Τραγωδία της πλάκας

Του Στέφανου Κασιμάτη

Και τώρα τι; Ψάχνουμε με το ένα χέρι να βρούμε το διαβατήριο (κάπου το έχουμε παραχώσει) και, συγχρόνως, με το άλλο αρχίζουμε τα διερευνητικά τηλεφωνήματα στους φίλους στο εξωτερικό μπας και μας βρουν καμιά δουλειά; Ή, μάλλον, καμιά «δουλίτσα», για να τα βολέψουμε κάπως στην αρχή, ώσπου να δούμε.

Αφότου ψήφισα Δράση στις πρώτες εκλογές
του 2012 (στις δεύτερες -όπως ίσως θυμάστε, γιατί σας τα έχω πει αυτά- ψήφισα Ν.Δ.) το μάθημά μου το έχω πάρει και φροντίζω να μην το ξεχνώ. Eμαθα τότε, επειδή, βλέπετε, ήμουν βέβαιος ότι η Δράση θα έμπαινε στη Βουλή, ότι ο πραγματικός κόσμος είναι κάτι πολύ ευρύτερο από τον δικό μου κόσμο. Και δεν εννοώ ως «δικό μου κόσμο» μόνον εκείνο στον οποίο εκ των πραγμάτων ανήκω, μέσω οικογενειακών και άλλων, λιγότερο στενών, σχέσεων. Εννοώ το ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον, με το οποίο με φέρνει σε επαφή η καθημερινότητα. Τα λέω αυτά ώστε να έχετε το πλαίσιο των συμφραζομένων (το context, ελληνιστί) και να σταθμίσετε όπως εσείς νομίζετε αυτό που σκοπεύω να πω παρακάτω.

Από τις 11 π.μ. χθες, όταν πληροφορήθηκα από το ραδιόφωνο ενός ταξί ότι οι Κασιδιάρης, Παναγιώταρος και Μίχος είχαν αφεθεί ελεύθεροι (με περιοριστικούς όρους) ώς την ώρα αυτή, που γράφω το κομμάτι μου, δηλαδή 6 μ.μ. της 2ας Οκτωβρίου, μίλησα για το συγκεκριμένο θέμα με εννέα κανονικούς ανθρώπους ―εξαιρώ δημοσιογράφους και πολιτικούς ως μη κανονικούς. Μίλησα με τρεις ταξιτζήδες (αμφίβολο κατά πόσον ανήκουν στους κανονικούς ανθρώπους, αλλά τέλος πάντων...), έναν γιατρό, δύο σερβιτόρους και τρεις ξενοδοχοϋπαλλήλους. Η εντύπωση την οποία σχημάτισα από αυτό το απειροελάχιστο δείγμα του πραγματικού κόσμου με το οποίο είχα τη δυνατότητα να έλθω σε επαφή ήταν ότι η απόφαση των ανακριτών τούς είχε σοκάρει.

Φυσικά, κανένας από τους συνομιλητές μου δεν είχε γνώση της δικογραφίας ―άλλωστε, ούτε και εγώ ο ίδιος έχω, με την εξαίρεση των όσων διαβάζω στις εφημερίδες. Εντούτοις, δύο στοιχεία ήταν αυτά που κατάλαβα ότι διαμόρφωναν την αντίδρασή τους, όπως και τη δική μου. Το πρώτο ήταν η κατάπληξη, καθώς, μόλις την προηγουμένη, είχαν ακούσει τον πρωθυπουργό από τη Νέα Υόρκη να εκφράζει κατηγορηματικά την πεποίθησή του ότι οι ιθύνοντες της Χρυσής Αυγής μπαίνουν στη «φυλακή». Ο συμβολισμός ήταν πολύ ισχυρός για να αγνοηθεί ακόμη και από εκείνους που δεν διαβάζουν ούτε καν εφημερίδες ―και μάλιστα όταν έρχεται ως επιστέγασμα μιας παράστασης που θύμιζε τη σύλληψη της 17Ν. Oταν κοτζάμ πρωθυπουργός διαλαλεί στο εξωτερικό τη βεβαιότητά του ότι η υπόθεση είναι δεμένη, αυτό ο τηλεθεατής πώς μπορεί να το αγνοήσει;

Το δεύτερο ήταν ο φόβος. Διότι η στάση των βουλευτών της Χρυσής Αυγής κατά τη σύλληψή τους, η αισχρή και βίαιη συμπεριφορά τους, ήταν μια απειλή την οποία όσοι ένιωσαν, βλέποντας εκείνες τις αλησμόνητες εικόνες, τους ενόχλησε βαθιά: «Αυτοί οι τύποι, μεταξύ γηπέδου, κρεαταγοράς και κωλάδικου της εθνικής οδού, είναι η... πολιτική απάντηση στην κρίση;». Κάτι τέτοιο φαντάζομαι ότι θα αναρωτήθηκαν πολλοί. Το σοκ που προκάλεσε η εικόνα της Χρυσής Αυγής την ώρα της πτώσης της, ενστικτωδώς, σε έκανε να στρέψεις τις ελπίδες σου προς τη νομιμότητα.

Να προσπαθήσω να το πω διαφορετικά: όσοι ένιωσαν την απειλή, βλέποντας το κρεσέντο χυδαιότητας της Χρυσής Αυγής καθώς της περνούσαν τις χειροπέδες, ένιωσαν επίσης ανακουφισμένοι με τη βεβαιότητα ότι αυτό το πράγμα η Πολιτεία μπορεί να το ελέγξει. Ομως, όπως ήλθαν τα πράγματα τώρα, η αίσθηση της απειλής επιστρέφει εντονότερη. Είδαμε, άλλωστε, πώς συμπεριφέρθηκαν οι τρεις βουλευτές βγαίνοντας ελεύθεροι από το γραφείο του ανακριτή: βρισίδι, σφαλιάρες και κλωτσές (όχι κλωτσιές). Το δικαστικό δεν μπορώ να το κρίνω. Ομως το πολιτικό αποτέλεσμα είναι, δυστυχώς, ξεφτίλα· και, γι’ αυτήν, ευθύνεται η κυβέρνηση.

Τώρα, καθώς έχω φθάσει στην έβδομη παράγραφο του σημερινού σημειώματος, είναι 7.25 μ.μ. Δεν ξέρω πώς να το συνεχίσω, γιατί μου λείπουν ακόμη τουλάχιστον διακόσιες λέξεις ώσπου να κλείσει η στήλη. Περιηγούμαι, λοιπόν, στο αγαπημένο Διαδίκτυο και -ω του θαύματος!- τι βλέπω; Ο Μεγάλος Πελέ της Γνώσης και του Θεάτρου, ο Θεοδόσης μας ο Πελεγρίνης μας, ο λεγόμενος (άγνωστο γιατί) και «πρύτανης», ζήτησε επισήμως να περιληφθεί στο πρόγραμμα του Εθνικού Θεάτρου! Γιατί όχι στην Επίδαυρο, στο West End ή, έστω, στο Covent Garden ή το Bayreuth ως όπερα; Εδώ, προς στιγμήν, μένω και αναλογίζομαι πού στον διάολο ζω. Ο άνθρωπος ο οποίος με την (καλώς νοουμένη) ψωνάρα του κατάφερε να ξεδοντιάσει, να ξεφτιλίσει τελείως τον νόμο για την ανώτατη παιδεία, τον οποίο ψήφισε η Βουλή με πρωτοφανώς συντριπτική πλειοψηφία, διεκδικεί τώρα το σανίδι στο Εθνικό! Σε ποια χώρα ζω;

Η ώρα έχει πάει πια 8 μ.μ. κι εγώ έχω συνέλθει από το δεύτερο σοκ της ημέρας. Περιέργως, βρίσκω τον εαυτό μου να αισθάνεται πολύ καλά. Εχω αποδεχθεί ότι ζω σε μια χώρα για τα πανηγύρια. Πανηγύρια στη Βουλή, στην «αδέκαστη», στο Εθνικό; Δεν κάνει διαφορά. Το μεγαλείο του υπαρκτού Ελληνισμού είναι ότι όλα αυτά συγχωνεύονται στο ίδιο πράγμα. Λοιπόν, δεν πάω πουθενά, εδώ θα μείνω ―που λέει και το λαϊκό άσμα. Τα σχέδια για μετανάστευση επί του παρόντος αναβάλλονται. Τουλάχιστον εδώ μπορώ να έχω την ελπίδα ότι, στο τέλος, η τραγωδία θα είναι της πλάκας...