Ο Βενιζέλος και η κατσίκα του γείτονα

Στέφανος Κασιμάτης

Προτού ο Αντώνης Σαμαράς γίνει πρωθυπουργός, ο στενός φίλος και συνεργάτης του Χρύσανθος Λαζαρίδης ήταν γνωστός για τις σκληρές, εθνικιστικές θέσεις του στα ζητήματα της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής. Ως σύμβουλός του, θεωρείται (εν μέρει τουλάχιστον) εκ των υπευθύνων για την αντιμνημονιακή αντιπολίτευση του Α. Σαμαρά, η οποία πέτυχε τον αντίθετο στόχο από τον επιδιωκόμενο: επέτεινε δηλαδή τις φυγόκεντρες τάσεις στη
δεξαμενή ψήφων της Ν.Δ. μεταξύ της άκρας και της λεγόμενης λαϊκής Δεξιάς. Του καταλογίζεται, επίσης, ότι δεν κατάλαβε τους κινδύνους που έκρυβε το ζήτημα της ΑΟΖ ― αλλά, εν πάση περιπτώσει, αφού γλιτώσαμε τα χειρότερα, ας μην τα σκαλίζουμε τώρα.
Σημασία έχει ότι, από κυβερνητική θέση πλέον, ο Λαζαρίδης σύντομα κατάλαβε ότι το χάσμα της γραμμής που είχε εισηγηθεί ως αντιπολίτευση από την πραγματικότητα ήταν αγεφύρωτο και συνέβαλε καίρια για τη μεταστροφή της κυβερνητικής πολιτικής σε ρεαλιστικότερες θέσεις έναντι των δανειστών. Αν θέλουμε να είμαστε δίκαιοι, αυτό οφείλουμε να το αναγνωρίσουμε. Στις επαφές της κυβέρνησης με την τρόικα, ο Λαζαρίδης συμμετέχει (και συμμετείχε στο παρελθόν) ως εκπρόσωπος του πρωθυπουργού, για να έχει ο Σαμαράς στη διαπραγμάτευση έναν δικό του άνθρωπο από τον εσώτερο στενό κύκλο.
Καλώς ή κακώς, έτσι ήταν από την αρχή. Προς τι, λοιπόν, η ενόχληση από το ΠΑΣΟΚ (και δεν εννοώ τον Γκίκα Χαρδούβελη) για τη συμμετοχή του Λαζαρίδη στη συνάντηση με την τρόικα; Αν ο Ευάγγελος ο Βενιζέλος θέλει και αυτός, ως αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, τον προσωπικό του εκπρόσωπο στη διαπραγμάτευση ας τον ορίσει. Δόξα τω Θεώ, στον δικό του στενό κύκλο οι εγκέφαλοι περισσεύουν. Εντάξει, δεν τολμώ να πω να στείλει τη Φώφη τη Γεννηματά! Το κύρος της είναι δυσανάλογα μεγάλο εν σχέσει με όλων των υπολοίπων, οπότε η παρουσία της μάλλον θα προκαλούσε αμηχανία. Αλλωστε, οι συναντήσεις με την τρόικα δεν είναι δα Διάσκεψη των Παρισίων του 1919-1920 για να στείλεις, που λέει ο λόγος, τον Κέινς. Επιπροσθέτως, ούτε υπάρχει λόγος να φθαρεί το εθνικό κεφάλαιο Φώφη, που μπορεί να αξιοποιηθεί παραγωγικά σε σημαντικότερα θέματα (π.χ., επανένωση της Κύπρου, διευθέτηση εκκρεμοτήτων στο Αιγαίο, κλείσιμο του Μακεδονικού κ.λπ.).
Ωστόσο, έχει γύρω του άλλα λαμπρά μυαλά, που θα μπορούσαν να τον εκπροσωπήσουν επαξίως και να αφήσουν άριστες εντυπώσεις στα στελέχη της τρόικας. Ο Χρηστάρας ο Πρωτόπαπας, ο Παρασκευάς (ο Πάρις) ο Κουκουλόπουλος, γιατί όχι και αυτός ο Δημήτρης ο Καρύδης; Βρες κι εσύ τον δικό σου Λαζαρίδη, πρόεδρε, και δεν χρειάζεται να εύχεσαι να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα ― ή, εν πάση περιπτώσει, ο τράγος του γείτονα, μια και την αφορμή για το σημείωμα αυτό προκάλεσε η υπόθεση Λαζαρίδη...