Αφόρητος και, δυστυχώς, απαραίτητος

Στέφανος Κασιμάτης  

Ο χαρακτήρας του καθενός μας είναι το πεπρωμένο του - εν μέρει, τουλάχιστον. Αλλά για την περίπτωση του Ευάγγελου του Βενιζέλου, αυτό ισχύει στο ακέραιο. Οσο και να προσπαθεί αυτός ο άνθρωπος να τιθασεύσει τη βουλιμία του για εξουσία, πάντα θα έρχεται η στιγμή που το τέρας του εγωισμού του θα ξεφεύγει για να τα κάνει όλα λαμπόγυαλο. Προχθές, λ.χ., σε μια
κρίση πανικού μας πέταξε στα μούτρα (μετά συγχωρήσεως, αλλά την ανοίκεια γλώσσα επιβάλει η ακρίβεια της διατύπωσης) το δίλημμα των εκλογών ή, καλύτερα, την εκδοχή του διλήμματος που αφορά τον εαυτό του: ψηφίστε με να επιβιώσω ως αρχηγός του ΠΑΣΟΚ, γιατί αλλιώς θα πέσει η κυβέρνηση. Αυτό είπε ο πρόεδρος.

Ουσιαστικά, ο πρόεδρος αποδέχθηκε το δίλημμα που έθεσε εδώ και καιρό ο ΣΥΡΙΖΑ (Τ-Λ/Λ-Τ): ότι στις ευρωεκλογές ψηφίζουμε για κυβέρνηση. Και ασφαλώς είναι τεράστια ειρωνεία ότι, στην πραγματικότητα, ο Βενιζέλος επανέφερε το δίλημμα με μεγαλύτερο δυναμισμό, αφού ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ (Τ-Λ/Λ-Τ) παρά τις προσπάθειες που κατέβαλλε εδώ και μήνες είχε αποτύχει να το επιβάλει. Τώρα, έρχεται ακουσίως ο Βενιζέλος να δώσει χείρα βοηθείας στον Τσίπρα, όπως ο Γιώργος προ ημερών έτεινε χείρα βοηθείας στη ΔΗΜΑΡ. (Αλλη ειρωνεία αυτή, αλλά ας την αφήσουμε για την ώρα...).
Το προσωπικό πρόβλημα του Βενιζέλου δεν με αφορά, παρά μόνο στον βαθμό κατά τον οποίο γίνεται πολιτικό. Και το πολιτικό πρόβλημα του Βενιζέλου είναι το ουσιώδες πρόβλημα της Κεντροαριστεράς στις διάφορες εκδοχές της. Συμπυκνώνεται, δε, σε ένα ερώτημα: ποιες ψήφους θέλει να προσελκύσει το ΠΑΣΟΚ; Τις ψήφους των βολεμένων του παρελθόντος που ελπίζουν στην παλινόρθωση της πασοκαρίας (γαλάζιας ή πράσινης, το ίδιο είναι) ή τις ψήφους εκείνων που εκτιμούν τη συμβολή του ΠΑΣΟΚ στη σταθεροποίηση της πολιτικής ζωής και στα όποια βήματα για την εξυγίανση της οικονομίας;
Το πρόβλημα του ΠΑΣΟΚ και, γενικώς, της αριστερίζουσας πλευράς του Κέντρου είναι ότι θέλουν και τα δύο ταυτοχρόνως· δηλαδή, την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο. Το αποδεικνύει η ευκολία με την οποία προσφάτως έσπευσε το ΠΑΣΟΚ να σαμποτάρει την απόπειρα του υπουργείου Ανάπτυξης να εξορθολογιστεί κάποτε η λειτουργία των λαϊκών αγορών. Το γελοίο επιχείρημα των διαφόρων Κουκουλόπουλων -ότι, δηλαδή, το νομοσχέδιο είχε εκληφθεί από τον κόσμο ως προσπάθεια αφανισμού των λαϊκών αγορών- μετά βίας κρύβει την υποκρισία των πασόκων.
Αν στ’ αλήθεια το πιστεύουν και δεν το λένε από αμηχανία, τότε έχουμε ένα ΠΑΣΟΚ το οποίο, αντί να εξηγήσει στον κόσμο το νομοσχέδιο ώστε να διαλυθούν οι αβάσιμες εντυπώσεις, απλώς υποκύπτει αμαχητί στην προπαγάνδα της άλλης πλευράς. Αυτό είναι το ΠΑΣΟΚ που θυσιάζεται για τη σταθερότητα; Και αν πράγματι θυσιάζεται και ματώνει για τη σταθερότητα και την ανόρθωση της χώρας, τότε γιατί μας πετάει στα μούτρα το δίλημμα της προσωπικής επιβίωσής του; Τι εμποδίζει το ΠΑΣΟΚ να δώσει την έμφαση στη σημασία της κυβερνητικής συνεργασίας του με τη Ν.Δ. και να προβάλει την αξία του μεταρρυθμιστικού έργου του;
Τους εμποδίζει ότι, στο βάθος, ποτέ δεν πίστεψαν σε αυτά τα δύο, ώστε να επενδύσουν επάνω τους. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και στο άλλο από τα κάποτε κραταιά κόμματα εξουσίας, τη Ν.Δ. Εκεί όμως θα βρεις περισσότερους να πιστεύουν στις μεταρρυθμίσεις, παρά στις τάξεις των διεφθαρμένων και κακομαθημένων από δεκαετίες πολιτικής κυριαρχίας πασόκων. Την υστέρηση του ΠΑΣΟΚ ως προς το συγκεκριμένο αποδεικνύει, άλλωστε, η πολιτεία των Τσαυτάρη, Μανιάτη και των άλλων που μετέχουν από πλευράς ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση: δεν τους ενδιαφέρει να αλλάξουν το κράτος, τους ενδιαφέρει να το διοικούν. Ονειρεύονται την επιστροφή στο 2008. Προ καιρού μάλιστα ο ίδιος ο Βενιζέλος το είπε ευθέως και απεριφράστως: «για να γίνουμε όπως παλιά». Μα ο σκοπός δεν είναι να γίνουμε όπως παλιά, διότι τότε η καταστροφή θα επαναληφθεί· ο σκοπός είναι να φτιάξουμε κράτος μικρότερο και καλύτερο, οικονομία παραγωγικότερη και ελεύθερη από τα δεσμά των κομματικών συμφερόντων.
Η εκπροσώπηση του χώρου της Κεντροαριστεράς στη Βουλή που θα βγάλουν οι επόμενες βουλευτικές εκλογές (και όχι οι ευρωεκλογές) είναι απολύτως απαραίτητη. Πώς συμφιλιώνεται όμως η αποστροφή που γεννά ο χαρακτήρας του Βενιζέλου με την αναγκαιότητα της ύπαρξής του στην πολιτική; Απάντηση δεν έχω. Η ζωή θα ήταν ευκολότερη (εν τέλει και λιγότερο ενδιαφέρουσα...) αν υπήρχε τρόπος να υποτάσσεται το θυμοειδές στη σκέψη. Θα ευχόμουν να υπήρχε τρόπος ώστε η ανάγκη της πολιτικής σταθερότητας να επιβληθεί στην απέχθεια που προκαλεί ο τερατώδης εγωισμός του αντιπαθέστατου Ευάγγελου του Βενιζέλου. Αλλά δεν υπάρχει τρόπος κοινός για όλους. Ο καθένας πρέπει να τον βρει για τον εαυτό του, αν μπορεί. Πάντως, ο δικός μου τρόπος είναι να ψηφίσω Ν.Δ., που τουλάχιστον δεν παίζει με τη σταθερότητα.