Το δικαίωμα της γνώμης

 Βύρων Πολύδωρας

1.      Διαβάσαμε σε δημοσίευμα της εφημερίδας «Δημοκρατία» με τίτλο «“Ασπίδα” για την Μέση Ανατολή!», πως ο Υπουργός Εξωτερικών, Νίκος Κοτζιάς, διοργανώνει Διεθνή Διάσκεψη για τη Συρία και τη Μέση Ανατολή. Καλή η πρωτοβουλία, έστω και καθυστερημένη. Αγγίζει τον πυρήνα του προβλήματος. Και στοχεύει στην ουσιώδη λύση του δράματος. Στη λήξη του πολέμου
στη Συρία. Αυτό είναι το καθήκον της Διεθνούς Κοινότητας. Φυσικά και της Ευρώπης. Η πρωτοβουλία του ΥΠΕΞ Ελλάδος και φυσική και επιβεβλημένη. Μια τέτοια πρωτοβουλία ζητούσε και είχε προτείνει με αναφορά του (σύμφωνα με το άρθρο 10 του Συντάγματος) ο πρώην Πρόεδρος της Βουλής, Βύρων Πολύδωρας, στις 23-4-2015. Έξι μήνες πριν.

Η αναφορά του κ. Πολύδωρα δεν έτυχε απαντήσεως από τον κ. Κοτζιά. Το αίτημά του όμως τοις πράγμασι φαίνεται πως έγινε αποδεκτό, όπως διαπιστώνεται από τις εξελίξεις που παρουσιάζονται στο δημοσίευμα.

2.        Συναφώς, αναπάντητο παραμένει το ερώτημα της διαφοράς μεταξύ φύλαξης των συνόρων και δράσεων έρευνας και διάσωσης. Διότι η έρευνα και η διάσωση είναι εύκολα διαχειρίσιμη από όλους τους εμπλεκόμενους φορείς. Όμως η φύλαξη των θαλασσίων συνόρων με κοινές περιπολίες μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας είναι ως «πρόταση» επικίνδυνη και εθνικώς απαράδεκτη. Δεν συζητείται. Αλλά πώς ακριβώς γίνεται η επιχειρησιακή δράση της φύλαξης όταν δεν ορίζονται οι συνθήκες της αναπόφευκτης εμπλοκής; Ένα ερώτημα, το οποίο θα πρέπει απαραιτήτως να απαντηθεί κατά τη διάρκεια της Διάσκεψης, καθώς η κατάσταση στην χώρα μας έχει φτάσει και υπερβεί τα όριά της. Να μην υποκρίνονται, λοιπόν, όσοι μιλούν (Μέρκελ, Γιούνγκερ, Ολάντ, Αβραμόπουλος κ.α.) για ενίσχυση της ασφάλειας των συνόρων και «από κοινού φύλαξη» του Αιγαίου κλπ. Ότι δήθεν μιλούν με σαφήνεια και με ορισμούς ακριβείας. Γιατί όλοι αντιλαμβάνονται πως μιλούν χαοτικά, ύποπτα και υστερόβουλα.

Ακολουθεί η αναφορά του πρώην Προέδρου της Βουλής, Βύρωνα Πολύδωρα, προς τον Υπουργό Εξωτερικών, Νίκο Κοτζιά:

ΑΝΑΦΟΡΑ

(κατά το άρθρο 10 του Συντάγματος)

Του Βύρωνα Γ. Πολύδωρα, πρώην Προέδρου της Βουλής

Προς τον

Υπουργό Εξωτερικών κ. Νίκο Κοτζιά

_____ _. _____

ΘΕΜΑ: Διάσκεψη ειρήνης για τη Συρία. Αυτό λείπει.

Αξιότιμε Κύριε Υπουργέ,

Θα μου επιτρέψετε να σημειώσω δύο εισαγωγικά σχόλια.

Πρώτο, όλοι (οι ειδικοί των Βρυξελλών, Επίτροπος για τη μετανάστευση, Πρόεδρος της Commission κ.λπ.) ασκούνται επικαίρως και ουχί εγκαίρως, υπό το κράτος των τραγικών γεγονότων που συμβαίνουν στη Μεσόγειο, στο Αιγαίο και Ιόνιο, Μυρτώο, Λυβικό, στη θάλασσα των Σύρτεων, της Μάλτας και της Σικελίας συγκεκριμένα, σε επιχειρησιακές δράσεις έρευνας και διάσωσης, φύλαξης των ακαθόριστων και μη  δυστυχώς ανεγνωρισμένων θαλασσίων ορίων της Ευρώπης, ανάπτυξης των περιπολιών της FRONTEX και των Ελληνικών και Ιταλικών ακτοφυλακών. Καθώς και σε ασκήσεις κινητοποίησης των τοπικών αρχών των νησιών (Δημάρχων και Περιφερειαρχών).

Δεύτερο, η κρατούσα πολιτική ρητορική στις χώρες που αντιμετωπίζουν το φαινόμενο της αναγκαστικής υποδοχής των ναυαγίων και ναυαγών είναι ένας ατέλειωτος θρήνος για τις ψυχές που χάνονται στη θάλασσα και αδολεσχείς διαλέξεις περί ανθρωπισμού και φιλοξενίας, εν είδει εξορκισμού. του κακού. Όμως το κακό δεν εξορκίζεται ούτε από τα καλά και φιλάνθρωπα αισθήματα των Ελλήνων πολιτών, πολιτικών και άλλων δημοσίων προσώπων, ούτε από τις προσευχές.

Μετά από αυτές τις δύο εισαγωγικές παρατηρήσεις με τις οποίες περιγράφεται το γνωστό πρόβλημα, εθνικό και Ευρωπαϊκό, έρχομαι σε μία ιδέα-πρόταση που κομίζω με την παρούσα αναφορά στον αγχίνοα ακαδημαϊκό και ικανό καθ΄όλα υπουργό.

Προηγουμένως όμως θα σημειώσω την ακόλουθη αλληγορική παρέκβαση:

Κάποτε είχα καταγοητευθεί από έναν μύθο-ανεκδοτολογικό που τον είχα βρει μάλλον στην αμερικανική φιλολογία. Τον έλεγα και στις δημόσιες πολιτικές ομιλίες μου στα πολλά χρόνια (34) της βουλευτικής μου θητείας, τραβώντας την προσοχή του ακροατηρίου μου στο ίδιο αυτονόητο ηθικό δίδαγμα.

«Ήσαν, λέει, σ΄ένα ποτάμι δύο ψαράδες και ψάρευαν πέστροφες, με το καλάμι του ο καθένας. Σε μια στιγμή αιφνιδιάζονται οι ψαράδες μας καθώς βλέπουν μέσα στα νερά του ποταμού να κυλά ένα παιδάκι. Πετούν τα καλάμια τους, βουτούν μέσα στο νερό και αρπάζουν το μωρό και το σώζουν. Το περιθάλπουν όπως-όπως, τυλίγοντάς το με ζεστά ρούχα και συνεχίζουν για λίγο ακόμη το ψάρεμά τους. Ο καιρός ήταν καλός και τα ψάρια «τσιμπούσαν». Δεν περνούν πέντε-δέκα λεπτά και βλέπουν ξανά μέσα στα νερά του ποταμού ένα άλλο παιδάκι να στροβιλίζεται ζωντανό στα ορμητικά νερά του ποταμού. Ξαναπετούν τα καλάμια τους, βουτούν στο νερό και σώζουν το παιδάκι. Όταν το φαινόμενο, του να φέρνουν κυλιόμενο στα νερά του ποταμού ένα παιδάκι, επαναλήφθηκε  έπειτα από λίγο, ο ένας από τους δύο ψαράδες δεν ασχολήθηκε με την διάσωση του τρίτου παιδιού, αλλά έτρεξε προς την αντίθεση κατεύθυνση προς τη φορά του ποταμού, λέγοντας στον φίλο του: «Φρόντισε το παιδάκι. Εγώ τρέχω πίσω να δω ποιος παλιάνθρωπος ρίχνει τα παιδάκια στο ποτάμι»!

Η ιστορία διδάσκει πως η μηχανιστική επιφανειακή και ρουτινιάρικη δράση «έρευνας και διάσωσης» δεν ωφελεί. Ο ανθρωπισμός σαν κινητήρια δύναμη στην αντιμετώπιση ενός επαναλαμβανόμενου κακού είναι καλός. Δεν αρκεί όμως. Η αδρανοποίηση της λογικής και δη της αιτιοκρατικής λογικής κάνει τη συμπεριφορά της μηχανιστικής δράσης συνώνυμη της ένδολης παράλειψης της σωστής και αιτιοκρατικής επέμβασης στην αντιμετώπιση του κακού. Η ελληνική σκέψη διδάσκει ανά τους αιώνες, με πρώτους τους προσωκρατικούς και κλασσικούς φιλοσόφους, την αναζήτηση των αιτίων και την σύμφωνη προς τα αίτια ανάλογη ορθολογική δράση. Έτσι κύλησε ο τροχός, της ιστορίας. Και της προόδου. Η μιμητική δράση η επιφανειακή και «άσκοπη», έμεινε να συντροφεύει τους αιώνιους «πρωτόγονους», τους μη διαθέτοντες απελευθερωτική σκέψη. Σήμερα, ο μύθος μας ξαναζωντανεύει στην περίπτωση των εντεινόμενων μεταναστευτικών ροών ή των προσφύγων πολέμων που θαλασσοπνίγονται στη Μεσόγειο και όσοι επιζούν καταλήγουν στα Ελληνικά νησιά και στα κέντρα φιλοξενίας των αστικών κέντρων (Αθήνα, Θεσ/νίκη, Πάτρα κ.ο.κ.).

Ο συνεχιζόμενος πόλεμος στη Συρία που επεκτείνεται στον Λίβανο, στο Ιράκ και στην Υεμένη (ISIS) είναι το αίτιο της έξαρσης του φαινομένου ροής των πολεμικών προσφύγων. Όσο ο πόλεμος θα φλέγεται στη Συρία και στην ευρύτερη περιοχή όπως και αναζωπυρούμενος στη Βόρειο Αφρική, τόσο η Ελλάδα (και η Ιταλία) θα είναι προσφυγόπληκτες χώρες, μαζί με την Κύπρο, τη Μάλτα και την Ισπανία. Η κατάπαυση του πυρός και η ειρήνη είναι η μόνη λύση αντιμετώπισης του φαινομένου. Η Ευρώπη σαν Ένωση δείχνει και σ΄αυτή την περίπτωση απλά τη διαιρετική «ικανότητά» της. Χωρίζει τα μέλη της σε κάποια φυσικώς προσφυγόπληκτα και σε άλλα προσφυγικώς «απυρόβλητα» (ανήκοντα σε κάποιο ιερατείο κρατών του Βορρά που πρέπει να διαφυλαχθεί άθικτο και απείραχτο).

Αυτή είναι η ιδέα. Σκέφθηκα πως θα έπρεπε και θα μπορούσατε, εσείς κύριε Υπουργέ, να αναλάβετε την πρωτοβουλία για μια παγκόσμια διάσκεψη ειρήνης, υπό την αιγίδα του ΟΗΕ. Είναι μέγα έργο. Με κίνδυνο να χρεωθεί ο αναλαβών κάτι τέτοιο με μικρομεγαλίστικο Βοναπαρτισμό. Ο κίνδυνος εξουδετερώνεται από την πραγματικότητα που προσφέρει τη μέγιστη ηθική και πολιτική νομιμοποίηση για την ανάληψη της πρωτοβουλίας – μετά τη σχετική διαβούλευση και συνεννόηση με τις ομοιοπαθείς χώρες – και που δεν είναι άλλη από το μέγεθος των κινδύνων και των βλαβών που υφίσταται η χώρα μας από τον πόλεμο στη Συρία και στην ευρύτερη περιοχή». 

Ακολουθεί το δημοσίευμα της εφημερίδας «Δημοκρατία», της 14-10-15: