσιολογικό και αβίαστο,  ας πεθάνουμε με αξιοπρέπεια, όση μας έχει μείνει ακόμη, αν δεν μπορούμε να  αντλήσουμε αξιοπρέπεια απ’ τον αγώνα μας ενάντιά τους, φαίνεται να μας λέει αυτός, ο απελευθερωμένος από τον φόβο του θανάτου, μα  θνήσκων από τις τύψεις της συλλογικής μας αδράνειας, ηρωϊκός μας πατέρας. 

Δεν θυμίζει ο θάνατος του το Ζάλογγο και την Αραπίτσα; Το ζητούμενο της ζωής με αξιοπρέπεια δεν έριξε και τις  γυναίκες εκείνες στον γκρεμό;  Και αν ο άνθρωπος νιώσει πως το αίμα του άσκοπα κυκλοφορεί στις φλέβες του, γιατί να μην το δώσει στην λευτεριά να γράψει το Ελευθερία ή θάνατος της Ελληνοσύνης; 

Και είναι αυτό κύρια το μήνυμα του ιδανικού αυτόχειρα, σταματήστε να μιλάτε με λέξεις που ΄χάσαν το νόημά τους και ευτελίστηκαν με την φλυαρία αλλά με έργα και πράξεις υπευθυνότητος και αυτοθυσίας..

Η ιστορία γράφεται μόνο με αίμα και σήμερα που μας έπνιξαν από παντού τα ψέμματα και η ντροπή  οφείλουμε  να ελευθερώσουμε όλοι τους ήρωές μας και να βγάλουμε τον κρυμμένο μας Χριστό  απ’ τα εσώψυχά μας. Και δεν χρειάζεται να σκοτώνουμε άλλο ούτε τους εαυτού μας, ούτε τους διακόσιους τόσους τυράννους μας, που κανένας τους ειδικά δεν αξίζει το βόλι μας, μα  τον δισταγμό μας και μόνο να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους και να βλέπουμε τις αλήθειες της ζωής κατάματα.

    Μία αυτοκτονία, ενός μας προσφιλούς μας προσώπου, εκλαμβάνεται από όλους μας, άθελά μας και σαν μια προσωπική μας απόρριψη, καθώς ο γνωστός μας, ή ο φίλος μας, ή ο συγγενής μας δεν είδε σε μας τον άλλο συνάνθρωπο, που θα μπορούσε να του δώσει μια χείρα βοηθείας και να νοηματοδοτήσει την ζωή του. Η  αυτοκτονία του Χριστούλια κουβαλάει ως εκ τούτου και μια μικρή απόρριψη για όλους μας, εμάς αφ’ ενός που αποδεχόμαστε μοιρολατρικά τον ρόλο του ζητιάνου των σκουπιδιών  που επιφυλάσσει για τους απλούς ανθρώπους, η σύγχρονη ιερά συμμαχία του αναρχοκαπιταλισμού, μα και για το σύστημα αυτό πολύ περισσότερο και τους άρχοντες των δακτυλιδιών που θέλουν να μετατρέψουν τον παγκόσμιο πολιτισμό σε διεθνές καζίνο και κάτεργο. Δικαιούται λοιπόν σαν τον θνήσκοντα Γαλάτη, ο θνήσκων Έλλην Χριστούλιας, το μαρμάρινο ενθύμημά του, ή ένα στασίδι στο εκκλησίασμα των αθάνατων Ελλήνων, γιατί με την έκδηλα  πολιτική πράξη του θανάτου του εξέφρασε το πολιτικό δράμα του φυλακισμένου στην δημοκρατία του, Ελληνικού λαού.

Το καθεστώς μετά το ξεμπρόστιασμά του έχει χάσει την  ψυχραιμία του και στέλνει συνεχώς αθώους στα νοσοκομεία. Οι  άνθρωποι των Βρυξελλών και του ΔΝΤ βρυχώνται κάθε τόσο σα λιοντάρια που μυρίζονται πως κάποιος λόγω εκλογών απειλεί την λεία τους, Ο Ελληνισμός πρέπει να ταφεί ζωντανός , να πέσει σε χειμερία νάρκη,  να μην αναπνέει, να μην σκέφτεται, να μην διαμαρτύρεται, να μην ελπίζει και να μην ονειρεύεται. Η αρχή όμως έγινε. Κάποιος έδειξε με τον πιο κραυγαλέο τρόπο πως η ζωή αυτή όπως κατάντησε δεν είναι για να την ζεί κανείς, μα για να αναδεικνύεται μόνο πολεμώντας να την αλλάξει. 

Από τον διάλογο του Σόλωνα και του Κροίσου, ήδη από την αρχαιότητα,  ξέρουμε πως εκείνο που δικαιώνει περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο στην ζωή του έναν άνθρωπο είναι το τέλος του και ο τρόπος που θα πεθάνει. Και ο Χριστούλιας επέλεξε να πεθάνει σαν ασυμβίβαστος μαχητής, πατριώτης και φρουρός της πατρίδος, που πυροβόλησε για να μας πεί πως οι εχθροί πέρασαν τα σύνορα της αξιοπρέπειας και του ευ ζείν.  Έτσι  ο Χριστούλιας έχει ήδη βρεί την δικαίωσή του στις συνειδήσεις μας με την υπογραμμένη με το αίμα του ύστατη πράξη του, που δεν ήταν μόνο ένα κάλεσμα αφύπνισης, μα και ένα μικρό ηρωικό και χριστιανικό ταυτόχρονα καμπανάκι, πολύ διαφορετικό από εκείνο των οίκων αξιολόγησης, πως η ζωή αυτή που ζούμε είναι της κατηγορίας σκουπίδι  που δεν μας αξίζει λόγω της ιστορίας μας, του πολιτισμού μας, της Χριστιανικής μας πίστης και της ανθρωπιάς μας πάνω απ’ όλα.