Γιατί δεν χτύπησε ο Εθνικός Συναγερμός

Σπύρος Παπαγιάννης

Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί και οι σειρήνες δεν κτύπησαν

Στο ραδιόφωνο δεν ακούστηκε η γνωστή  από το ΄40 φωνή:  Εδώ αι ελεύθεραι ακόμα Αθήναι....

Στους δρόμους δεν βγήκαν τα άρματα μάχης των κατακτητών.

Ο πρόεδρος της δημοκρατίας δεν έβγαλε άχνα.

Η βουλή δεν συγκινήθηκε.

Οι καμπάνες των εκκλησιών δεν κτύπησαν, μην και ενοχληθούν οι Μουσουλμάνοι, που είχαν μπεί κι’ αυτοί αθόρυβα, νωρίτερα.

Ένας μόνο πυροβολισμός ακούσθηκε στην πλατεία συντάγματος, από κάποιον που θέλησε να φωνάξει :  «στα όπλα»,  και  να ταράξει τις συνειδήσεις, ξυπνώντας με το αίμα του τους υπνωτισμένους  από

την αναίμακτο προδοσία δουλοπάροικους της ξεπουλημένης πατρίδας. Και ράγισαν οι καρδιές μας. Και φοβήθηκαν οι βολεμένοι, μην και καταλάβουν οι αγουροξυπνημένοι πολίτες πως είναι καλύτερα να πεθαίνει κανείς όρθιος, εδώ και τώρα, παρά λίγο λίγο, κάθε μέρα, με μια νέα κάθε τόσο υποβάθμιση της νοημοσύνης του και της αξιοπρέπειάς του.

  

Η άγραφη συμφωνία της  αναισθησίας ξεκίνησε από ψηλά, από την παγκοσμιοποιημένη στρατόσφαιρα, από τα αδιάκοπα πηγαινέλα των αεροδρομούντων επιχειρηματιών και πολιτικών, μα κατεβαίνει σιγά σιγά σαν νέφος ομίχλης, να καταπιεί την γή και να θολώσει τα μάτια, που να μην βλέπει κανείς πια ούτε την μύτη του.  Και να συμφωνήσουν  οι πτωχοί με την πτώχεια τους, οι άνεργοι με την κοινωνική αναγκαιότητα της ανεργίας τους, οι απολυμένοι και ξεσπιτωμένοι με την μοίρα τους, και  η επιθυμία όλων για ένα καλύτερο αύριο, με την λογική  πως το αύριο αυτό δεν εξαρτάται άλλο από αυτούς, παρά μόνο στο μέτρο του να είναι όσο ταπεινοί γίνεται από άποψη απαιτήσεων ζωής για να το υποδεχθούνε.

Πέρασε η εποχή που ο κόσμος ήταν επίπεδος και ο ήλιος  της εργασίας  ένας, που  επισκέπτονταν εκ περιτροπής όλους τους λαούς τη γής. Τώρα ο ήλιος κόλλησε και φωτίζει μόνο μερικές χώρες και οι άνθρωποι πρέπει να μάθουν να μην έχουν πατρίδα, αν θέλουν να’ χουν εργασία κι’ αν έχουν και τα δύο, να μάθουν πως η πρώτη πρέπει στην ανάγκη να θυσιάζεται για την  δεύτερη.

   

Ποτέ λοιπόν πρότερα η χιλιοπροδομένη  πατρίδα δεν είχε τόσους  πολλούς συνειδητοποιημένους για την αναγκαιότητα της προδοσίας τους, προδότες..

Προδότες που ξέρουν πως ο θάνατος της πατρίδος, είναι η ζωή τους και ο θάνατος του συμπατριώτη τους κατ’ επέκταση το ίδιο, που τι κι’ αν αυτός μιλάει Ελληνικά κι’ έχει συγγενικά γονίδια στο αίμα του, αν πρέπει για χάρη του να περιορίσει κανείς τις φιλοδοξίες του, τις αμοιβές του και τα εισοδήματά του και να προτιμήσει αυτόν στην εργασία του αντί τον φθηνότερο αλλοδαπό, ή για χάρη του να κρατήσει τα χρήματά του στην κοινή τους πατρίδα, για να βρει και κείνος δουλειά, αντί να καταργήσει πλήρως την εθνική κυριαρχία για να του φάει το μερίδιο από το κοινό τους πάρκο, την κοινή τους πλατεία και παραλία και να του πουλάει το νερό της κοινής τους πηγής, που μαζί είχαν κάνει τόσο αγώνα να το φέρουν με σωλήνες από το βουνό στο χωριό και την πόλη.

Και γιατί να μην κάνει κτήμα του και το κοινόχρηστο ρεύμα όλων, που να μην το πληρώνουν απλώς στο κόστος του, μα να πληρώνουν και αυτόν μαζί, που θα έχει προσθέσει στο φώς  το όνομά του, μια που δεν σκέφθηκε να το κάνει ο Τέσλα, που πέθανε πάμπτωχος ο ανόητος.

Και ποτέ παρόμοια η πατρίδα δεν είχε τόσους πολλούς προδομένους συμβιβασμένους με την ιδέα της προδοσίας  των ηγετών τους, του κοινοβουλίου τους προς την δημοκρατία, των κομμάτων τους προς τις ιδρυτικές τους διακηρύξεις και τις προεκλογικές τους υποσχέσεις, προδομένους  που δεν νιώθουν την ανάγκη να σπεύσουν να ανακαταλάβουν το κοινοβούλιο από τους προδότες, να συνασπισθούν σε μια παράταξη, με ένα σύνθημα, έξω οι ψεύτες, έξω οι κλέφτες, που κάναν την προδοσία του όρκου τους και του καθήκοντος πολιτική  και την  πέρασαν στα κόμματά τους, εθίζοντας τους ψηφοφόρους τους να κλείνουν τα μάτια στις παρανομίες  τους, εφ’ όσον αυτές προνοούσαν και γι’ αυτούς.

Έτσι η κοινωνική πρόνοια έγινε κομματική και παράνομη και συνήθισαν οι πολίτες, οι μεν να τρών το δίκαιο των δε και όσοι θέλουν δίκαιη κοινωνία να περιμένουν να πέσει από τον ουρανό η επανάσταση, τότε που από την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος θα ψηφίσουν όλοι, συντονισμένοι ως δια μαγείας, ένα κόμμα επαναστατικό, που να μην χρειάζονται άλλο κανενός είδους προεκλογικές συγκλίσεις και συμφωνίες για το βάθεμα και το πλάτεμα της δημοκρατίας, μα να έρθει αυτή ως εκ θαύματος δια της  κομματικής ομοφωνίας και ορθοδοξίας, άπαξ και όλοι οι πολίτες γίνουν ψηφοφόροι ενός και μόνο κόμματος.

Και ίσως,  το σκέπτομαι,  θα μπορούσαν οι πολίτες να επιτύχουν ένα παρόμοιο θαύμα αν ψήφιζαν συντονισμένα ένα κόμμα κάθε φορά, έστω και του κατεστημένου, που να μεταφέρουν στα κόμματα την ανάγκη να προνοούν εθνικά για όλους τους πολίτες της χώρας, αντί για τους μισούς, ή τους μισούς των μισών, μα και να θεσπίσουν αναγκαστικά πλέον περισσότερο δημοκρατικούς θεσμούς στην εσωκομματική τους λειτουργία

Συνειδητοποιεί κανείς λοιπόν αν το σκεφθεί, πως δημοκρατία δεν είναι να κυβερνάει μονολιθικά ένα κομμάτι της κοινωνίας την κοινωνία, μέσω της αυταρχίας ενός κόμματος και της εξουσιαστικής καμαρίλας της ηγεσίας του, για να την βιάσει να διέλθει μέσα από το καλούπι του πολιτικού του οράματος, ώστε να αναπλασθεί κατ’ εικόνα και ομοίωσή του.

Δημοκρατία δεν είναι η επιβολή δια της κάλπης της μοναδικής αλήθειας ενός κόμματος, που έχει εκπαιδευτεί να εστιάζεται και να επικεντρώνεται σ’ αυτήν, μοιράζοντας παρωπίδες στα μέλη του και κατ’ επέκταση στους ψηφοφόρους του.  

Δημοκρατία είναι αντίθετα να μάθεις να ακούς τον άλλο,  ακόμα και την ώρα που μιλάς και  να μην του δίνεις ελευθερία του λόγου μόνο και μόνο για να ισχυρίζεσαι την επομένη, πως δεν έχει δικαίωμα να ομιλεί, διότι νικήθηκε μαζί μ’ αυτόν  στην κάλπη,  η λογική του.

Δημοκρατία είναι  να αναζητείς όπου μπορείς τον συγκερασμό των απόψεων δια της αλληλοανταλλαγής της σκέψης και της αλήθεια του καθενός, και να διευρύνεις όσο μπορείς την λογική σου βάση και την κοινωνική σου στόχευση.

Δημοκρατία είναι να πυροδοτείς ευρύτερα τον πολιτικό προβληματισμό και να  αξιοποιείς τον πολιτικό διάλογο, παρά να τον χρησιμοποιείς σαν άλλοθι δια την επιβολή της μίας και μοναδικής αλήθειας, είτε του καθεστωτικού  εξουσιαστικού μονοδρόμου, είτε της ορθοδοξίας της επανάστασης.

Και δημοκρατία είναι πάνω από όλα να μάθουν να συνασπίζονται οι πολίτες και τα κόμματά τους όταν πρέπει να τιμωρηθεί το πολιτικό έγκλημα, που όλοι συμφωνούν πως έχει συντελεσθεί και  να μην υποβαθμίζεται αυτό, σαν σύμπτωμα απλώς μιας βαθύτερης οργανωτικής αρρώστειας της κοινωνίας, για να  μείνει ατιμώρητο..

Η πολιτειακή ύβρις και το συνταγματικό πραξικόπημα της κατάλυσης της εθνικής κυριαρχίας, από την  κοινοβουλευτική πλειοψηφία του εντεταλμένου να την προασπίζεται  μόνο και όχι να την καταλύει, κοινοβουλίου, δεν επιτρέπεται να μείνουν ατιμώρητα. Και είναι  πολιτειακή ύβρις ανάλογου μεγέθους το να αρνείται κανείς να συνεργασθεί πολιτικά με άλλες πολιτικές δυνάμεις για την τιμωρία των ενόχων, προβάλλοντας το κόμμα του ως τον μοναδικό φορέα κοινωνικής αλλαγής  και  προτάσσοντας την προτεραιότητα και αναγκαιότητα αυτής από την όποια αποκατάσταση της διασαλευθείσης συνταγματικής και πολιτειακής νομιμότητος και της εθνικής παράλληλα κυριαρχίας .

Ο μαξιμαλισμός αυτός του όλα ή τίποτε και της πρόταξης μιας όποιας αλλαγής, αντί της άμεσης αποκατάστασης της διασαλευθείσης πολιτειακής νομιμότητος, υποβαθμίζει έμμεσα το πολιτικό έγκλημα και περνώντας την τιμωρία του μέσα από την επικράτηση και πρωτοκαθεδρία κάποιου συγκεκριμένου κόμματος, το απροσωποποιεί και διαμοιράζει την ευθύνη του συλλογικά σε όλη την άρχουσα τάξη, την κεφαλαιοκρατία και την Ενωμένη Ευρώπη, ωσάν να μην είναι υπεύθυνα συγκεκριμένα επώνυμα άτομα που υπέγραψαν την κατάλυση της εθνικής κυριαρχίας.

  Έτσι λοιπόν προδότες και προδομένοι θα αναμετρηθούν για πρώτη φορά στην Ελληνική ιστορία, πολιτισμένα και ειρηνικά στις κάλπες, με τα επιχειρήματα των πρώτων για τόσο πόσο αναγκαία είναι για την επιβίωση όλων μας, ή των περισσότερων από εμάς η εγκατάλειψη του εθνικού σκάφους, της εθνικής κυριαρχίας, μα και της κυβερνητικής πολιτικής στους ξένους και των δεύτερων για την αναγκαιότητα να συντονισθούν οι πολίτες με ένα μόνο κόμμα, ώστε να γίνει στην πράξη αυτό εθνικό, αν θέλουν να σώσουν το έθνος τους και να τιμωρήσουν την συνταγματική εκτροπή της προηγούμενης κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας.

Ενεργητικοί προδότες λοιπόν οι πολιτικοί αρχηγοί των κομμάτων εξουσίας της πολιτικοοικονομικής ολιγαρχίας του τόπου και παθητικοί  προδότες οι ψηφοφόροι νομιμοποιητές της προδοσίας τους, οι εύκολα πειθόμενοι, εκβιαζόμενοι και τρομοκρατούμενοι, οι απολίτικοι ωχαδελφιστές, και υπάκουοι χειροκροτητές, λιβανιστές και ξεσκονιστές της εξουσίας.  Οι άνθρωποι της ενστικτώδους σκέψης και της εμπεδωμένης καθεστωτικής προπαγάνδας, ενωμένοι ψυχολογικά, μετά την  πρόσφατη συγκυβέρνησή τους  και με πενήντα βουλευτές αβάντα, δώρο του εκλογικού νόμου και της μεσσιανικής αντιπολίτευσης και με την τηλεόραση να φυσάει ούρια στα πανιά τους και τους ξένους δανειστές να τρομοκρατούν με τους βρυχηθμούς  και τις απειλές τους,   τους αντιπάλους τους. 

Κι απέναντι ο χωρίς ταυτότητα λαός, που αφού του πήραν το εθνικό ρούχο, προσπαθεί να δεί  ποιό κομματικό μπορεί να τον χωρέσει , ποιος περαστικός του δρόμου, χωρίς γραβάτα και  άσπρο κολλάρο μπορεί να αναδειχθεί σε νέο Ξενοφώντα, τώρα που έμεινε χωρίς μεγάλα πολιτικά αναστήματα, με μικρούς κομματικούς ηγετίσκους και μικρά κόμματα, αυτός που είχε μάθει να παθιάζεται με τις μεγάλες πλειοψηφίες, τους προκάτ  εθνάρχες, μα και την μοναδική επαναστατική αλήθεια του Βατικανού της επανάστασης.

    

Το έθνος λοιπόν  δολοφονημένο σαν τον Ιούλιο Καίσαρα από τον Βρούτο της δεξιάς, μέσα στο κοινοβούλιο, περιμένει την σωτηρία του από αυτούς που είχαν μάθει να προτάσσουν επαναστατικές σημαίες αντί της δικής του, χωρίς ο λαός να συνειδητοποιεί το μέγεθος του εγκλήματος, γιατί  ο εθνικός συναγερμός δεν ακούστηκε ποτέ. Γιατί όπως ο ανάλογος στο μουσείο της Ολυμπίας δεν είχε  την κρίσιμη στιγμή μπαταρίες, έτσι και οι συνειδήσεις των βουλευτών δεν είχαν την κρίσιμη στιγμή  εθνικές ή δημοκρατικές αναστολές για να πουν, σαν τον Πρόεδρο της Ισλανδίας,  ως εδώ ήταν σύντροφοι η εξουσιοδότησή μας, τον λόγο έχει πλέον  ο λαός και όχι τα κόμματα, τώρα ιδίως που έχουν χάσει αυτά ανεπίστρεπτα το άλλοθι  της πολιτικής τους  αθωότητος και  μαθαίνοντας να ξεπλένουν τα  πολιτικά, μα και ποινικά τους αδικήματα  διά της πολιτικής κάλπης, έχουν μετατραπεί σε συμμορίες εξυπηρέτησης ντόπιων και ξένων συμφερόντων.

Στο θέατρο της ζωής και της τηλεόρασης θα παίζεται  ταυτόχρονα καθ’ όλη την προεκλογική περίοδο, η αρχαία τραγωδία « Ακης Τσοχατζόπουλος» και ένα παλιότερο συνηθισμένο πολιτικό αδίκημα, της γνωστής από την αρχαιότητα κατάχρησης του δημόσιου ταμείου θα αναζητά κατά τον Ντοστογιέφσκι την τιμωρία του, όχι τόσο για να τιμωρηθεί  ο επίορκος πολιτικός, που επένδυσε τουλάχιστον τα κλεμμένα στον τόπο του, όσο για να ξεχασθεί το τρέχον, νομιμοποιούμενο έμμεσα δια της εκλογικής διαδικασίας, πολύ ευρύτερα συλλογικό  και βαρύτερο  ως προς τις συνέπειές του, έγκλημα της κατάλυσης της εθνικής κυριαρχίας.

Το έλασσον  λοιπόν  στην υπηρεσία του μείζονος και το επίορκο πολιτικό σύστημα μας προσφέρει έναν παλιότερο, παροπλισμένο στέλεχός του προς τιμωρία, την ώρα που αυτό μας κλέβει την χώρα, φιλοδοξώντας ίσως να προσθέσει και αυτού την περιουσία στο υπό την διαχείριση των ξένων δανειστών, κρατικό ταμείο μας.

Τα παλιά αδικήματα  έτσι συγκαλύπτουν τα νέα, καθώς στην χώρα αυτή η απονομή δικαιοσύνης και όταν ακόμα συμβαίνει , είναι ύποπτη και μπαγιάτικη. Έστω και έτσι όμως υπάρχει κάποια κάθαρση, που ελπίζουμε να συμπεριλάβει κάποτε και τα πρόσφατα αδικήματα, αν δεν θελήσει ο λαός να αποδώσει εδώ και τώρα δικαιοσύνη , επιλέγοντας τους λιγότερο  ίσως  κατάλληλους για να τον διοικήσουν, μα τους πολύ περισσότερο κατάλληλους για να αποκαταστήσουν την δικαιοσύνη και την αξιοπρέπειά του..