Οταν Σαμαράς και Βενιζέλος «κρύβονται» πίσω από το ευρώ...

Της Ζέζας Ζήκου 

Το ελληνικό μοντέλο με το υπερτροφικό κράτος και την πενιχρή ανταγωνιστικότητα έχει καταρρεύσει. Ενώ ο νέος κύκλος επώδυνων μέτρων, που έχουν δρομολογηθεί με το νέο Μνημόνιο, ακυρώνει κάθε προσπάθεια απ’ όπου και αν αυτή προέρχεται. Σε μια εξαρθρωμένη χώρα κι ένα απαξιωμένο πολιτικό σύστημα, το οποίο με την ψυχή στα δόντια παλεύει να υπάρξει υπό επιτροπεία, η
κοινωνία γίνεται όλο και πιο φτωχή, όλο και πιο καχύποπτη για το μέλλον της, που ταυτίζεται από τους παρηκμασμένους πολιτικούς υποκριτικά το μέλλον πίσω από το ευρώ.
Και τώρα, για να αντιμετωπίσουν τον δημοφιλή Αλέξη Τσίπρα... μας απειλούν με τον κίνδυνο αποπομπής της χώρας από την Ευρωζώνη, κάτι που για τους άνεργους και ήδη φοβισμένους Ελληνες ισοδυναμεί δεινά με πολιτισμική κατάρρευση, πλάι στην ήδη βιωμένη φτώχεια και πληβειοποίηση.
Μόλις την περασμένη Κυριακή, η κοινωνία τιμώρησε όσους πολιτικά εκπροσωπούν τα Μνημόνια και τη συγκυβέρνηση της Ν.Δ. με το ΠΑΣΟΚ. Επίσης, τιμώρησε τη διαφθορά και την οικογενειοκρατία της μεταπολίτευσης στο «πρόσωπο» των δύο κομμάτων εξουσίας. Καθώς, επίσης, τα ήξεις αφήξεις, τις αντιφατικές συμπεριφορές και τις λεκτικές φούσκες.
Και καλά, μεν, ο εξουσιομανής Βενιζέλος δεν πτοείται με τίποτε. Αλλά, δυστυχώς, και ο Αντώνης Σαμαράς έχει «σαλτάρει...».
Zούμε μια συντελεσμένη καταστροφή, με συνέπειες που πληθύνονται και μεγεθύνονται σαν χιονοστιβάδα ή κύμα παλιρροϊκό: εκατοντάδες χιλιάδες από τον ενεργό πληθυσμό της χώρας βιώνουν τον εφιάλτη της ανεργίας. H τολμηρή και δημιουργική μερίδα της κοινωνίας μας, οι μικροί και μικρομεσαίοι επιχειρηματίες, εξοντώνονται μεθοδικά. Oι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα και οι συνταξιούχοι απειλούνται με μεταχείριση δουλοπαροίκων. Tο πιο βασανιστικό από όλα είναι η άγνοια για το τι θα ξημερώσει και ο πανικός της αβεβαιότητας για το αύριο. Οπως έχουν τονίσει όλοι σχεδόν οι μεγάλοι πολιτικοί στοχαστές, πέρα από την υστέρηση, τη φτώχεια κ.λπ., αυτό που μπορεί να οδηγήσει σε έκρηξη μια κοινωνία είναι το αίσθημα της βαθιάς αδικίας.
Πολλοί από τους δυσαρεστημένους πολίτες ισχυρίζονται πως παλεύουν εναντίον μιας ολόκληρης τάξης πολιτικών. Ομως, οι διαμαρτυρίες ψήφου υποδηλώνουν σαφώς μια ώριμη απόρριψη του πελατειακού συστήματος της χώρας. Μπορεί να γίνει κάτι παραπάνω, εκτός από οικονομικά προγράμματα, σχεδιασμένα να αποτρέψουν την άμεση καταστροφή; ΟΧΙ.
Οταν τελειώσει η δική μας βαθιά οικονομική, πολιτική, κοινωνική και εθνική κρίση, θα βρεθούμε αντιμέτωποι με μια μεταλλαγμένη κοινωνία, η οποία σε τίποτα δεν θα μοιάζει με αυτήν που ξέραμε πριν από την κρίση.
Σε όλες τις βαριά χρεωμένες χώρες της Ευρωζώνης που καλούνται να συμβάλουν στη διάσωση του διπλανού τους, αρχίζει να διαγράφεται ένας εφιάλτης. Και όσο το πρόβλημα ήταν περιορισμένο στην Ελλάδα, την Ιρλανδία και την Πορτογαλία, που αντιπροσωπεύουν μικρά ποσοστά της ευρωπαϊκής οικονομίας, η κατάσταση ήταν σχετικώς διαχειρίσιμη. Ομως, τώρα, άνοιξε ο ασκός του Αιόλου για την Ισπανία... Το «μοιραίο» λάθος των Βρυξελλών ήταν το ότι οι ηγέτες της Ευρωζώνης παραδέχθηκαν ότι είναι δυνατόν χώρες -όπως η Ελλάδα- να κηρύξουν έστω και μερική πτώχευση.
Ναι, υπάρχουν κίνδυνοι που υπερβαίνουν κατά πολύ την Ελλάδα. Οι ισχυροί της Ευρωζώνης εξαναγκάστηκαν να αναγνωρίσουν ότι η κρίση χρέους δεν είναι ελληνικό ή έστω μεσογειακό, αλλά πανευρωπαϊκό πρόβλημα. Δυστυχώς, όμως, το έκαναν υπό την εφιαλτική εποπτεία των αγορών. Ο τρόπος ούτως ώστε να δοθεί τέλος στην κρίση, να πεισθούν οι επενδυτές ότι τα χρέη είναι βιώσιμα, ακόμη αναζητείται. Ο περιβόητος μηχανισμός EFSF λειτουργεί απλώς ως ένα ανάχωμα.
H κρίση έφερε στην επιφάνεια τη νευρικότητα, τη διχόνοια και την αδυναμία της Ευρωπαϊκής Ενωσης να δράσει, και οι αγορές άρπαξαν την ευκαιρία να το εκμεταλλευθούν. Η τραγωδία της Ελλάδας ανέδειξε ότι η γερμανική ισχύς επιτρέπει στο Βερολίνο να καθορίζει τους όρους του παιχνιδιού. Ομως, η συνταγή ήταν ακραία. Η Ευρωζώνη δεν είναι ριάλιτι, όπου τα μέλη της μπορούν να διώχνουν τον πιο αδύναμο κρίκο, σπρώχνοντάς τον στον οικονομικό Αρμαγεδδώνα. Η Ευρωζώνη απειλείται (!) και το επιχείρημα ότι χρειάζεται οικονομική διακυβέρνηση α λα γερμανικά κερδίζει έδαφος. Απλώς, αντιλαμβάνεται ο καθείς ότι η αφορμή και η πραγματική αιτία της υπερθετικά ωμής γερμανικής αδιαλλαξίας είναι η πρόθεσή της να φρονηματίσει όλες τις «απείθαρχες» δημοσιονομικά χώρες.