Η σύγχρονη μάχη της Χαιρώνειας

Σπύρος Παπαγιάννης

Για άλλη μια φορά οι μισοί Έλληνες ενάντια στους άλλους μισούς.

Από  την μια οι Μακεδόνες, οι ολίγον βάρβαροι του Ελληνικού βορρά, οι καθυστερημένοι στο εμπόριο, στα ναυτικά και στις διεθνείς σχέσεις, που ζούσαν για αιώνες στο καβούκι τους, απομονωμένοι στον κόσμο τους.

Καθυστερημένοι ολίγον, μα έξω από τις πολιτικές συνήθειες του καιρού, την αλληλοφαγωμάρα των νοτίων, τον πολιτικό κυνισμό τους και τις σοφιστίες τους, την υστερική, ρητορική

πατριδοφιλία  τους, που τσίριζαν μόλις κάποιος  ακουμπούσε το μικρό τους συμφέρον, την φατρία τους, και την πόλη τους.

Και άλλαζαν αμέσως συμμαχίες, την μια οι μεν με τους δε και την άλλη ακριβώς το αντίθετο, αρκεί να έρρεαν οι δαρεικοί χρυσοί στο παρασκήνιο, αυτοί που αγόραζαν συνειδήσεις, ρήτορες, μεγάλα ονόματα, με ένα μόνο στόχο, να μην είναι ποτέ οι Έλληνες ενωμένοι.

Και ξάφνου είχαν ξεπεταχθεί στην πολιτική επικαιρότητα αυτοί οι ξεχασμένοι Μακεδόνες, με τον ηγέτη τους  που αγαπούσε τα άλογα και τα μεγάλα άλματα στις αποφάσεις και  είχε  όραμα, να μεταφέρει τον πόλεμο από το εσωτερικό της Ελλάδος στο εξωτερικό, που εμφανιζόταν  ως τότε μπετόν αδιάρρηκτο, με τον  μεγάλο βασιλιά του που κρατούσε τα χρήματα όλου του κόσμου στα χέρια του και αγόραζε όποια συνείδηση ήθελε και ζύγιζε όποιου ήθελε το βάρος σε χρυσό, ώσπου να δεί το κρίσιμο σημείο της κάμψης της  σπονδυλικής  στήλης της ηθικής του.

Δεν ήθελε λοιπόν ο Φίλιππος να βλέπει τα παιδιά της Ελλάδος να πολεμούν άσκοπα μεταξύ τους, για να κερδίζουν κάποιοι χρήματα, μα ούτε και να κατατάσσονται ως ξένοι μισθοφόροι σε ξένους στρατούς για να πολεμούν για ξένα συμφέροντα, μα και ενάντια στους Έλληνες αν χρειασθεί, της μάννας πατρίδας τους.

Και  είχε τον στόχο του να επιβάλει την ειρήνη στις Ελληνικές πόλεις και να τις υποτάξει στο γενικότερο ελληνικό συμφέρον και να ενώσει τα μυαλά και τους στρατιώτες της Ελλάδος ενάντια στο διαίρει  και βασίλευε των πολιτικών φατριών  των μικρών της πόλεων, που υποδαύλιζε κάθε τόσο ο αόρατος επικυρίαρχος, το νόμισμα του Πέρση Βασιλιά, που ήταν πανταχού παρόν στις συναλλαγές και διέβρωνε σαν την κόκα κόλα το μέταλλο της ελληνικής ψυχής.

Και από την άλλη, συμπαρατάχθηκαν απέναντι στους Μακεδόνες οι δημοκράτες αναντάμ μπαμπαντάμ των Αθηνών, αυτοί που είχαν βασιλιά τους την κάλπη και την ελευθερία της μεταβαλλόμενης κοινής της γνώμης και  δεν συνεπαίρνονταν  από  κανένα όραμα, πέρα από αυτό της ευμάρειας και της πολιτικής πρωτοκαθεδρίας της φατρίας τους και της πόλης τους. Και δεν μασούσαν αυτοί εύκολα  τα γενικόλογα και αφηρημένα για την ανάγκη της εθνικής ενώσεως πλούσιων και πτωχών, μικρών πόλεων και μεγάλων, νοτίων και βορείων ενάντια στους βαρβάρους, όταν από τους βαρβάρους έρχονταν πάντα το χρήμα και στους βαρβάρους κατέφευγαν οι εξόριστοι της δημοκρατίας που άγονταν και φέρονταν ελλείψει τηλεόρασης, από τους πολιτικούς συκοφάντες.

Και μαζί τους ήταν και οι μέχρι χθές εχθροί τους και σύμμαχοι του Φίλιππου, οι Θηβαίοι, που και κείνοι φρονούσαν πως το συμφέρον της Θήβας ήταν να μην υποταχθεί σε καμιά ανωτέρα, τυχοδιωκτική εθνική λογική, μα να μείνει στην  σιγουριά των  κατεστημένων συμφερόντων της πολυδιηρημένης πολιτικά, Ελλάδος.

Και πολέμησαν γενναία όλοι, τόσο οι ενωτικοί για το εθνικό συμφέρον και την Ελλάδα, όσο  και οι ανθενωτικοί για τη δημοκρατία και την ελευθερία που απειλούντο δήθεν από τους Μακεδόνες, τους ντόπιους ημεδαπούς βαρβάρους, που ήθελαν να σταματήσει  το αλισιβερίσι με τους ξένους, μα  και η διαφθορά και η διαπλοκή των Ελληνικών τζακιών με το μέλαθρο του μεγάλου  βασιλέα της Ανατολής και  του  συσσωρευμένου από αιώνες πλούτου της.

Και σκοτώθηκαν πολλοί εκεί στην ιστορική πατρίδα του Οιδίποδα, της Αντιγόνης και του Κάδμου  για να μην περάσει  ο από Βορράν κίνδυνος, που ήθελε να φέρει τον πόλεμο στις σχέσεις των Ελλήνων με τους βαρβάρους και να τους κάνει στρατιώτες μιας κοινής αόρατης, πολιτισμικής περισσότερο  πατρίδας, αντί της μικρής εκείνης, που τους είχε κουνήσει από παιδιά  πέρα δώθε στην μικρή κούνια των συμφερόντων της και των κλειστών της οριζόντων

Και τι να την κάνεις την μεγάλη Ελλάδα, όταν η μικρή σου δίνει την μεγάλη ελευθερία να μην πιστεύεις σε τίποτα και να τσιρίζεις για αυτήν την ελευθερία μόλις πάει να απειληθεί ο μυστικός ομφάλειος λώρος των δαρεικών σου;

Και πέσαν ως χίλιοι Αθηναίοι εκεί στην Χαιρώνεια, πολλοί που δεν πρόλαβαν να χαρούν τους δαρεικούς τους και πολύ περισσότεροι που δεν θα τους χαιρόταν ούτε και αν νικούσαν, καθότι τους είχαν πείσει οι τσιρίδες, περισσότερο του Δημοσθένη, παρά τα χρήματα του Πέρση Βασιλέα, που δεν είχαν φθάσει ποτέ μέχρι αυτούς.

Και έπεσε και ο ιερός λόχος των Θηβαίων, κατάστηθα κτυπημένοι όλοι τους από τους μεγαλοϊδεάτες αντιπάλους τους και από τον φτερωτό Αλέξανδρο των δεκαεννέα τότε ετών, στην πρώτη μεγάλη εκ παρατάξεως μάχη του..

Και νίκησαν οι οραματιστές της μεγάλης Ελλάδος, αυτοί που έφθασαν ως την Πενταποταμία της Ινδίας και γέννησαν την Ελληνιστική εποχή της Αλεξανδρινής βιβλιοθήκης, το ελληνορωμαϊκό πολιτισμό, τον Χριστιανισμό, τον Καβάφη και  τον Θεόφιλο. 

Και δεν μπορούμε να φαντασθούμε πόση ελευθερία και τι μέλλον θα είχε η  Ελλάδα αν νικούσε η ακαλούπωτη, αδιαμόρφωτη, ρευστή σαν την λάβα ελευθερία της αθηναϊκής δημοκρατίας, του χρηματιζόμενου Δημοσθένη και των αρχαίων προγόνων του νεοφιλελευθερισμού, αυτών που είχαν αιματοκυλίσει  χάριν της ηγεμονίας τους τον Ελληνικό κόσμο με τον πελοποννησιακό τους πόλεμο, μα δεν μπορούσαν να αποδεχθούν κανέναν άλλον μεγαλοϊδεατισμό που δεν θα χειρίζονταν οι ίδιοι τις τύχες του.

Δεν θα μάθουμε ποτέ λοιπόν που θα οδηγούσε η ελευθερία χωρίς όραμα, αν και  έχουμε δεί στις μέρες μας που μας έχει οδηγήσει  η χωρίς όραμα, υποταγμένη μονίμως στα τσιρίζοντα κινδυνολογούντα κόμματά μας ελευθερία. Σε αυτήν πάντα ψηφίζαμε το λιγότερο κακό για να φθάσουμε σήμερα να διαλέγουμε ανάμεσα στην εθνική υποτέλεια χάριν μιας πρόσκαιρης, προσωπικής του καθενός επιβίωσης, ή στην πολυτέλεια  ενός οράματος εθνικής σωτηρίας, μέσα από  κομματικούς όμως και πάλι σωτήρες και σκοπικισμούς.

Από την μια δηλαδή η Σκύλλα και από την άλλη η Χάρυβδη. Και όλοι να ομνύουν πως αποτάσσονται την δραχμή και την πλήρη εθνική ανεξαρτησία, και πως ορκίζονται στον σύγχρονο δαρεικό, το ευρώ, μόνο  που άλλοι θεωρούν σημαντικότερο τον κίνδυνο της  απώλειας του ευρώ από εκείνον  της απώλειας της εθνικής αξιοπρέπειας και κυριαρχίας και άλλοι σημαντικότερο τον κίνδυνο της μόνιμης απώλειας αυτών, από τον κίνδυνο της απώλειας αυτού του ίδιου του Ευρώ.

Οι  εραστές  λοιπόν της ελευθερίας και της δημοκρατίας χωρίς πατρίδα  ενάντια στους  πατριώτες που θυμούνται την πατρίδα  στην ανάγκη και την πείνα. Αυτοί που θέλουν να διαφυλάξουν τους δαρεικούς τους και έχουν  βρεί στην εθνική υποτέλεια τον ομφάλιο λώρο της απόκτησής τους και εκείνοι που ζητούν περισσότερους δαρεικούς για όλους στο όνομα της εθνικής, μα και πανευρωπαϊκής ευρύτερα και πανανθρώπινης ακόμα περισσότερο αλληλεγγύης, καθώς δεν θέλουν να αποκλείσουν ούτε τους αλλοδαπούς από αυτήν.

Ο απόλυτος συμφεροντολογισμός και ατομικισμός από την μια που μας οδήγησε εδώ που μας οδήγησε, να υπόσχεται πως διά του καννιβαλισμού του θα μας σώσει  και ένας ανεδαφικός  σε πολλά ιδεαλισμός από την άλλη, που δείχνει να μην είναι προετοιμασμένος για τις θυσίες που απαιτεί  η εθνική και κοινωνική ελευθερία και αξιοπρέπεια, καθώς δεν τολμάει να ομολογήσει στους ψηφοφόρους του και στους εχθρούς του πως είναι προετοιμασμένος και για τον θάνατο αν χρειασθεί.

Και αυτή είναι η αχίλλειος πτέρνα του που δεν μπορούν να τον πάρουν πολύ σοβαρά ούτε εκείνοι που τον ψηφίζουν, ούτε εκείνοι που τον φοβούνται. Όπως δεν μπορούν να πάρουν σοβαρά και εκείνους που παριστάνουν στο κόμμα τους,  τους Σπαρτιάτες, που δεν  συμμαχούν όμως με κανένα για να περάσουν προς τα έξω το σπαρτιατικό πνεύμα τους, φοβούμενοι και όχι άδικα, πως θα συμβεί ακριβώς το αντίθετο. Και γι’ αυτό κλείνονται στο καβούκι τους, αποκηρύσσοντας βέβαια το ευρώ και την Ευρώπη, μα και την όποια προσπάθεια να αλλάξουν την Ευρώπη και να οδηγήσουν δια της τεθλασμένης οδού, δια της εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ, και την Ευρώπη στην εθνική κυριαρχία, αξιοπρέπεια και κοινωνική δικαιοσύνη.

Αποφεύγουν λοιπόν να παραπλανήσουν  τον λαό, μην και τον οδηγήσουν άθελά του, ασυνειδητοποίητο, εκεί που θέλουν αυτοί οι συνειδητοποιημένοι να τον οδηγήσουν. Οποίος θρίαμβος της ειλικρίνειας στον χώρο της πολιτικής, που πάντα αγίαζε τα μέσα του. Μόνο που όταν δεν έχει  πλέον στόχους, δεν έχει λόγο να μην έχει διάφανα, κρυστάλλινα μέσα και να μην τα αγιάζει με κανένα τρόπο, προσπαθώντας αντίθετα να είναι πιο δίκαια αυτά  από τους στόχους του.

Χωρίς Μεγαλέξανδρο λοιπόν, με έναν Αλέξη  που δεν φαίνεται έτοιμος σαν τον Χριστό να μαρτυρήσει, θα δοθεί η νέα μάχη της Χαιρώνειας και με την Παπαρήγα να παρακολουθεί σαν τον θεό Δία από τον Όλυμπο τους επιθανάτιους σπασμούς του καπιταλισμού, μα και της Ελλάδας μαζί.

Μόνο που αυτή η μάχη δεν είναι απολύτως ίδια με της Χαιρώνειας. Εδώ δημοκράτες συμπλέκονται με δημοκράτες. Και οι δημοκρατικοί στρατοί δεν έχουν μόνιμους στρατηγούς, μα κληρωτούς και είναι ο λαός που θα αποφασίσει ποιο είναι το βραχυπρόθεσμο συμφέρον του και ποιο το μακροπρόθεσμο.  Θα αποφασίσει ακόμα και αν αξίζει να θυσιάσει το πρώτο για το δεύτερο, χρησιμοποιώντας τους μισθοφόρους των κομμάτων, των οποίων κανείς   δεν πρέπει να παίρνει τα λόγια τους τοις μετρητοίς, για να σπρώξει τις εξελίξεις προς τα εκεί που θέλει, παίζοντας  όπως οι  πολιτικοί του, μα  και ο Θεός, μπιλιάρδο με τις πολιτικές κομματικές σφαίρες, με  καραμπόλες, προσπαθώντας να πετύχει τον προσωπικό του στόχο. Σ’ αυτήν την μεθυσμένη μάχη λοιπόν, όπου κανείς πολιτικός ηγέτης δεν ομολογεί που σκοπεύει και τι θέλει, μα και κανείς ψηφοφόρος δεν ξέρει τι τον συμφέρει πραγματικά, θα αποφασίζουν οι καραμπόλες του μεγαλόψυχων και οι φοβίες των μικρόψυχων προς τα πού κινηθεί η μικρή Ελλάδα και αν θα ανάψει τυχαία το φυτίλι μιας επανάστασης  στην Ευρώπη, όπως τυχαία άναψαν τόσες και τόσες επαναστάσεις στην ιστορία.