Ζώντας το όνειρο κάποιων άλλων

Σπύρος Παπαγιάννης

    Μας το είπαν οι πιο έγκυροι οικονομολόγοι, πως αυτά που γίνονται στην Ελλάδα, δεν έχουν κανένα προηγούμενο σε κανένα βιβλίο οικονομικών, σε καμιά οικονομική θεωρία, μα ούτε και στην ιστορία.

Αυτό που ζούμε όλοι σαν εφιαλτική πραγματικότητα είναι η υποταγή μιας ολόκληρης χώρας, με το κοινοβούλιό της, τα πολιτικά κόμματά της και  τα ΜΜΕ που διαμορφώνουν την κοινή της γνώμη  στην φαντασίωση ενός

εξωθεσμικού, εξωγήϊνου από άποψη  λογικής νού, που καλυμμένος πίσω από τα μνημόνια ένα, δύο και λίαν προσεχώς τρία, πειραματίζεται να δεί μέχρι ποίου βαθμού μπορεί να υποταχθεί η πραγματικότητα της ζωής στην εικονική της διαστροφή, στο MATRIX .

   

Και αφού γίνεται πείραμα, είναι σίγουρο πως σε κάποιες τηλεοπτικές οθόνες κάποιοι μεγάλοι αδελφοί έχουν την εικόνα μας, την ώρα που στο κοινοβούλιο υπερβαίνουν όλοι τον εαυτό τους, την Ελληνικότητά τους, τον όρκο τους, τον Χριστό και τον Σταυρό του, τα παλιά τους λόγια, τα μεγάλα και ωραία, τα τόσο αταίριαστα με αυτούς τους μικρούς και άσχημους, όχι στην  φάτσα, μα στην ψυχή.

Οι άνθρωποι που δεν ήξεραν την Ελληνική γλώσσα και την Ελληνική ιστορία, που δεν διάβαζαν τι υπέγραφαν, οι τόσο καλοπλυμένοι και μοσχομύριστοι σαν τον Πιλάτο, δεν κατάλαβαν πως έστειλαν σαν τον Χριστό έναν λαό στον Γολγοθά για να πάρουν αυτοί  το μισθό ενός βουλευτή και το κατεστημένο, τραπεζίτες, εκδότες και καναλάρχες κάποια ψωροεκατομμύρια Ευρώ.

Εκατομμύρια μόνο άκουγαν τα αυτιά τους και έτρεχαν τα σάλια τους. Δάνειο μαμούθ τους άκουγες να λένε και να εκστασιάζονται, την μοίρα των μαμούθ επιφυλάσσοντας για τον λαό τους, που σαν εκείνα και αυτός σε λίγο δεν θα ‘χει τίποτε να φάει, ούτε χορτάρι  στην χιλιοκαμμένη μαυρόασπρη γή των Ψαρών, των εμπρηστών, των πωρωμένων κομματικών ευαγγελιστών, αναμορφωτών και ψευτομεσιών, που κάθε φορά που παρέδιδαν την εξουσία στους  ομοίους τους  που τους διαδέχονταν στην υποκρισία, ξήλωναν και τα πεζοδρόμια, τα μάρμαρα από τις εισόδους των κτιρίων, τα κομπιούτερ από τα υπουργεία τους, μιας και ερχόταν ο κατακτητής.

Κι’ όταν ήρθε πράγματι ο κατακτητής, κανείς δεν κατάλαβε τίποτε, αντίθετα αγκαλιάστηκαν όλοι και τέθηκαν πρόθυμα στην υπηρεσία του, γιατί αυτό είχαν καταλάβει  από την ιστορία του 40, για το μάταιο δηλαδή του όποιου αγώνα ενάντια των ισχυρών  και υπέρ του όποιου λαού, όταν οι λαοί κατ’ αυτούς δεν έχουν ταυτότητα, γονίδια, μνήμη, παράδοση, πολιτισμό, συνέχεια. 

Και σε μια άλλη οθόνη την ίδια στιγμή οι παρατηρητές και μελετητές μας, οι εκπονούντες αυτήν την στιγμή τις διδακτορικές τους διατριβές στην κοινωνιολογία, φιλοσοφία, ανθρωπολογία, ψυχολογία και ψυχανάλυση, παρακολουθούν εκ του μακρόθεν τους διαδηλωτές, τους αγανακτισμένους που μουτζώνουν τα μέχρι χθές πολιτικά τους ινδάλματα  και τους πετούν γιαούρτια , κουφέτα και κομφετί. Εστιάζουν στο πρόσωπο του καθενός και σφυγμομετρούν τις αντιδράσεις του, το πόσο αποφασισμένος και παθιασμένος είναι να συγκρουστεί με το σύστημα και τον κατακτητή, που δεν είναι κατακτητής που σκοτώνει με τα όπλα, όπως παλιά, μα με το βαμβάκι, μ’ένα  λεξοτανίλ σωτηρίας και ηρεμίας, που διαλύει το υπαρξιακό άγχος και απ’ όπου περνά, αναστεναγμούς ανακούφισης εκβάλλει το κατεστημένο.

Και για όσους δυσπιστούν με τα γραφόμενα, ας αναλογισθούν πως δεν γίνεται πόλεμος χωρίς επιτελείο επιχειρήσεων, ούτε και πείραμα χωρίς παρατηρητήριο και σήμερα στην εποχή των τηλεκατευθυνόμενων αεροπλάνων και των στρατιωτών ρομπότ, επόμενο  ήταν να έχουμε ρομπότ βουλευτές και τηλεκατευθυνόμενους από το Βερολίνο πολιτικούς αρχηγούς.

Και αν με τα πειράματα του Μέγκελε κατέκτησε η ιατρική το διάστημα, ας ικανοποιηθούμε όλοι με την σκέψη πως το Ελληνικό πείραμα θα αφήσει γνώση πίσω του πολύτιμη για το ανθρώπινο είδος, έστω και αν αυτό τείνει να ταυτισθεί τελευταίως με τους  εξουσιαστές  και τους τραπεζίτες

    Μια κοινωνία σε παροξυσμό λοιπόν, γιατί κάποιοι δοκιμάζουν την αντοχή της στην φωτιά, θέλοντας να την φθάσουν στο όριο  βρασμού, για να βράσει στο ζουμί της και να γίνει μαλακή και εύπεπτη. Μα όλοι το καταλαβαίνουν λίγο λίγο πως αυτή η κρίση δεν είναι δική τους, όπως αυτοί οι πολιτικοί δεν είναι αδελφοί τους, άσχετα αν μιλούν Ελληνικά και υφαρπάζουν ψήφους Ελλήνων, πως αυτή η χώρα δεν είναι Ελληνική, άσχετα αν η πλειοψηφία των κατοίκων της είναι ακόμα Έλληνες και  πως και  αυτή η μελλοντική ανάπτυξη που κάποιοι οραματίζονται και παπαγαλίζουν δεν θα ‘ναι Ελληνική κι’ ούτε για Έλληνες προορισμένη.

Το καταλαβαίνουμε πως ζούμε στο όνειρο κάποιων άλλων και πρέπει να βγούμε από την τηλεοπτική ύπνωση που προγραμματίζει και κατασκευάζει εγκλωβισμένους στις ψευδαισθήσεις τους πολιτικούς δολοφόνους, τύπου Σιρχάν Σιρχάν, τηλεκατευθυνόμενους πολιτικούς εκτελεστές, μα και τηλεπροωθούμενους προς την εθνική και προσωπική τους αυτοκαταστροφή  ψηφοφόρους.

Και θυμήθηκα επ’ ευκαιρία το ανέκδοτο που κάποιος πάει στον ψυχίατρο να τον θεραπεύσει για τους εφιάλτες του, που εξ’ αιτίας τους είναι όλη την μέρα κατάκοπος. Και τον ρωτάει ο γιατρός τι βλέπει στον ύπνο του και εκείνος του εκμυστηρεύεται πως κάθε νύχτα οδηγάει μια νταλίκα από την Αθήνα στην Αλεξανδρούπολη και γι’ αυτό,  παρ΄ όλο που κοιμάται δεν ξεκουράζεται ποτέ. Τότε ο γιατρός  προσφέρεται να τον βοηθήσει, λέγοντάς του πως θα παίρνει αυτός κάθε βράδυ την νταλίκα από την Λάρισα να την πάει στην Αλεξανδρούπολη, που να του μειώσει έτσι το δρομολόγιο. Πράγματι μετά μια εβδομάδα εφαρμογής του σχεδίου σωτηρίας,  ο άρρωστος προσέρχεται στο γραφείο του γιατρού εμφανώς ξεκούραστος και αναζωογονημένος. Φέρνει όμως μαζί του και έναν δεύτερο ομοιοπαθή, που έχει και αυτός το ίδιο πρόβλημα, μα με άλλη νταλίκα που την πηγαίνει στα Γιάννενα. Μα ο γιατρός σαν τον ακούει, κουνάει θλιμμένα το κεφάλι του και  του λέει: ευχαρίστως θα σε βοηθούσα και σένα, μα είμαι ήδη απασχολημένος κάθε βράδυ με την νταλίκα που πάω στην Αλεξανδρούπολη, και δεν έχω ούτε δυνάμεις, ούτε χρόνο πλέον για να αναλάβω άλλον ασθενή.