Αδειανά Συνταγματικά τόξα

Γιώργος Κωνσταντακόπουλος

Όταν, ο Συνταγματολόγος κύριος Ευάγγελος Βενιζέλος εισήγαγε στην πολιτική ορολογία τον καινοφανή όρο «κόμματα του Συνταγματικού τόξου», συμπεριέλαβε ακρίτως εντός αυτού το μεγαλύτερο τμήμα του πολιτικού συστήματος. Άφησε απέξω ένα ελάχιστο τμήμα, ως αναγκαία αιτιολογική συνθήκη του ορισμού του, ως τόξου.

Είναι προφανές ότι, ο κύριος Ε. Βενιζέλος, συμπεριέλαβε εντός του τόξου που ιχνογράφησε, τα πολιτικά κόμματα τα οποία, κατά την άποψη της βουλευτού κυρίας Κ. Παπακώστα «..υλοποιούν την Δημοκρατία..», όπως ακριβώς την διατύπωσε πρόσφατα σε πρωινή εκπομπή τηλεοπτικού σταθμού.

Ο γράφων, ΔΕΝ είναι Συνταγματολόγος. Ούτε καν νομικός ή πολιτικός επιστήμων. Θα επιχειρήσει ωστόσο να δείξει ότι, σύμφωνα με το υφιστάμενο Σύνταγμα της χώρας, όλα ανεξαιρέτως τα πολιτικά κόμματα που λειτουργούν σήμερα, ευρίσκονται εκτός συνταγματικού τόξου, συμπεριλαμβανομένων ασφαλώς και των κομμάτων του συνταγματολόγου κύριου Ε. Βενιζέλου και της βουλευτού κυρίας Κ. Παπακώστα.

Οι πολιτικοί σχηματισμοί, τα κόμματα, αντλούν την εγκαθίδρυσή τους και την θεσμική τους υπόσταση, από το άρθρο 1 παρ. 1 του Συντάγματος το οποίο ορίζει την μορφή του πολιτεύματος: «To πολίτευμα της Ελλάδας είναι Προεδρευόμενη Koινoβoυλευτική Δημοκρατία».

Διαφορετικά, δεν θα ήταν δυνατόν να υπάρξουν θεσμικά.

Περαιτέρω, μετά την απονομή, εκ του Συντάγματος, της θεσμικής τους υπόστασης και ύπαρξης, οφείλουν, ως «..υλοποιούντα την Δημοκρατία..», να εκδηλώνονται και να δρούν, σύμφωνα με την Θεμελιώδη αρχή του πολιτεύματος, όπως αυτή ορίζεται στο ίδιο άρθρο 1 παρ. 2 του Συντάγματος : "Θεμέλιο του πολιτεύματος είναι η λαϊκή κυριαρχία." καθώς και στην επόμενη παρ. 3 η οποία ορίζει ότι, «Όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το Λαό…»

Στο σημείο αυτό, θα επιχειρήσει και ο γράφων να εισάγει έναν, λιγότερο καινοφανή, όρο, από αυτόν του «Συνταγματικού τόξου» που εισήγαγε ο κύριος Βενιζέλος.

Τον όρο «Θεσμική γνησιότητα». Ο όρος σημαίνει το, κατά πόσον οι πολιτικοί σχηματισμοί δρουν και λειτουργούν σε αρμονία με την Θεμελιώδη αρχή του Πολιτεύματος, όπως αυτή ορίζεται από το Σύνταγμα και, προς χάριν της οποίας υφίστανται.

Αυτό σημαίνει κατ’ ελάχιστον ότι:

- Η οργάνωση και η εσωτερική τους λειτουργία, οφείλει να προνοεί για, εσωκομματικό δημοκρατικό διάλογο και ουσιαστική συμμετοχή των μελών του κόμματος στη λήψη των αποφάσεων, σε όλα τα επίπεδα.  Αντ’ αυτού, παρακολουθούμε μία κομματική ολιγαρχία η οποία καθορίζει τα πάντα.

- Η επιλογή των υποψηφίων βουλευτών που θα προτείνονται στις βουλευτικές εκλογές, επιβάλλεται να διενεργείται απ’ ευθείας από τα μέλη του κόμματος και μάλιστα με φανερή ψηφοφορία. Η μυστικότητα της ψήφου μεταξύ των μελών του ιδίου κόμματος, παραβιάζει ευθέως την θεμελιώδη αρχή του πολιτεύματος και, μόνον πελατειακά συμφέροντα μπορεί να εξυπηρετήσει και καθόλου την «υλοποίηση της Δημοκρατίας».

Έτσι, πέραν της, εξ υπαρχής απονεμόμενης από το Σύνταγμα, θεσμικής υπόστασης των κομμάτων, η Θεσμική τους γνησιότητα όπως ορίσθηκε ανωτέρω, αποτελεί το μόνο αμάχητο τεκμήριο προκειμένου να συμπεριληφθούν στο περίφημο Συνταγματικό τόξο που ζωγράφισε επιδέξια ο κύριος Ε. Βενιζέλος.

Παρακολουθώντας σήμερα την οργάνωση και την λειτουργία των κομμάτων, καθώς και τον τρόπο επιλογής των υποψηφίων βουλευτών, παρατηρούμε ότι, κανένα δεν είναι οργανωμένο ούτε δρα ούτε λειτουργεί, σύμφωνα με την Θεμελιώδη αρχή του πολιτεύματός μας.

Τα επακόλουθα αυτού του τρόπου λειτουργίας των κομμάτων είναι, συνταγματικώς, φρικαλέα. Πράγματι, με αυτόν τον τρόπο λειτουργίας :

- Τα κόμματα απεκδύονται την Θεσμική τους γνησιότητα και εξασθενούν την Θεσμική τους υπόσταση.

- Κάμπτεται και υποχωρεί αυτή καθ’ εαυτή η Θεμελιώδης αρχή του πολιτεύματος, αυτή της λαϊκής κυριαρχίας.

Αυτές οι συνέπειες, υποθέτω ότι, θα έκαναν έναν βουλευτή να το ξανασκεφθεί πρίν δηλώσει ότι «το κόμμα του υλοποιεί την Δημοκρατία» και, έναν Συνταγματολόγο να μετανιώσει που εφηύρε τον όρο «Συνταγματικό τόξο».

Η πρακτική της συνεχούς παραβίασης των άρθρων του Συντάγματος από την εκάστοτε εκτελεστική εξουσία, ωχριά, μπροστά στην προμελετημένη και διαρκή παραβίαση του Θεμελίου του πολιτεύματος, από αυτή την ίδια την δράση και λειτουργία των κομμάτων τα οποία υποτίθεται ότι ανήκουν στο «Συνταγματικό τόξο» και «υλοποιούν την Δημοκρατία».

Πρόκειται κατ’ ουσίαν, για μία μαγική εικόνα, μία εικονική πραγματικότητα, όπου, όλοι όσοι αυτοτοποθετούνται εντός του συνταγματικού τόξου, δεν διαθέτουν την παραμικρή Θεσμική γνησιότητα και, εν ταυτώ, την παραμικρή Δημοκρατική νομιμοποίηση.

Σε ένα νέο Σύνταγμα βέβαια, τα πολιτικά κόμματα θα υποχρεούνται ρητώς να οργανώνονται να λειτουργούν και να δρουν, σύμφωνα με την Θεμελιώδη αρχή του πολιτεύματος.

Προφανώς, σε αυτό το Σύνταγμα, δεν φαίνεται ότι θα χωρέσει κανένα από τα ήδη λειτουργούντα.