Όλοι οι δρόμοι οδηγούν στην Ρώμη

Σπύρος Παπαγιάννης

   Το μονοπώλιο της πολιτικής εξουσίας επί κομμουνισμού οδηγούσε και  σε μονοπώλιο της ελεγχόμενης  κρατικής οικονομίας και διατήρηση των προλετάριων σε μία κατάσταση  μόνιμης αντιεπαναστατικής εξάρτησης από τον μεγάλο κομματικό τροφοδότη τους σε χρήμα και σκέψεις, με αντίδωρο ένα στοιχειώδες επίπεδο διαβίωσης και κοινωνικής πρόνοιας.. Επρόκειτο δηλαδή για μία οργανωμένη, τεραστίου μεγέθους δουλοπαροικία, αντί κοινωνία, καθώς ο όρος κοινωνία υποδηλώνει την ελεύθερη συμμετοχικότητα των μελών της στο κοινωνικό της γίγνεσθαι.

 Το χρηματοπιστωτικό μονοπώλιο σήμερα της

αχαλίνωτης διεθνούς οικονομίας, μέσω των  αγορών και των συγκοινωνούντων αδελφοποιημένων τραπεζών, που ποτέ δεν χρεωκοπούν, καθώς κάποιοι άλλοι χρεωκοπούν πάντα στην θέση τους, οδηγεί ήδη στην υποτέλεια της πολιτικής εξουσίας  στην οικονομική και σε μια νέα προλεταριοποίηση των μαζών και εξάρτησή τους από τα εξουσιαστικά πολιτικοοικονομικά κέντρα και τις πολυεθνικές.

Όταν δεν θα υπάρχουν ελεύθεροι επαγγελματίες και μικρομαγαζάτορες, μα υπάλληλοι μόνο εταιρειών και μεγάλων σούπερ μάρκετ,

όταν δεν θα υπάρχει ιδιοκατοίκηση, μα κάτω από ανηλεείς φόρους θα περιέλθουν τα ακίνητα των μεσοαστών και μικροαστών στις τράπεζες, που μεγαλόψυχες θα παίρνουν ένα λογικό ενοίκιο από τους παλιούς ιδιοκτήτες τους,

όταν δεν θα υπάρχουν μικροϊδιοκτήτες αγροτικής γής, αλλά μεγάλα τσιφλίκια, με τελευταίας γραμμής τεχνολογικό εξοπλισμό και αλλοδαπούς , φθηνού κόστους, εργάτες γής,

όταν δεν θα υπάρχουν λαοί με ιστορία και πολιτιστική συνέχεια, μα ασύνδετες, ασυνεννοήσιμες μεταξύ τους ετερόκλητες φυλετικές κοινότητες,

όταν δεν θα υπάρχουν κρατικά σχολεία, πανεπιστήμια, νοσοκομεία, μα μόνο ιδιωτικά, όταν δεν θα υπάρχουν εργατικά δικαιώματα και   εργοδότης  θα ‘ναι στο τέλος  παντού ο ίδιος ένας, συνδεδεμένος  με τον Τειρεσία τοκογλύφος, όταν  το νερό, το ρεύμα και οι πηγές ενεργείας θα ελέγχονται  από δυό, τρία κολλητάρια του και θα πωλούνται με το σταγονόμετρο,

όταν τα καρτέλ θα ελέγχουν την αγορά και τα μέσα πληροφόρησης,

όταν σε κανένα κράτος δεν θα περισσεύει χρήμα για να δημιουργήσει  απασχόληση, μα θα διαφεύγει από τον τρύπιο κουμπαρά του στον  διάμεσο των κρατών χώρο των όφ σόρ εταιρειών και στο υπεργήϊνο διάστημα  για να τοκογλυφήσει,

όταν τα κράτη δεν θα εισπράττουν φόρους από τις πολυεθνικές, τους επενδυτές  και τους τραπεζίτες, μα μόνο από τους κουλουρτζήδες  και μάλιστα τους ντόπιους και όχι τους αλλοδαπούς,

όταν καμιά μικροοικονομία και μικροκοινωνία δεν θα μπορεί να στήσει την  μικρή της όαση μέσα στην κοινωνική έρημο που θα απλωθεί σε όλη την γή, τότε ποιά  θα είναι η διαφορά της ελεύθερης  οικονομίας, από εκείνη της μονοπωλούσης τα πάντα, πάλαι ποτέ Σοβιετίας;

Τι σημασία λοιπόν έχει από ποιά  βάση και αφετηρία ξεκινά το μονοπώλιο της ζωής και το ιμπέριουμ των κοσμοκρατόρων, όταν οδηγεί στο ίδιο αποτέλεσμα, στην δημιουργία  μιας άρχουσας ολιγάνθρωπης και αλληλοϋποστηριζόμενης παγκόσμια νομενκλατούρας και ενός εξαρτημένου, διηρεμένου και αποπροσανατολισμένου προλεταριάτου από την άλλη; με καταστροφή  όπως και επί κομμουνισμού της ενδιάμεσης εθνικής αστικής τάξης, εκείνης που η δημιουργικότητά της συνδέεται με την γή , την πατρίδα της και τον λαό της;

   Συνειδητοποιούμε λοιπόν πως οι σύγχρονοι οικονομοπολιτικοί διεθνισμοί, τόσο ο αριστερόστροφος όσο και ο δεξιόστροφος, έχουν μέσα τους το σπέρμα της κοσμοκρατορίας και όταν βρεθούν μόνοι τους, χωρίς το αντίπαλο δέος τους εκτροχιάζονται, τόσο ηθικά, όσο και από τις θεμελιώδεις διακηρύξεις τους, τις ανθρωπιστικές ο  πρώτος, τις παραγωγικές περί ανάπτυξης και  ιδιωτικής πρωτοβουλίας ο δεύτερος. Ταυτόχρονα οι δύο διεθνισμοί δεν μπορούν να κάνουν ο ένας χωρίς τον άλλο και αν στην Αμερική, που δεν ήταν ποτέ ισχυρή η αριστερά, αναγκάστηκε η πολιτειακή πρόνοια να εφεύρει την τρομοκρατία, στην Ευρώπη, ο σοσιαλισμός έχει ακόμα μέλλον και πιστεύοντας και ο ίδιος στην αυτοκρατορία, την βοηθά να διατηρεί την συνοχή της, παρά την βαθμιαία μετατροπή της από χαλαρή ένωση ανεξάρτητων εθνικών κρατών σε σιδηρά ηγεμονία συγκοινωνούντων  πολιτικοοικονομικών προτεκτοράτων. Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία και ως φορέας ελπίδος ο εργολαβικός ανθρωπισμός της αριστεράς, για να τον αντιδιαστείλουμε από τον Χριστιανικό, θα πεθάνει τελευταίος και πολύ αργότερα πάντως από τα εθνικά κράτη. Καθώς μάλιστα αυτά αποτελούν ιδιαίτερο γνώρισμα της Ευρωπαϊκής περισσότερο ηπείρου, οι επίδοξοι αυτοκράτορές της προτιμούν τους αριστερόστροφους  διεθνιστές για αντιπάλους, από τους εθνικιστές, καθόσον μάλιστα   πρόσφατη μόλις  είναι η κατάρρευση της αντιπάλου  σοσιαλιστικής αυτοκρατορίας και δεν φοβούνται τα φαντάσματά της. Η ύπαρξη αντίθετα του αντιπάλου  αριστερού διεθνισμού στη πολιτική σκακιέρα εγγυάται πως δεν θα αναπτυχθεί στην θέση του ένας πρωτογενής φυλετισμός αλληλεγγύης, σαν εκείνον που εξέτρεφαν παλαιότερα οι ίδιοι οι κεφαλαιοκράτες στις μεταξύ των έριδες, την εποχή που η τεχνολογία δεν τους έδινε τις δυνατότητες  επαφής, γνωριμίας και συνεργασίας που τους δίνει σήμερα.

   Στην Ελλάδα λοιπόν εισέβαλαν κατά το προηγούμενο της Ουγγαρίας, τα οικονομικά τάνκς των αγορών, όχι για να υπερασπιστούν ως την περίπτωση της εισβολής σ’ εκείνην τα κεκτημένα της συμμαχίας, μα για να απαιτήσουν επιθετικά την αλλαγή του καταστατικού της και την  πλήρη κατάλυση της εθνικής  κυριαρχίας μίας χώρας μέλους της, αφού ωρίμασε ο χρόνος για την παρουσίαση του νέου αυτοκρατορικού μοντέλου διακυβέρνησης της Ευρώπης.  Η  οικονομική κρίση και το κεραυνοβόλο δημόσιο χρέος  της χώρας, που εν μια νυκτί αποκαλύφθηκε και κανείς δεν ήξερε να πεί  πως έφθασε εκεί που έφθασε, χωρίς κανείς να αντιληφθεί, όπως και το μαγειρεμένο δημόσιο έλλειμμα, χρησιμοποιήθηκαν ως ακαταμάχητα προσχήματα γιά την εξαπόλυση  του οικονομικού μπλίτς κρίγκ κατά της ανοχύρωτης οικονομικά, λόγω του ευρώ, Ελλάδος, μα και όλου ευρύτερα του Ευρωπαϊκού νότου. Και ως να μην έφθανε αυτό, την ώρα της εισβολής των ξένων σταυροφόρων από τα διεθνή οικονομικά ύδατα, εισέβαλαν και οι Γερμανοί  από την βόρεια Ευρώπη με τα μνημόνια, απαιτώντας την κατάργηση από τον πολιτικό χάρτη των χρεωμένων μικρών εθνικών κρατών, που η ύπαρξή τους εμποδίζει την αυτοκρατορία να μεγαλουργήσει..

Τελικά λοιπόν αποδείχθηκε , πως για την οικονομική κρίση δεν φταίνε οι διεθνείς ανεξέλεγκτες τράπεζες, μα τα μικρά εθνικά κράτη, που ξιπάστηκαν με την «ανεξάρτητη», ισότιμη πολιτική συναναστροφή τους εντός της Ευρωπαϊκής ΄Ένωσης με την μεγάλη καρδιά , τις μεγάλες μίζες και την μεγάλη λογική της μεγάλης Γερμανίας και πρέπει επειγόντως να αποικιοποιηθούν. Η καταπάτηση των νομικών, συνταγματικών και εθνοκυριαρχικών φραγμών, η δήμευση της δημόσιας περιουσίας  και η υπερφορολόγηση της μικροϊδιοκτησίας, ανοίγει έτσι τον δρόμο για τις μεγάλες αποικιακές και φεουδαρχικής μορφής ιδιοκτησίες..

Ταυτόχρονα η ανθρωπιστική ανοχή ή και  αλληλεγγύη  της αριστεράς προς τα λαθρομεταναστευτικά ρεύματα και τον διαβρωτικό των εθνικών παραδόσεων κοσμοπολιτισμό, την αποτρέπει από όποιον πατριωτικό πειρασμό, να συμμαχήσει, προσωρινά έστω, με τα μεσοαστικά και μικροαστικά στρώματα του λαού, γιά την υπεράσπιση των εργατικών κατακτήσεων, καθώς φοβάται μήπως με αυτήν την εθνική συμπόρευση  απωλέσει την κοσμοπολίτικη, διεθνιστική ψυχή της και οδηγηθεί σε εθνικό απομονωτισμό.  Όπως ένας  πρώϊμος Χριστιανός θα έβλεπε με καλό μάτι την εξάπλωση της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, αναμένοντας νομοτελειακά κάποτε τον εκχριστιανισμό της, έτσι και ένας συνεπής διεθνιστής, ανέχεται την δημιουργία της νέας  υπερεθνικής αυτοκρατορίας, καταγγέλλοντας μεν τις αντεργατικές της ακρότητες, ανεχόμενος  όμως την διά πυρός και σιδήρου συντριβή των εθνοκρατικών φραγμών, που θα διευκολύνει μακροπρόθεσμα την εξάπλωση και της δικής του ιδεολογίας.  

Όσο για τους μεγαλοαστούς του κοινοβουλίου που αναλαμβάνουν να εκφράσουν τα μεσοαστικά και μικροαστικά συμφέροντα, αδυνατούν και αυτοί να βρούν  την ιδεολογική και οικονομική φόρμουλα που θα προασπίζει σε βάθος χρόνου τα συμφέροντα των ψηφοφόρων τους από την απληστία της μεγαλοαστικής τάξης και να ξεκαθαρίσουν ποιές μπορεί να είναι οι βάσεις μιας αυτοδύναμης εθνικής ανάπτυξης, αν πιστεύουν σε αυτήν και δεν αναπολούν μόνο το καλό, κεϋνσιανό πρόσωπο του καπιταλισμού, ελπίζοντας πως παραμένοντας στον τιτανικό του  Ευρώ και της Ευρώπης,  μπορεί κάποτε  να αλλάξει μαγικά η ρότα του και να  έχουν περισσότερο πολιτικό μέλλον  από ότι αν  κατεβούν στην εθνική βάρκα.  Γι’ αυτό και δεν συστήνουν εθνικό μέτωπο, που μπορεί να οδηγήσει  χωρίς να το θέλουν σε αυτήν.

 

  Ο πατριωτισμός όμως προϋποθέτει πολιτικά ανακλαστικά, πολύ περισσότερο από ορθολογική σκέψη. Και τα  εθνικά ανακλαστικά απεδείχθη με την οικονομική κρίση πως ελλείπουν τόσο από το μνημονιακό, όσο και αντιμνημονιακό πολιτικό  φάσμα, τόσο στο επίπεδο της πολιτικής ηγεσίας, όσο και του επηρεαζόμενου από αυτήν πνευματικά, λαού.  Αν δεν υπήρχαν οι μειώσεις μισθών και συντάξεων, ουδείς θα είχε αντιληφθεί την κατάλυση της εθνικής κυριαρχίας, του συντάγματος και την δήμευση της δημόσιας περιουσίας, όπως κατόπιν εορτής αρχίζουν και τις  συνειδητοποιούν οι ανώτερες ελίτ  των εργαζομένων, όπως οι δικαστές και οι υπάλληλοι της βουλής. Και είναι απορίας άξια η ευθύτητα των Γερμανών, να απαιτούν την προκαταβολική εξαθλίωση του λαού πριν καταλάβουν την χώρα, ενώ θα μπορούσαν να την καταλάβουν εύκολα σαν την Τσεχοσλοβακία, έτσι ανοχύρωτη που είναι πολιτικά και οικονομικά, με την  υπογραφή, όχι μόνο των ηγετών της, μα και του λαού της  και μετά να την προσαρμόσουν με  την ησυχία τους στις βουλήσεις τους.

   Καλοί  και άγιοι λοιπόν οι  μνημονιακοί, μα και αντιμνημονιακοί ευρωπαϊστές, που μπορούν εύκολα να εξελιχθούν και σε  ευρωατλαντιστές ή  κοσμοενωτιστές, και  όλοι οι εθνοϋπερβατικοί  κοντά σ΄ αυτούς  φιλανθρωπιστές.  Μα ας το καταλάβουμε πως η γιγάντωση της πολιτικοοικονομικής σκακιέρας και εξουσίας που συνθλίβει σήμερα τα εθνικά κράτη, που αποτελούν όπως και να το κάνουμε μικρά δημοκρατικά αναχώματα στην αυθαιρεσία των αυτοκρατόρων, δεν θα αφήσει σε χλωρό κλαρί κανένα μεμονωμένο πολίτη , κανένα μοναστήρι, κανέναν ερημίτη, κανένα θεματοφύλακα συνείδησης και καμία γλώσσα επικοινωνίας, που να μην αλλοιώσει τις λέξεις της και τα νοήματά της, να μην συκοφαντήσει τους ήρωες της ιστορίας της και να μην απονοηματοδοτήσει την ζωή και την όποια διάθεση  σ’ αυτήν για αγώνα και αντίδραση, που δεν θα μπορεί  να υπερβεί το προσωπικό υποκειμενικό επίπεδο του ανθρώπου και να  εμπνεύσει τους συνανθρώπους του.

              ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ ΜΙΑ ΝΕΑ ΡΩΜΗ, ΜΑ ΜΙΑ ΝΕΑ ΕΛΛΑΔΑ

   Η  Ρώμη, ως αυτοκρατορία, είναι ίσως γραφτό, από το πεπρωμένο της ανθρώπινης ιστορίας, να αναπαράγεται κάθε τόσο, διαδεχόμενη  η μία την  άλλη. Από την άλλη όμως πάντα υπήρχε και θα υπάρχει η τάση για ένα νέο ξεκίνημα των λαών, από κάποιο βουνό, από κάποιους νέους Σουλιώτες σαν εκείνους που  ζούσαν σαν τα κατσίκια στην Πίνδο και μιλούσαν  μεταξύ τους με τα μάτια και την καρδιά, πολύ προτού πιάσουν τις λέξεις στο στόμα τους και τις ιδέες στο μυαλό τους. Κι’ αυτήν την ανάγκη του νέου ξεκινήματος την νιώθουν ήδη σήμερα  οι ραγιάδες του κάμπου και της ψυχοραγούσης εθνικής ιδέας, προτού προλάβει ακόμη  η νέα Ρώμη να  βγάλει  από την παλιά της τέφρα το νέο της αυτοκρατορικό πρόσωπο.

Μα  επειδή είναι σίγουρο πως αργά η γρήγορα θα το βγάλει, καθώς τίποτε απ’ ότι γίνεται δεν είναι τυχαίο, ας αναζητήσουμε τρόπο αντί να ξαποστείλουμε την δημοκρατία μας στους γραφειοκράτες της Ευρώπης και τον αγύριστο, να την φέρουμε πίσω στην πηγή της, στην μικρή της κοινότητα, εκεί όπου  οι άνθρωποι μπορούν ακόμη να  διαβάζουν τα μάτια και την καρδιά των συνανθρώπων τους κι ‘ όπου η λέξη συνάνθρωπος διατηρεί  ακόμη  και σήμερα το νόημά της.

Κι’ είναι σ’ αυτές τις μικρές κοινωνίες, όπου οι λέξη πατρίδα ζυμώνεται με την γή και τους ανθρώπους, τους τάφους των προγόνων και τις αναμνήσεις των κατορθωμάτων τους, που βρίσκει ο άνθρωπος λόγο να υπάρχει, να δημιουργεί και να αγωνίζεται. Και  αυτήν την μικρή κοινωνία πρέπει σαν κύτταρό της να την  σέβεται κάθε διεθνής ιδεολογία, κάθε αυτοκρατορία και κάθε πολιτισμός, αν δεν θέλει να εκτραπεί από το νόημά του κι’ αντί να αγκαλιάζει τους ανθρώπους,  να τους πνίγει στην χούφτα του. Κι’ αυτόν τον σεβασμό τον βλέπουμε δυστυχώς να λείπει για άλλη μια φορά  από τους επίδοξους Καίσαρες της ανθρωπότητος, που επιβάλλουν το διαζύγιο της οικονομίας  από  τον Θεϊκό ή ορθολογικό ανθρωπισμό . Και επειδή ο πατριωτισμός μας έχασε τα ανακλαστικά του και περνάει από την λογική και το ατομικό ή ταξικό συμφέρον και επειδή και οι κομματικοί σωτήρες μας  είναι μπερδεμένοι και οι ίδιοι και παραπλανημένοι για το ποιό είναι το πρωτεύον στην σωτηρία της πατρίδος, πρέπει να αρχίσουμε από την αρχή, όπως με το άρθρο αυτό,  να ψηλαφούμε τις λέξεις, τις ιδέες και τον σκοπό της ύπαρξής μας στην ζωή, πριν καταλήξουμε στο τι πρέπει να σώσουμε πρώτα, για να μην γίνει το ναυάγιο της οικονομίας μας ναυάγιο του πολιτισμού μας.  

Εάν το λάθος μας ως χώρας και οικονομίας ήταν που αφήσαμε την δημοκρατία μας να γίνει τύπος και πρόσχημα και ιδιωτική υπόθεση ολίγων λαοπρόβλητων φωστήρων και καισαρίσκων, είναι πολύ περισσότερο λάθος να την αφήσουμε στο έλεος των ανελέητων διεθνών πειρατών του χρήματος, μα και των επίδοξων αυτοκρατόρων της δύσης, όσο και να μας εξάπτει η ιδέα πως ο νέος Καίσαρ θα είναι και πάλι ρωμαίος όπως παλιά, έστω και αν η έδρα του θα είναι λίγο πιο βόρεια αυτήν την φορά, καθώς η νέα Ρώμη είναι περισσότερο συνέχεια της Καρλομάγνειας  αυτοκρατορίας, παρά της ελληνορωμαϊκής προκατόχου της, εκείνης δηλαδή του πτωχευμένου σήμερα μεσογειακού νότου.

Το ελληνικό πνεύμα και η ελληνική ψυχή πολύ λίγη σχέση είχε πάντα με τους Καίσαρες και τους Σουλτάνους.  Γι’ αυτό και επιβάλλεται η επιστροφή στις εθνικές ρίζες μας, μα και στην πρωταρχική κοινότητα , την πηγή δηλαδή της δημοκρατίας και του πολιτισμού. Αν οι συμπατριώτες μας αυτοκτονούν καθημερινά, η συλλογική εθνική αυτοκτονία ή υποτέλεια και η μετανάστευση δεν αποτελούν λύση. Αντίθετα η Ελλάδα, μα και η δύση ευρύτερα  και ολόκληρη η Ευρώπη, δυτική και ανατολική, μα και ολόκληρος ο κόσμος, χρειάζονται όσο ποτέ μια ελληνογενή πνευματική αναγέννηση και μια πραγματικά ελεύθερη Ελλάδα. Γι’ αυτό, λόγω της ιστορίας της Ελλάδος και της παγκόσμιας πολιτιστικής προσφοράς της, η θέληση να διασωθεί και να αυτοπροσδιορισθεί ο Ελληνισμός δεν μπορεί να εκληφθεί κατά κανέναν τρόπο ως  εθνικισμός ή απομονωτισμός, όπως εκ μέρει εκλαμβάνεται και από αυτούς ακόμα που μιλούν στο όνομά του.