Σταματήστε την Ευρώπη, η Ελλάδα «πρέπει» να κατέβει...

Της Ζέζας Ζήκου

Ισως αυτός να είναι ένας άλλος ορισμός της παρακμής: Με επίδοξους πρωθυπουργούς της χρεοκοπίας, οι διάδοχοί του οδηγούν την Ελλάδα στη δραχμή το αργότερο έως το 2014. Αυτή η ωμή καταγγελία του πρώην πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη, στο άρθρο τον περασμένο Οκτώβριο στην «Καθημερινή» της Κυριακής, ηχεί προφητική. «Εθελοτυφλούν όσοι πιστεύουν ότι η χώρα μας δεν διατρέχει άμεσο κίνδυνο», είχε προειδοποιήσει ο κ. Σημίτης, καθιστώντας σαφές ότι η έξοδος της χώρας από την Eυρωζώνη θα είναι καταστροφική. «Ο χρόνος που μας μένει για να αποφύγουμε την έξωση είναι το πολύ περίπου τρία χρόνια, και με την προϋπόθεση ότι δεν θα
συμβεί στο μεταξύ κάποιο ατύχημα», είχε πει ο κ. Σημίτης.
Δεν θα χρειαζόταν ιδιοφυΐα για να αντιληφθούν οι Ελληνες πολιτικοί το προνόμιο της ένταξης της χώρας στο ευρώ που τους χάρισε ο κ. Σημίτης. Αλλά η ελλαδική κοινωνία ζει, για πρώτη φορά μετά τη γερμανική κατοχή, τον τρόμο και τον πανικό να βλέπει να καταρρέουν ή να αχρηστεύονται οι δομές που τη συγκροτούν. Αλλά το πρώτιστο που δεν απασχολεί φαίνεται να είναι ο καταδικασμένος στη φτώχεια ελληνικός λαός. Το κράτος έχει πτωχεύσει, de facto, όχι ακόμα διακηρυγμένα: Βασικές κρατικές λειτουργίες έχουν διαλυθεί, ενώ το όνομα των Ελλήνων διασύρεται εξαθλιωτικά ανυπόληπτο στη διεθνή σκηνή.
Ποιος, άραγε, πολιτικός θα μπορούσε να αναχαιτίσει ρεαλιστικά την εφιαλτική χιονοστιβάδα που καταπίνει τη χώρα; Ποιος θα μπορούσε να λειτουργήσει με συνεπή πολιτική λογική και όχι με «αυτονόητη» υποταγή στις Βρυξέλλες. Ποιος παίζει, τελικά, με τους θεσμούς; Οι κατεστημένες πολιτικές δυνάμεις εμφανίζονται ανήμπορες να δημιουργήσουν όρους σωτηρίας. Και η κοινωνία είναι δικαίως επιρρεπής σε ακραίες φωνές, που καταγγέλλουν τα πάντα και χρεώνουν σε όσους κυβέρνησαν τα τελευταία χρόνια ρεμούλα και διαφθορά.
Σε αυτή την τοξική ατμόσφαιρα, οι εταίροι και οι δανειστές μας παρεμβαίνουν απροκάλυπτα. Η συμβολική των Γερμανών πολιτικών, καθώς και των δημοσιευμάτων των γερμανικών και των διεθνών ΜΜΕ με χαρακτηριστικά απαξίωσης, που υπερβαίνουν την ορθολογική κριτική για την κρίση που προκαλούμε στο ευρώ, εν χορώ αξιώνουν: Σταματήστε την Ευρώπη, η Ελλάδα «πρέπει» να κατέβει...
Ο στόχος είναι ξεκάθαρος. Και δεν είναι ο μόνος. Για να τον πετύχει άμεσα, χωρίς καθυστερήσεις, η Γερμανία αλλάζει δραστικά, βίαια την Ευρώπη. Και η Ελλάδα είναι το «χρήσιμο θύμα» αυτής της ριζικής μεταβολής κατεύθυνσης των συνθηκών, που θα υπηρετούν το «δόγμα του ευρώ» που επιβάλλει ο ηγεμονισμός του Βερολίνου. Σαν να αρνούνται όλοι πεισματικά να αντικρίσουν την αλήθεια: Πως το πραγματικό πρόβλημα είναι το ίδιο το ευρώ. Ομως, θα ακολουθήσουν κι άλλα θύματα…
Η ιδέα μιας νέας ευρωπαϊκής αρχιτεκτονικής που θα μπορούσε να διασφαλίσει την αποφυγή της επανάληψης μιας παρόμοιας κρίσης, έχει συμφωνηθεί στο Βερολίνο και στις Βρυξέλλες. Ο ρόλος της Ελλάδας, όμως, ως «χρήσιμου θύματος» θα αποβεί ολέθριος μεν για τη χώρα μας, αλλά είναι εξαιρετικά επικίνδυνος και για τους ίδιους.
Πληθαίνουν οι ενδείξεις πως η Μέρκελ συνομολόγησε το «plan C», με βάση το πανθομολογούμενο συμπέρασμα ότι το ευρώ δεν μπορεί να επιβιώσει επί μακρόν χωρίς η ΕΚΤ να εγκαταλείψει την –επιβεβλημένη από τη Γερμανία! – αντιπληθωριστική πολιτική, χωρίς να παρακάμψει το αυστηρό καταστατικό της και χωρίς να λειτουργήσει ως πραγματική κεντρική τράπεζα, ικανή να σταθεροποιήσει τις αγορές των κρατικών και τραπεζικών ομολόγων με νέο χρήμα που η ίδια τυπώνει. Για να παρακαμφθούν οι μεγάλες αντιστάσεις σε μια τέτοια «απαγορευμένη επιλογή», η Ευρωζώνη χρειαζόταν ένα «υπαρξιακό σοκ». Οπως ακριβώς το σοκ από την κατάρρευση της Lehman Brothers το 2008 επέτρεψε στο Κογκρέσο να εγκρίνει τη διάσωση της Wall Street από το κράτος, έτσι ακριβώς μία ελληνική χρεοκοπία θα μπορούσε να «αξιοποιηθεί» για να διασωθεί η Ευρωζώνη.
Κρίθηκε πως δεν χρειάζεται να δίνεται οικονομική βοήθεια σε χώρες τα χρέη των οποίων παύουν πλέον να είναι βιώσιμα μακροπρόθεσμα. Oταν φτάνουμε σε αυτό το σημείο, η μεγάλη αναδιάρθρωση των χρεών είναι αναπόφευκτη, εξαιτίας της απαγόρευσης της ανάληψης του χρέους μιας χώρας από άλλη χώρα – απαγόρευση η οποία περιλαμβάνεται στις συνθήκες. Κάθε κράτος είναι υπεύθυνο για τα δικά του χρέη. Και τα εθνικά χρέη δεν μπορούν να γίνουν ευρωπαϊκά. Με βάση τις οικονομικές συνθήκες που επικρατούν, τις αρχές των συνθηκών, αλλά και όσον αφορά στις επιταγές του Συντάγματος της Γερμανίας, ο «εξευρωπαϊσμός» των εθνικών χρεών θα ισοδυναμούσε με διάβαση του Ρουβίκωνα.
Οι αιρετικές απόψεις για την επιστροφή στη δραχμή κερδίζουν ραγδαία έδαφος στα νοικοκυριά, στη μεσαία τάξη, ακόμη και στις κορυφές της επιχειρηματικής πυραμίδας. Εξοστρακισμένη η δραχμή στο περιθώριο της ιστορίας μέχρι χθες, όμως η πρόταση για έξοδο από την Ευρωζώνη αντιμετωπίζεται πλέον ως συζητήσιμη εναλλακτική λύση, έστω και με τη λογική του λιγότερο κακού, από σοβαρούς εκπροσώπους της οικονομικής σκέψης. Δειλά δειλά, η συζήτηση μεταφέρεται σε ολόκληρη την ελληνική επικράτεια όχι ως το «εφιαλτικό» σενάριο εξόδου της χώρας από το ευρώ, αλλά της επιστροφής στη δραχμή ως λύση σωτηρίας!