Tου κ. Στεφάνου Κασιμάτη
Κατόπιν των όσων μελοδραματικών συνέβησαν προχθές το βράδυ στη Βουλή, κατά την τελευταία ημέρα της συζήτησης για την ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση του Γεωργίου Β΄, η επικρατούσα εντύπωση στους περισσοτέρους παρατηρητές είναι ότι επρόκειτο για τη μέρα -σωστότερα: για τη νύχτα- του Βενιζέλου. Διότι, πράγματι, ο υπουργός Οικονομικών, με τη λαμπρή εμφάνισή του, την ευέλικτη ρητορεία του και τους ήπιους τόνους του, φάνηκε να αίρεται υπεράνω των διαχωριστικών κομματικών γραμμών, οι οποίες -λόγω του θλιβερού κομματικού σκυλοκαβγά που ξέσπασε- χαράχθηκαν εκ νέου για μία ακόμη φορά και μάλιστα κατά μήκος
ολόκληρης της ιστορικής διαδρομής της μεταπολιτευτικής περιόδου.
Λυπάμαι αν θα δυσαρεστήσω όσους ασπάζονται την παραπάνω εκδοχή, αλλά και όσους αντιπαθούν τον Πάγκαλο σε σημείο ώστε να θολώνει η κρίση τους και να τον υποτιμούν, όμως ο αληθινός πρωταγωνιστής αυτής της βαγκνερικής βραδιάς (με τα κλαρίνα και τα νταούλια, κατά τα λοιπά...) ήταν ο «μεγάλος τραγουδιστής» της υπόθεσης Οτσαλάν. Ο Πάγκαλος ήταν για την περίσταση ο «πυροσβέστης του Γιώργου». Δεν καταφεύγω τυχαία στον παραλληλισμό με τον στρατάρχη Βάλτερ Μόντελ - τον «πυροσβέστη του Χίτλερ» όπως τον έλεγαν, επειδή πάντοτε ανελάμβανε την κατάσταση στο Ανατολικό Μέτωπο, όποτε αυτή ξέφευγε από τον έλεγχο. Εχω την εντύπωση ότι, από εδώ και στο εξής, το εσωτερικό παιχνίδι στην κυβέρνηση θα παιχτεί με όρους Ανατολικού Μετώπου.
Να θυμίσω, κατ’ αρχάς, ότι ο Πάγκαλος, ως β΄αντιπρόεδρος (ή μήπως το σωστό είναι να λέω: ως β΄αντιβασιλεύς; - τέλος πάντων...), έλαβε τον λόγο αμέσως μετά τον Σαμαρά, ο οποίος είχε μόλις κλείσει την ομιλία του, ζητώντας -εκ του ασφαλούς- εκλογές αντί δημοψηφίσματος. Με όρους συναισθηματικά φορτισμένους, όρους που άγγιζαν τα βάθη της ψυχής των πασόκων, θυμήθηκε την πρώτη κυβέρνηση Ανδρέα Παπανδρέου το 1981, θυμήθηκε την αστοχία τότε της Ν. Δ. να προβλέψει κατάρρευση της κυβέρνησης ήδη από τις προγραμματικές και κατέληξε εξαπολύοντας τις κορώνες του (ανατριχιαστικές, ανοίκειες, ανιστόρητες - πείτε τις όπως θέλετε) για την πραγματική δημοκρατία, που ξεκίνησε... το 1981!
Η Ν.Δ. τσίμπησε• όπως τσίμπησα εγώ -το προδίδουν, άλλωστε, οι χαρακτηρισμοί που χρησιμοποιώ παραπάνω-, όπως θα τσίμπαγε και οποιοσδήποτε αποδίδει στον δημιουργό του ΠΑΣΟΚ την καταστροφή των θεσμών και της οικονομίας, τα αποτελέσματα της οποίας βιώνουμε σήμερα. Ομως αυτή την αντίδραση ακριβώς επεδίωκε ο Πάγκαλος. Αλλά με ποιο κίνητρο; Κατά την επικρατούσα εκδοχή των πολλών (the hoi polloi, που θα ’λεγε κι ο Παύλος...), το κίνητρό του ήταν να συσπειρώσει το ΠΑΣΟΚ. Ωστόσο, η δυσαναλογία μέσου και σκοπού δεν συνηγορεί υπέρ αυτής. Μετά τα κωμικοτραγικά γεγονότα της περασμένης εβδομάδας, την περιστασιακή λιποψυχία του βασιλέως, τις παραιτήσεις βουλευτών και τη συνεδρίαση της Κ. Ο., ο στόχος της συσπείρωσης είχε επιτευχθεί. Γιατί λοιπόν ο Πάγκαλος να προκαλέσει τέτοιο σαματά; Θα ήταν σαν να χρησιμοποιεί κανείς ένα τετράκανο αντιαεροπορικό των 20 mm (πολύ αποτελεσματικό και κατά προσωπικού...) για να εξοντώσει ένα ποντικάκι που ανακάλυψε στο σπίτι του!
Τείνω να πιστέψω ότι ο πραγματικός στόχος του «πυροσβέστη του Γιώργου» ήταν ο Βενιζέλος, όχι η Ν. Δ. Ο Βενιζέλος, που μετά την υπουργοποίησή του σε ρόλο κλειδί αισθάνεται πια ότι ξαναπιάνει τις φιλοδοξίες του από εκεί όπου τις άφησε το 2007. Ο Βενιζέλος, που νιώθει τον ούριο άνεμο να φουσκώνει τα πανιά του (και το εγώ του), σε σημείο ώστε στην ομιλία του στη Βουλή να αποτολμά και μερικές λεπτότατες ειρωνείες εις βάρος του Γιώργου (π. χ., να απαριθμεί όσα έκανε και, στο τέλος, να προσθέτει, εν παρόδω: «φυσικά, κατόπιν εντολών του πρωθυπουργού»). Ο Βενιζέλος, που διαθέτει τα χαρίσματα ώστε να παίξει τον ρόλο στον οποίο ο Γιώργος δεν μπορεί να ανταποκριθεί. Συνεπώς, η παγίδα που έστησε ο Πάγκαλος ήταν για τον Βενιζέλο. Διότι, τώρα, καθώς υπό την απειλή της ανατίναξης του πολιτικού σκηνικού το ΠΑΣΟΚ κλείνει τις γραμμές της φάλαγγάς του, υποχρεώνεται και ο Βενιζέλος να μαζευτεί. Βεβαίως, αυτό δεν σημαίνει ότι το εσωτερικό μέτωπο μεταξύ του υπουργού Οικονομικών και του βαθέος ΠΑΣΟΚ σταθεροποιείται μια και καλή. Θα ακολουθήσουν επιθέσεις και αντεπιθέσεις εκατέρωθεν και η κατάσταση θα θυμίζει το χάος του Ανατολικού Μετώπου μετά την εαρινή επίθεση των Σοβιετικών το 1944, όπου «ουσιαστικά, κανείς δεν ήξερε ποιος περικυκλώνει ποιον», όπως έχει γράψει κάποιος παλιός πολεμιστής στα απομνημονεύματά του.
Οσο για την κατακαημένη τη Ν.Δ.; Ε, αυτή ήταν απλώς το δόλωμα - και μάλλον ακόμη δεν το έχει καταλάβει... Φυσικά, η αντίδραση στην πρόκληση του Πάγκαλου ήταν επιβεβλημένη εκ μέρους της Ν. Δ., αλλά έπρεπε να έχει περιοριστεί σε επίπεδο ρητορικής, σε τόνο ήπιο και ειρωνικό. Η απόφαση όμως για -προσωρινή έστω- αποχώρηση από τη Βουλή, σε μία συνεδρίαση μάλιστα την οποία παρακολουθούσαν όλα τα μεγάλα διεθνή δίκτυα ήταν μέγα λάθος, είτε την έλαβε ο Κ. Τασούλας είτε οποιοσδήποτε άλλος. Τέτοια ανευθυνότητα από το κόμμα το οποίο ίδρυσε ο πολιτικός που άνοιξε τον ευρωπαϊκό δρόμο της Ελλάδος μαρτυρεί ότι, δυστυχώς, η Ν. Δ. του Σαμαρά μένει προσκολλημένη στους τύπους του Καραμανλισμού, αλλά έχει απομακρυνθεί πολύ από την ουσία του. (Αφήστε, δε, ότι προσέφερε πρώτης τάξεως ευκαιρία στον Καρατζαφέρη για να παίξει ρόλο κατευναστικό!..)
Αλλά, τέλος πάντων, αν απομακρυνθούμε από την εικόνα ώστε να τη δούμε συνολικά, η παραπάνω διαπίστωση για τον επαρχιωτισμό της Ν. Δ. αφορά και το ΠΑΣΟΚ του Γιώργου, αφού, σε τελευταία ανάλυση, δική τους ήταν η πρωτοβουλία να εκμεταλλευθούν τη συγκεκριμένη συνεδρίαση της Βουλής, προκειμένου να τακτοποιήσουν εσωτερικά προβλήματα. Τι να κάνουμε όμως; «Αυτή είναι η Ελλάδα», όπως είπε κάποτε ο -κατά τη γνώμη μου- πραγματικός διάδοχος του Κωνσταντίνου Καραμανλή, όσον αφορά τουλάχιστον τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της χώρας...
http://news.kathimerini.gr
Κατόπιν των όσων μελοδραματικών συνέβησαν προχθές το βράδυ στη Βουλή, κατά την τελευταία ημέρα της συζήτησης για την ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση του Γεωργίου Β΄, η επικρατούσα εντύπωση στους περισσοτέρους παρατηρητές είναι ότι επρόκειτο για τη μέρα -σωστότερα: για τη νύχτα- του Βενιζέλου. Διότι, πράγματι, ο υπουργός Οικονομικών, με τη λαμπρή εμφάνισή του, την ευέλικτη ρητορεία του και τους ήπιους τόνους του, φάνηκε να αίρεται υπεράνω των διαχωριστικών κομματικών γραμμών, οι οποίες -λόγω του θλιβερού κομματικού σκυλοκαβγά που ξέσπασε- χαράχθηκαν εκ νέου για μία ακόμη φορά και μάλιστα κατά μήκος
ολόκληρης της ιστορικής διαδρομής της μεταπολιτευτικής περιόδου.
Λυπάμαι αν θα δυσαρεστήσω όσους ασπάζονται την παραπάνω εκδοχή, αλλά και όσους αντιπαθούν τον Πάγκαλο σε σημείο ώστε να θολώνει η κρίση τους και να τον υποτιμούν, όμως ο αληθινός πρωταγωνιστής αυτής της βαγκνερικής βραδιάς (με τα κλαρίνα και τα νταούλια, κατά τα λοιπά...) ήταν ο «μεγάλος τραγουδιστής» της υπόθεσης Οτσαλάν. Ο Πάγκαλος ήταν για την περίσταση ο «πυροσβέστης του Γιώργου». Δεν καταφεύγω τυχαία στον παραλληλισμό με τον στρατάρχη Βάλτερ Μόντελ - τον «πυροσβέστη του Χίτλερ» όπως τον έλεγαν, επειδή πάντοτε ανελάμβανε την κατάσταση στο Ανατολικό Μέτωπο, όποτε αυτή ξέφευγε από τον έλεγχο. Εχω την εντύπωση ότι, από εδώ και στο εξής, το εσωτερικό παιχνίδι στην κυβέρνηση θα παιχτεί με όρους Ανατολικού Μετώπου.
Να θυμίσω, κατ’ αρχάς, ότι ο Πάγκαλος, ως β΄αντιπρόεδρος (ή μήπως το σωστό είναι να λέω: ως β΄αντιβασιλεύς; - τέλος πάντων...), έλαβε τον λόγο αμέσως μετά τον Σαμαρά, ο οποίος είχε μόλις κλείσει την ομιλία του, ζητώντας -εκ του ασφαλούς- εκλογές αντί δημοψηφίσματος. Με όρους συναισθηματικά φορτισμένους, όρους που άγγιζαν τα βάθη της ψυχής των πασόκων, θυμήθηκε την πρώτη κυβέρνηση Ανδρέα Παπανδρέου το 1981, θυμήθηκε την αστοχία τότε της Ν. Δ. να προβλέψει κατάρρευση της κυβέρνησης ήδη από τις προγραμματικές και κατέληξε εξαπολύοντας τις κορώνες του (ανατριχιαστικές, ανοίκειες, ανιστόρητες - πείτε τις όπως θέλετε) για την πραγματική δημοκρατία, που ξεκίνησε... το 1981!
Η Ν.Δ. τσίμπησε• όπως τσίμπησα εγώ -το προδίδουν, άλλωστε, οι χαρακτηρισμοί που χρησιμοποιώ παραπάνω-, όπως θα τσίμπαγε και οποιοσδήποτε αποδίδει στον δημιουργό του ΠΑΣΟΚ την καταστροφή των θεσμών και της οικονομίας, τα αποτελέσματα της οποίας βιώνουμε σήμερα. Ομως αυτή την αντίδραση ακριβώς επεδίωκε ο Πάγκαλος. Αλλά με ποιο κίνητρο; Κατά την επικρατούσα εκδοχή των πολλών (the hoi polloi, που θα ’λεγε κι ο Παύλος...), το κίνητρό του ήταν να συσπειρώσει το ΠΑΣΟΚ. Ωστόσο, η δυσαναλογία μέσου και σκοπού δεν συνηγορεί υπέρ αυτής. Μετά τα κωμικοτραγικά γεγονότα της περασμένης εβδομάδας, την περιστασιακή λιποψυχία του βασιλέως, τις παραιτήσεις βουλευτών και τη συνεδρίαση της Κ. Ο., ο στόχος της συσπείρωσης είχε επιτευχθεί. Γιατί λοιπόν ο Πάγκαλος να προκαλέσει τέτοιο σαματά; Θα ήταν σαν να χρησιμοποιεί κανείς ένα τετράκανο αντιαεροπορικό των 20 mm (πολύ αποτελεσματικό και κατά προσωπικού...) για να εξοντώσει ένα ποντικάκι που ανακάλυψε στο σπίτι του!
Τείνω να πιστέψω ότι ο πραγματικός στόχος του «πυροσβέστη του Γιώργου» ήταν ο Βενιζέλος, όχι η Ν. Δ. Ο Βενιζέλος, που μετά την υπουργοποίησή του σε ρόλο κλειδί αισθάνεται πια ότι ξαναπιάνει τις φιλοδοξίες του από εκεί όπου τις άφησε το 2007. Ο Βενιζέλος, που νιώθει τον ούριο άνεμο να φουσκώνει τα πανιά του (και το εγώ του), σε σημείο ώστε στην ομιλία του στη Βουλή να αποτολμά και μερικές λεπτότατες ειρωνείες εις βάρος του Γιώργου (π. χ., να απαριθμεί όσα έκανε και, στο τέλος, να προσθέτει, εν παρόδω: «φυσικά, κατόπιν εντολών του πρωθυπουργού»). Ο Βενιζέλος, που διαθέτει τα χαρίσματα ώστε να παίξει τον ρόλο στον οποίο ο Γιώργος δεν μπορεί να ανταποκριθεί. Συνεπώς, η παγίδα που έστησε ο Πάγκαλος ήταν για τον Βενιζέλο. Διότι, τώρα, καθώς υπό την απειλή της ανατίναξης του πολιτικού σκηνικού το ΠΑΣΟΚ κλείνει τις γραμμές της φάλαγγάς του, υποχρεώνεται και ο Βενιζέλος να μαζευτεί. Βεβαίως, αυτό δεν σημαίνει ότι το εσωτερικό μέτωπο μεταξύ του υπουργού Οικονομικών και του βαθέος ΠΑΣΟΚ σταθεροποιείται μια και καλή. Θα ακολουθήσουν επιθέσεις και αντεπιθέσεις εκατέρωθεν και η κατάσταση θα θυμίζει το χάος του Ανατολικού Μετώπου μετά την εαρινή επίθεση των Σοβιετικών το 1944, όπου «ουσιαστικά, κανείς δεν ήξερε ποιος περικυκλώνει ποιον», όπως έχει γράψει κάποιος παλιός πολεμιστής στα απομνημονεύματά του.
Οσο για την κατακαημένη τη Ν.Δ.; Ε, αυτή ήταν απλώς το δόλωμα - και μάλλον ακόμη δεν το έχει καταλάβει... Φυσικά, η αντίδραση στην πρόκληση του Πάγκαλου ήταν επιβεβλημένη εκ μέρους της Ν. Δ., αλλά έπρεπε να έχει περιοριστεί σε επίπεδο ρητορικής, σε τόνο ήπιο και ειρωνικό. Η απόφαση όμως για -προσωρινή έστω- αποχώρηση από τη Βουλή, σε μία συνεδρίαση μάλιστα την οποία παρακολουθούσαν όλα τα μεγάλα διεθνή δίκτυα ήταν μέγα λάθος, είτε την έλαβε ο Κ. Τασούλας είτε οποιοσδήποτε άλλος. Τέτοια ανευθυνότητα από το κόμμα το οποίο ίδρυσε ο πολιτικός που άνοιξε τον ευρωπαϊκό δρόμο της Ελλάδος μαρτυρεί ότι, δυστυχώς, η Ν. Δ. του Σαμαρά μένει προσκολλημένη στους τύπους του Καραμανλισμού, αλλά έχει απομακρυνθεί πολύ από την ουσία του. (Αφήστε, δε, ότι προσέφερε πρώτης τάξεως ευκαιρία στον Καρατζαφέρη για να παίξει ρόλο κατευναστικό!..)
Αλλά, τέλος πάντων, αν απομακρυνθούμε από την εικόνα ώστε να τη δούμε συνολικά, η παραπάνω διαπίστωση για τον επαρχιωτισμό της Ν. Δ. αφορά και το ΠΑΣΟΚ του Γιώργου, αφού, σε τελευταία ανάλυση, δική τους ήταν η πρωτοβουλία να εκμεταλλευθούν τη συγκεκριμένη συνεδρίαση της Βουλής, προκειμένου να τακτοποιήσουν εσωτερικά προβλήματα. Τι να κάνουμε όμως; «Αυτή είναι η Ελλάδα», όπως είπε κάποτε ο -κατά τη γνώμη μου- πραγματικός διάδοχος του Κωνσταντίνου Καραμανλή, όσον αφορά τουλάχιστον τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της χώρας...
http://news.kathimerini.gr
Αναρτήσεις
0 Σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχόλια και παρατηρήσεις