Ε, όχι και μνημόνιο στις τράπεζες !!

Σπύρος Παπαγιάννης

Δυό μέρες πρίν την σύνοδο της  ΕΕ διαβάσαμε στο διαδίκτυο, ανοικτή επιστολή του κ.  Βαρουφάκη προς τον φίλο του κ. Στουρνάρα να τον συμβουλεύει να μην κάνει καμμία κίνηση στο οικονομικό πεδίο, ούτε καν στο θέμα της  επιμήκυνσης της δανειακής σύμβασης, καθότι αυτή δεν έχει καμιά προοπτική επιτυχίας, μα να ζητήσει μόνο να γίνει η ανακεφαλαίωση των Ελληνικών

τραπεζών μέσω του Ευρωπαϊκού μηχανισμού στήριξης, που θα σήμαινε αυτόματα μείωση του Ελληνικού χρέους κατά 50 δις ευρώ.

Τώρα δύο μέρες μετά βλέπουμε πως το αίτημα του κ. Βαρουφάκη υιοθέτησαν ως διά μαγείας, εκ τηλεπάθειας μάλλον, οι δύο άλλοι πρωθυπουργοί του Ευρωπαϊκού νότου, ο κ. Μόντι της Ιταλίας και ο κ. Ραχόϊ της Ισπανίας.

Και το επέτυχαν εκβιαστικά, θέτοντας σε κίνδυνο το ιδανικό της παραμονής  στο ευρώ πάση θυσία, μα και το ίδιο το ευρώ και την Ενωμένη Ευρώπη. Αντίθετα η Ελλάδα,  σε πόσο κραυγαλέα αντίθεση ευρωπαϊκής υπευθυνότητος, κατέθεσε απλώς διά τους γερμανοτραφούς προέδρου της  για λογαριασμό του πρωθυπουργού της,   μια υπεύθυνη επιστολή  νομιμοφροσύνης προς το μνημόνιο, με την παράκληση μόνο κάποιων τροποποιήσεων σε κάποια σημεία του, που από ότι φαίνεται θα κάνουν τον γάϊδαρο λαό να τα τινάξει, εκεί που έχει μάθει ο φουκαράς να μην τρώει.

Και όλα αυτά μέσα σε πνεύμα χριστιανικής συναδέλφωσης και αγάπης, που η Ελληνική κυβέρνηση το δηλώνει προκαταβολικά, πως δεν έχει αντίρρηση και να τον σφάξει τον γάϊδαρο-λαό αν χρειασθεί, μόνο που είναι σίγουρη πως δεν θα χρειασθεί, γιατί ο άλλος γάϊδαρος, η Γερμανία δηλαδή, θα δεί, δεν γίνεταινα μην δεί , αυτό που έβλεπε ο Σαμαράς από το πρώτο κιόλας μνημόνιο και το μεσοπρόθεσμο, πριν μπερδευθεί  τελικά με το δεύτερο, που από τότε μάλλον ξεκίνησε το πρόβλημα της όρασής του, με ό, τι επιπτώσεις θα είχε αυτό έκτοτε στην πολιτική και οικονομική του μακροβλεψία.

Για άλλη μια φορά λοιπόν οι Έλληνες αποδεικνύονται βασιλικότεροι του βασιλέως και ευρωπαϊκότεροι των Ευρωπαίων.

Και όμως δεν παίρνουν κανένα ευρωπαϊκό βραβείο, σαν εκείνο τουλάχιστον της Ντόϋτσε Μπάνκ, που είχε πάρει ο πολιτικός μακαρίτης ΓΑΠ για τις υπηρεσίες  του προς αυτές, εις βάρος βέβαια των στενών εθνικών συμφερόντων του πατροπαράδοτα εθνοϋπερβατικού και διεθνιστικού Ελληνισμού.

Αντίθετα οι πρώτες αντιδράσεις από την Ευρώπη είναι πως ο Έλλην-γάϊδαρος δεν πρέπει να το δέσει παλαμάρι, πως θα ισχύσουν και γι΄ αυτόν οι ευνοϊκές ρυθμίσεις, όπως προς τα άλλα  μεσογειακά γουρούνια, που είναι πιο υπάκουα και εργατικά από αυτόν και έχουν και κάποια εργοστασιακά φουγάρα που τα καθιστούνε, πώς να το κάνουμε και πιο αξιοσέβαστα..

Αντίθετα ο Έλλην Ζορμπάς πρέπει να μάθει να μην χορεύει, να μην πίνει και να σπάει πιάτα και να μην απαιτεί ότι γίνεται με τους άλλους να ισχύει και γι’ αυτόν. Αυτή η δημοκρατική αντίληψη θυμίζει συνιστώσα Σύριζα και όχι Ευρωπαϊκή αξιοκρατία.

Οι Έλληνες λοιπόν θα πρέπει να αποδείξουν αν αξίζουν και αυτοί την  Ευρωπαϊκή ανακεφαλαίωση των τραπεζών τους. Αν το Ελληνικό κράτος κόψει το χέρι του, ή το πόδι του, απολύοντας 150 χιλιάδες δημόσιους κηφήνες και πουλήσει την χώρα του, αν δώσει δηλαδή αποδείξεις  της εθνοϋπεβατικότητός του, τότε το ξαναβλέπουμε το θέμα. Ως τότε όμως σκασμός, κακομαθημένοι..

Κι΄ εκεί  που ήμουν έτοιμος να τα βάλω με τον άτυχο, γκαντέμη, μα και απαράδεκτα υποχωρητικό πρωθυπουργό μας, μα και με τον λαό μας που προτίμησε αυτόν και την σιγουριά του Ευρώ πάση θυσία αντί  του Ευρώ χωρίς θυσίες που ευαγγελίζονταν ο Σύριζα, με έπιασε σαν την Παπαρήγα το πονηρό μου.

Και σκέπτομαι και λέω:  δεν είναι ο Βαρουφάκης ρε παιδιά,  ολίγο αριστερούλης, κάτι σαν τον Σύριζα και δεν γύρισε πρόσφατα από την χώρα του Ομπάμα;

Μήπως λοιπόν τον δασκάλεψαν κι’ αυτόν όπως και τους άλλους οι Αμερικανοί, να μην γυρέψει σαν τον Σύριζα την Ελληνοκρατικοποίηση των τραπεζών, μα την Ευρωκρατικοποίησή τους;

Όχι Γιάννης, Γιαννάκης δηλαδή. Και αντί να πάρουν οι τράπεζες ένα δωράκι 50 δις από το δημόσιο, να βρεθούν με ένα μνημόνιο κι’ αυτές σαν τους εργάτες, τους μισθωτούς και συνταξιούχους και να κινδυνεύουν να πουληθούν οι μετοχές τους, που θα πάρει  ως εγγύηση η Ευρωπαϊκή τράπεζα για τα λεφτά της, σε αλλοδαπούς; ΄

Ε όχι ρε παιδιά. Είπαμε να αντικαταστήσουμε τους  Έλληνες εργάτες  με ξένους, όχι όμως και τα αφεντικά μας. Είπαμε να αυτοκτονεί κάθε τόσο και ένας άνεργος, όχι όμως να αρχίσουν να πηδούν από τα παράθυρα και οι τραπεζίτες μας. Γιατί αν δεν είναι αυτοί  Έλληνες, οι υπερέλληνες,  ποιοί είναι; οι κουκουλοφόροι αντιεξουσιαστές; 

Ε όχι λοιπόν, χίλιες φορές να πουληθεί η άψυχη Ελλάς, η  έμψυχη όμως των εμπνευσμένων πρωτοπόρων υπερστρατήγων της οικονομίας μας πρέπει να διαφυλαχθεί ως κόρη οφθαλμού. Ας πουλήσουμε πρώτα  λιμάνια αεροδρόμια, σιδηροδρόμους, τράπεζες, νερό, ρεύμα, λαχεία, για να’ χουν την ευκαιρία αν θέλουν να τα αγοράσουν οι άνθρωποι και μετά βλέπουμε , αν θα επιτρέψουμε  να σώσουν οι Ευρωπαίοι τις τράπεζες, μας, όπως έσωσαν την χώρα με το κούρεμα του χρέους που μας έκαναν. 

Θα έχουνε τότε χρήματα  αυτοί τουλάχιστον  από τις νέες επενδύσεις τους για να ζήσουνε αξιοπρεπώς, μα και να διατηρήσουνε τον έλεγχο και των τραπεζών τους  ακόμη. Είπαμε λοιπόν να ψηφίζουν οι λαθρομετανάστες και νάχουμε και από έναν Γερμανό σε κάθε υπουργείο, όχι όμως να δούμε και αλλοδαπούς επικεφαλής των τραπεζών μας ή και των πολιτικών κομμάτων μας αύριο. .

Αυτό θα ήταν η πραγματική εθνική μας υποτέλεια.

Ένιωσα  λοιπόν προς στιγμήν, εθνική υπερηφάνεια, βλέποντας πως η άρχουσα τάξη μας σκέφτεται ακόμα όταν είναι για τα συμφέροντά της, εθνικά και όχι  ψευτοφιλολαϊκά, διεθνιστικά ή Ευρωπαϊκά.   

Και με αυτή την συνειδητοποίηση, πως όσο θα υπάρχει Ελληνικός πλούτος και ελληνικές τράπεζες θα υπάρχει Ελλάδα, έπεσα να κοιμηθώ, ως γνήσιος Έλλην, όρθιος.