Κάποιες αλήθειες για τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Αλέξη

Κωστής Βέρρος  

Ένας εύκολος, αλλά και δημαγωγικός τρόπος για να δελεάσεις αρκετό κόσμο στην χώρα μας φαίνεται πως είναι να υπόσχεσαι όλα αυτά που ξέρεις πως χαϊδεύουν τα αυτιά πολλών συμπολιτών μας, οι οποίοι πράγματι έχουν υποφέρει από τα εξοντωτικά δημοσιονομικά μέτρα.

 Την τακτική αυτή υιοθέτησε ο Αλέξης Τσίπρας, ο οποίος, ως άλλος Γιώργος Παπανδρέου με το "λεφτά υπάρχουν", όχι

μόνον μιλά για κατάργηση τού μνημονίου και των δανειακών συμβάσεων με επιστροφή στα όσα γνωρίζαμε πριν από την βαθειά δημοσιονομική κρίση, αλλά υπόσχεται αφειδώς πως όλα θα αλλάξουν ως διά μαγείας και θα αυξηθούν αμέσως μισθοί, συντάξεις και επιδόματα, θα έχουμε δωρεάν ρεύμα και γενικά θα επιστρέψουμε σε αυτό "το ωραίο παρελθόν".

Όμως θα πρέπει κάποιος να είναι τουλάχιστον αφελής για να πιστέψει ότι ο κ. Τσίπρας θα διαγράψει με μία μονοκονδυλιά όλες τις δεσμεύσεις που έχει αναλάβει η χώρα με τις υπογραφές των νόμιμων κυβερνήσεών της. Όπως είναι τουλάχιστον αφελής όποιος θεωρεί ότι η μονομερής διαγραφή τού χρέους μας δεν σημαίνει  άμεση πτώχευση με συνέπεια την αδυναμία εξεύρεσης νέων εξωτερικών πόρων για την αντιμετώπιση των δημοσιονομικών αναγκών τού κράτους.

Μία χώρα, όπως μία οικογένεια, της οποίας τα συνολικά εισοδήματα είναι χαμηλότερα από όσα δαπανά, είναι φυσικό να αναζητά και άλλους, δάνειους, πόρους για να μπορέσει να καλύψει τις ανάγκες επιβίωσής της. Εάν, λοιπόν, θέλει να επιβιώσει και δεν θέλει να δανείζεται και, ως εκ τούτου, να υποκύπτει και σε πιθανούς εκβιασμούς των δανειστών της, είτε θα πρέπει να μειώσει δραστικά τις δαπάνες της, είτε να αυξήσει τα εισοδήματά της, ή τέλος να κάνει και τα δύο.

Η μείωση των δαπανών μπορεί να γίνει άμεσα, αλλά με επώδυνα μέτρα για τα μέλη της οικογένειας ή τους πολίτες της χώρας. Όμως, η αύξηση των εισοδημάτων ή τού εθνικού εισοδήματος είναι μία επίπονη και χρονοβόρα διαδικασία. Εκτός και εάν στοχεύσεις στην παρακράτηση υψηλότερου ποσοστού (υψηλότερη φορολογία) από τους πλουσιότερους, πηγή, όμως, που και αυτή θα στερέψει με την πάροδο τού χρόνου εάν δεν επιδιωχθεί να υπάρχουν πραγματικώς παραγωγικά εισοδήματα.

Σε μία χώρα, όπως η Ελλάδα, η οποία δεν παράγει σχεδόν τίποτε εκτός από τον πρωτογενή τομέα (που και αυτός έχει πολύ περισσότερες δυνατότητες ανάπτυξης) και το βασικό της εισόδημα είναι από την λεγόμενη τουριστική βιομηχανία πρέπει να καταβληθούν τεράστιες προσπάθειες και θα απαιτηθεί πολύς μόχθος και υπομονή για να αρχίσει να έχει πραγματικά παραγωγικά εισοδήματα.

Αυτό σημαίνει ένα πράγμα:: παραγωγικές επενδύσεις. Από το εσωτερικό αλλά και το εξωτερικό. Αλλά ποιός εχέφρων επενδυτής θα διακινδυνεύσει τα χρήματά του όταν το μέλλον είναι άδηλο;; Όταν, για παράδειγμα, δεν ξέρεις εάν μία επένδυσή σου κινδυνεύει ενδεχομένως να μηδενισθεί και να χαθεί, ή εάν κληθείς να πληρώνεις όλο και περισσότερους φόρους;; Με άλλα λόγια, εάν δεν ξέρεις τί έχεις να αντιμετωπίσεις, ή αν δεν έχεις να αντιμετωπίσεις ένα σταθερό πολιτικό περιβάλλον, στο οποίο οι εναλλαγές στη διακυβέρνηση δεν οδηγούν σε ριζική αλλαγή όχι μόνον της ρότας αλλά και τού ίδιου τού τύπου τού σκάφους.

Βεβαίως, μπορεί κάποιος να αποκλείσει τις μεγάλες επιχειρηματικές και βιομηχανικές επενδύσεις και να στοχεύσει αρχικά μόνο στην ανάπτυξη της πρωτογενούς παραγωγής, δηλαδή τού αγροτικού τομέα. Αλλά αυτό, όσο αναγκαίο και εάν είναι, δεν αποτελεί πανάκεια, ιδίως στη σημερινή εποχή της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας. Εκτός αυτού, για να αποδώσει το απαιτούμενο εισόδημα θα απαιτήσει πολύ χρόνο και πολύ περισσότερο μόχθο.

Θεωρώ ότι όλα αυτά τα γνωρίζει ο Αλέξης Τσίπρας. Γι' αυτό, αν διαβάσει κανείς πολύ προσεκτικά τις ομιλίες και δηλώσεις του (πέρα από τα λαϊκίστικα και δημαγωγικά πυροτεχνήματα και σλόγκαν του), θα συνειδητοποιήσει ότι η κατάργηση τού μνημονίου και η καταγγελία των δανειακών συμβάσεων, δεν είναι τίποτε άλλο από μία τεράστια προσπάθεια επαναδιαπραγμάτευσης ορισμένων όρων, η οποία, όμως, αναδιαπραγμάτευση θα ενταχθεί και σε έναν αγώνα με συμμάχους από άλλες χώρες για τη γενικότερη αλλαγή πορείας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, από την πολιτική λιτότητας της Μέρκελ σε μία πολιτική ανάπτυξης και κοινωνικής δικαιοσύνης.

Αλλά τα μόνα που απομένουν προς επαναδιαπραγμάτευση είναι οι τελευταίες δεσμεύσεις που έχουν αναληφθεί ήδη από το 2010. Εάν δεν υλοποιηθούν, το μόνο που θα πετύχουμε θα είναι η κατακόρυφη άνοδος των επιτοκίων με αποτέλεσμα ο εξωτερικός δανεισμός από τις αγορές να καθίσταται απαγορευτικός. Και εάν ο ΣΥΡΙΖΑ απλώς και μόνον επαναφέρει τους απολυθέντες δημόσιους υπαλλήλους, το όποιο πλεόνασμα θα εξανεμισθεί και ο δανεισμός θα είναι απαραίτητος.

Δηλαδή εμπρός γκρεμός και πίσω ρέμα.

Ο Αλέξης Τσίπρας, λοιπόν, εκτός από μερικά αρχικά "ψίχουλα" για να έχει τη δυνατότητα να λέει ότι τηρεί τις υποσχέσεις του, είμαι σχεδόν βέβαιος ότι δεν θέλει να κάνει τίποτε από αυτά που υπόσχεται. Απλώς θα θελήσει να ακολουθήσει με άλλο προσωπείο μία παραλλαγή της πολιτικής της σημερινής κυβέρνησης. (Μού θυμίζει το περίφημο "έξω οι βάσεις" τού Ανδρέα Παπανδρέου, ενώ οι βάσεις έμειναν...).

Το πρόβλημά του είναι οι αριστερότερες συνιστώσες τού ΣΥΡΙΖΑ και η επιρροή και πίεση που θα ασκούν στην χάραξη της πολιτικής.

Και το μεγάλο πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε σήμερα ως λαός είναι εάν προτιμούμε να "φάμε και την ουρά, αφού φάγαμε ήδη τον γάϊδαρο" κάνοντας λίγη ακόμα υπομονή, εργαζόμενοι και καταβάλλοντες προσπάθειες και κόπους, όπως έκαναν τόσες και τόσες γενεές πριν από εμάς, για δούμε ένα βέβαιο καλύτερο μέλλον σε μία χώρα με πολιτικούς που δεν θα δανείζονται συνεχώς για να σπαταλούν ψηφοθηρικά, αλλά που θα διατηρούν και διοικούν ένα νοικοκυρεμένο και παραγωγικό κράτος.

Δυστυχώς ο Αλέξης Τσίπρας, παρότι νέος στην ηλικία, δεν μάς προτείνει κάτι το πραγματικά νέο,  δεν φέρνει κάτι το καινούργιο. Φεύ, είναι ένας πολιτικός κατά τα φαινόμενα το ίδιο φαύλος και δημαγωγικός με πάρα πολλούς άλλους, ανδρωμένος πολιτικά στα ίδια καζάνια όπως τόσοι και τόσοι άλλοι. Ευαγγελίζεται το παληό και σάπιο. Το μεγάλο κράτος-εργοδότη, κράτος-επιχειρηματία, κράτος-πατερούλη.

Όσοι ηδονίζονται από ουτοπικές υποσχέσεις και δημαγωγίες, ή όσοι είναι θιασώτες ενός "σοσιαλιστικού παραδείσου" που υπόσχονται οι κύριοι Λαφαζάνης και Στρατούλης, δεν έχουν παρά να δώσουν την ψήφο τους στον ΣΥΡΙΖΑ και τον Αλέξη Τσίπρα.

Επειδή είμαι ρεαλιστής, οι ουτοπίες δεν με συγκινούν, ιδίως οι ουτοπίες των σοσιαλιστικών "παραδείσων", τους οποίους γνωρίσαμε επί Ανατολικής Ευρώπης, επί Σοβιετικής Ένωσης, ή Ανατολικής Γερμανίας και που, είτε το θέλουμε είτε όχι, ήσαν στυγνές δικτατορίες, το αριστερό άκρο τού δεξιού φασισμού.