Η διά των εκλογών νομιμοποίηση της εθνικής κατοχής

Σπύρος Παπαγιάννης 

Διά των εκλογών το τέλος της δημοκρατίας.
Η κατάλυση του κράτους και η μετατροπή του από κράτος Ελληνικού, εθνικού δικαίου σε κράτος ιδιωτικού, αγγλικού δικαίου, που προόρισται βάσει του νέου μνημονιακού υπερσυντάγματος, μόλις πτωχεύσει, ή εξαναγκασθεί δια της υπαγορευόμενης σε αυτό οικονομικής πολιτικής να πτωχεύσει, να επιστρέψει στους δανειστές του, είτε ιδιώτες είναι αυτοί, είτε κράτη που συλλειτουργούν με τις τράπεζες ως ιδιώτες, το σύνολο του χρέους
του. Έτσι η Ελληνική επικράτεια θα γίνει αμμοχάλικο. Εθνική κατοχή δεν θα υπάρξει, διότι κατ’ αρχάς θα χάσει την εθνική του ταυτότητα ο κατεχόμενος και δεύτερον δεν θα ‘χει συγκεκριμένη εθνική ταυτότητα ο κατακτητής. Πολυεθνική εταιρεία λοιπόν προόρισται να καταστεί το πάλαι ποτέ Ελληνικό κράτος. Γι’ αυτό και οδηγείται μεθοδευμένα ο Ελληνικός λαός μέσω απανωτών οικονομικών καταληστεύσεων, στον Γολγοθά της οριστικής οικονομικής του πτώχευσης και σταύρωσης.

Ο δρόμος της σταυρώσεως του προβάλλεται ως δρόμος σωτηρίας, που πιθανώς και να είναι, όχι όμως του σώματός του, μα της ψυχής του. Ο λαός πρέπει σαν τον Χριστό να μαρτυρήσει. Οι πολιτικοί πλένουν σαν τον Πόντιο Πιλάτο τα χέρια τους. Δέχονται να παίξουν για μία τελευταία φορά το παιχνίδι της δημοκρατίας που θα νομιμοποιήσει διά της λαϊκής ψήφου τα τετελεσμένα, τα δύο μνημόνια και την νομική κατάλυση της εθνικής κυριαρχίας. Τα δύο κόμματα εξουσίας, έχοντας συνυπογράψει χωρίς λαϊκό δημοψήφισμα, την νομική πράξη της ουσιαστικής κατάλυσης του Ελληνικού κράτους, σκοπεύουν να ξεπλυθούν μέσω της εκλογικής διαδικασίας και του ληστρικού εκλογικού νόμου, που επιτρέπει στο πρώτο σε ψήφους κόμμα, να κυβερνά.
Παριστάνουν λοιπόν πως οι εκλογές αυτές θα είναι συνηθισμένες, σαν όλες τις προηγούμενες, μεταξύ κομμάτων αριστερού ή δεξιού προσανατολισμού, θέλοντας να ταυτίσουν έτσι την υπόθεση της εθνικής ανεξαρτησίας με την αριστερά και τον κομμουνισμό αν γίνεται, και να αποκλείσουν από τον συντηρητικό ψηφοφόρο την δυνατότητα να αντιδράσει πολιτικά με την ψήφο του στο συνταγματικό πολιτειακό τους πραξικόπημα. Χρησιμοποιούν το καθεστωτικό κύρος τους, παρ’ όλη την φθορά που έχει υποστεί αυτό από την αποδεδειγμένη οικονομική διαπλοκή τους με την ντόπια οικονομική ολιγαρχία και τα Γερμανικά οικονομικά συμφέροντα, για να αποκοιμίσουν τον λαό και να τον πείσουν πως καμμία ανατροπή δεν έχει συντελεσθεί στο νομικό καθεστώς της χώρας, όπου οι δεξιοί μπορούν να συνεχίσουν να παριστάνουν τους δεξιούς και οι αριστεροί τους αριστερούς, μαλώνοντας σε ξένο όμως του λοιπού αχερώνα.
Θέλουν δηλαδή να μετατρέψουν τις εκλογές σε έμμεσο δημοψήφισμα υπέρ του μνημονίου, όπου εφ’ όσον ο λαός ελεύθερα και αβίαστα θα αναδείξει ως πρώτο κόμμα την συνταχθείσα οψίμως με το μνημόνιο αξιωματική αντιπολίτευση και καταλάβει αυτή μέσω του εκλογικού νόμου την πλειοψηφία των βουλευτικών εδρών, να επικυρωθεί έμμεσα, από την νέα βουλή η ήδη παρανόμως ψηφισθείσα από το προηγούμενο κοινοβούλιο, κατάλυση της εθνικής κυριαρχίας. Έτσι η τελευταία θα καταστεί υπόθεση που θα πρέπει αναγκαστικά να υπερασπιστούν οι αριστερές, διεθνιστικές εκ παραδόσεως, σοσιαλιστικές δυνάμεις.

Φθάσαμε σ’ ένα σημείο όπου οι οπαδοί των ελεύθερων αγορών δεν θέλουν να βλέπουν τίποτε κοινόχρηστο, τίποτε που να μην ανήκει σε κάποιον αφέντη, είτε πάρκο είναι αυτό μέσα στην πόλη, είτε λιμάνι, αεροδρόμιο, υδραγωγείο, είτε δάσος, βουνό, αξιοθέατο. Κι’ όλα πρέπει να έχουν διόδια, εισιτήρια, κάμερες, ηλεκτρονικά φρουτάκια και ΑΤΜ. Τί νόημα έχει λοιπόν η ξεπερασμένη στην σύγχρονη εποχή κοινόχρηστη πατρίδα, όταν τόσοι πολλοί θα είναι οι αφέντες και οι σεκιουριτάδες τους, οι λαθρομετανάστες, οι μαυραγορίτες, οι αλλόχρωμοι και οι αλλόγλωσσοι περαστικοί; Και τα κόμματα της πολυδιασπασμένης διεθνιστικής αριστεράς που άθελά τους βρέθηκαν να υπερασπίζονται την εθνική υπόθεση, θα πάρουν ως αμοιβή για αυτήν τους την εκδούλευση, την αύξηση των ψήφων τους, από τις προσφυγικές συντηρητικές ψήφους εκείνων που μπορεί να μην θέλουν σοσιαλιστική οικονομία, θέλουν όμως κοινόχρηστα ακόμη και πάρκα με τα αγάλματα των προγόνων τους και όχι εκείνα της αφηρημένης μασονικής τέχνης, με τους διαβήτες και τα γεωμετρικά τρίγωνα. Γιατί λοιπόν να καταγγείλουν αυτήν την πονηρή μεθόδευση, που θέλει να κλέψει μέσω των αθώων φαινομενικά εκλογών, την εθνική κυριαρχία του κράτους από τους Έλληνες, όταν θα αυξήσουν τα κομματικά τους ποσοστά και την κομματική επιχορήγησή τους;  

ΟΠΟΙΟΣ ΤΑ ΘΕΛΕΙ ΟΛΑ ΧΑΝΕΙ ΚΑΙ ΤΑ ΛΙΓΑ

Η κομμουνιστική αριστερά, διεθνιστική και πεφωτισμένη και αυτή όπως οι πεφωτισμένοι «illuminati» αντίπαλοί της, δεν διαθέτει από τα γεννοφάσκια της ιδιαίτερες εθνικές ευαισθησίες για να αντιδράσει στην καταπάτηση των εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων των Ελλήνων πολιτών. Όπως λοιπόν αντιμετωπίζει ανθρωπιστικά την ειρηνική εισβολή των πεινασμένων λαθρομεταναστών και το δουλεμπόριο της μαύρης εργασίας που αναπτύσσεται από την παρουσία τους, έτσι δεν ενοχλείται ιδιαίτερα και από την ειρηνική εισβολή των ξένων νομομαθών και τεχνοκρατών που έρχονται να ενισχύσουν την διεφθαρμένη δημόσια διοίκηση του κομματικού κράτους και να του προσδώσουν πολυεθνικό χαρακτήρα, μετά την εθνική του μετάλλαξη.
Προσφέρεται βέβαια να σώσει την κοινωνία, με όποιους και όσους ημεδαπούς ή αλλοδαπούς θα βρει να περικλείονται στους κόλπους της, όταν αυτή θα της δώσει την κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Ως τότε όμως ουδείς λόγος συντρέχει για το Κ.Κ. να ανακατευθεί με άλλες αριστερές δυνάμεις και να νοθεύσει το εκλογικό του πρόγραμμα, χάριν μιας συνεργασίας που θα υπαγορευθεί από την ανάγκη και μόνο της προάσπισης μιας εθνικής κυριαρχίας, που ήταν ανέκαθεν κολοβή.
Για το Κ.Κ. η κατάλυση της περιορισμένης εθνική κυριαρχίας και του εθνικού νομικού αναχώματος μεταξύ των αλλοδαπών και ημεδαπών μεγαλοκεφαλαιούχων δεν αποτελεί ένα μείζον δραματικό γεγονός και από την στιγμή που ο νέος οικονομικός κατακτητής και επικυρίαρχος της χώρας δεν έχει συγκεκριμένα εθνικά χαρακτηριστικά, δεν υπάρχει λόγος εθνικού συναγερμού εναντίον του.

Όπως λοιπόν τα κόμματα της αριστεράς δεν αποχώρησαν εγκαίρως από το κοινοβούλιο, αλλά ανέχθηκαν την τρόϊκα και την συνταγματική εκτροπή, έτσι ανέχονται και τώρα την δια των βουλευτικών εκλογών νομιμοποίηση της καθεστωτικής μεταβολής, μην απαιτώντας δημοψήφισμα, ή αλλαγή έστω του εκλογικού νόμου, κι’ ας έχουν οι επικείμενες εκλογές έμμεσα, πολιτειακό χαρακτήρα. Και όχι μόνο δεν συνασπίσθηκε εξ’ αρχής το Κ.Κ. με τον αφυπνιζόμενον από τον λήθαργο του εθνομηδενισμού, Σύριζα, μα κάποιοι φρόντισαν, ίσως γι’ αυτόν τον λόγο ακριβώς, να διασπάσουν την εκ συνασπισμού δυνάμεων κομματική βάση του τελευταίου, για να δημιουργήσουν εγκαίρως έναν νέο, λιγότερο ριζοσπαστικό κομματικό σχηματισμό για τις διαρρέουσες από τα καθεστωτικά μνημονιακά κόμματα, ψήφους.
Από την άλλη, οι πολιτικοί της αριστεράς εθίστηκαν να αποτελούν την πολιτική συνείδηση των εργαζομένων, χωρίς να αναλαμβάνουν όμως την ευθύνη της πολιτειακής διαχείρισης. Η άξαφνα ανακύψασα προοπτική, να χρειασθεί να κυβερνήσουν την κοινωνία, την χειρότερη στιγμή της, σε συνθήκες οικονομικής καταστροφής και κοινωνικού σόκ, επόμενο είναι ως ένα βαθμό να τους φοβίζει. Δεν είναι απαραίτητο όμως να μονοπωλήσουν κομματικά την εξουσία σαν τους επαγγελματίες εξουσιαστές προκατόχους τους, για να κυβερνήσουν κεκλεισμένων των θυρών, σαν εκείνους.
Θα μπορούσαν αντίθετα να ανοιχτούν στην χειμαζόμενη κοινωνία, να την συνεγείρουν, να αναπτύξουν τον κοινωνικό διάλογο και προβληματισμό, θέτοντάς την ενώπιον των ευθυνών της, να αξιοποιήσουν τον ακομμάτιστο πολίτη σε όλους τους κοινωνικούς τομείς και να δρομολογήσουν την θέσπιση ενός δημοκρατικού, εθνικού συντάγματος. Και εφ’ όσον οι «illuminati» της πεφωτισμένης Ευρώπης θα αντιδρούσαν σε όλα αυτά, να θέσουν με δημοψήφισμα τον λαό ενώπιον των ευθυνών του, πάνω σε ένα ουσιαστικό ερώτημα που δεν θα περιορίζεται στο παραπλανητικό, ευρώ ή δραχμή, αλλά στο αν προτιμά ο λαός να είναι δημοκρατικά και εθνικά κυρίαρχος, ή βολεύεται με την υποτέλεια και την μόνιμη οικονομική εξάρτηση από την οικονομική ελεημοσύνη των οικονομικών δολοφόνων του.
Θα μπορούσε ενωμένη λοιπόν η αριστερά να προετοιμάσει το πολιτικό έδαφος ενάντια στην ευρωπροδοσία του κεφαλαίου και να συγκυβερνήσει αν χρειασθεί για ένα μικρό χρονικό διάστημα με μια εξωκοινοβουλευτική προσωπικότητα της εμπιστοσύνη της, προκειμένου να κατοχυρώσει τα εθνικά δημοκρατικά δικαιώματα των Ελλήνων πολιτών. Φαίνεται όμως πως, το Ελληνικό Κ.Κ. δεν νιώθει καμμία ανάγκη ευρύτερου ταξικού συναγερμού, και πολύ περισσότερο δεν νιώθει την ανάγκη εθνικού συναγερμού και σίγουρα θα ξενίζεται από τον πόθο ορισμένων λαών και αριστερών κομμάτων, όπως στην περίπτωση των Κούρδων της γείτονος Τουρκίας, να μάχονται τον 21ο αιώνα, σε εποχή παγκοσμιοποίησης, για εθνική ανεξαρτησία.
Όταν λοιπόν οι αριστερές πολιτικές δυνάμεις αδυνατούν να συμφωνήσουν για την αναγκαιότητα μιας πολιτικής δημοκρατικής απελευθέρωσης, πριν από οποιαδήποτε άλλη κοινωνική, ή για την διατήρηση έστω του εθνικού στάτους κβό, η ανατροπή του οποίου συμπαρέσυρε το κοινωνικό στάτους και το νομικό καθεστως της συνταγματικά κατοχυρωμένης εργασίας των ψηφοφόρων τους, πώς να συγκλίνουν με τις άλλες πατριωτικές δυνάμεις που αποσχίσθηκαν από τα καθεστωτικά κόμματα της πεφωτισμένης προδοσίας, της δήθεν εξ’ ανάγκης συντελεσθείσης, με σπαραγμόν ψυχής για χάριν του λαού και μόνον;
Και όταν οι δεξιοί και αριστεροί κομματάνθρωποι βλέπουν σαν μονόφθαλμοι, με ένα μόνο μάτι, την μία μόνο πλαγιά του εθνικού λόφου, χωρίς να μπορούν να υπερβούν τον ταξικό σκοπιμισμό τους, ποιο συλλογικό, εθνικό περιεχόμενο απομένει στην εθνική ιδέα που επικαλούνται;
Όταν ο εθνικός πολιτισμός δεν σημαίνει τίποτε για τους ταξικούς αντιπάλους κι όταν δεν τολμούν να ομολογήσουν πως είναι πρόθυμοι, μετεκλογικά έστω να συνεργασθούν για την διάσωσή του, πώς να μην βλέπουν όλοι, τι δεξιοί, τι αριστεροί, στο ευρώ την πραγματική πατρίδα τους;
Κι’ όταν οι πλείστοι των πολιτικών αρχηγών στο εσωτερικό της χώρας, δεν διανοούνται να αμφισβητήσουν τον μύθο του Ευρώ, ή να συμπεριλάβουν στους προβληματισμούς τους την πιθανότητα ανάγκης εξόδου από αυτό, ή και από την Ευρωπαϊκή Ένωση ακόμη αν χρειασθεί, πώς να τους πάρουν σοβαρά στις διαπραγματεύσεις τους οι Ευρωπαίοι, όταν τους βλέπουν τόσο πεινασμένους για διεθνές συναλλαγματικό νόμισμα;
Και πως πάλι, τα καθεστωτικά κόμματα της πεφωτισμένης εθνικής προδοσίας, χάριν των μεγάλων ιδανικών της παγκοσμιοποίησης, της ελεύθερης διακίνησης των κεφαλαίων και της μαύρης εργασίας και της υπό εκκόλαψιν παγκόσμιας κυβέρνησης, να πάρουν σοβαρά την αντιμνημονιακή αντιπολίτευση, όταν αυτή δεν τολμά να συνομολογήσει μέχρι ποίου βαθμού είναι διατεθειμένη να φθάσει την πολιτική ρήξη της με το νεοφιλελεύθερο σύστημα και δεν συζητάει κάν για να βρεί τα σημεία επαφής των ετερόκλητων δυνάμεών της;
Τι είναι αυτό λοιπόν που κάνει τον πολίτη να χαίρεται όταν ένας συμπατριώτης του αθλητής, καλλιτέχνης, επιστήμονας ή και επιχειρηματίας, πρωτεύσει διεθνώς και δεν το νιώθει ο δεξιός ή αριστερός ατομιστής κομματάνθρωπος;
Και πότε κατ’ αντιστοιχία ενθουσιάζεται εκείνος;
Όταν κάποιος είναι χορηγός του κόμματός του και μόνον; Αποτέλεσμα αυτού του κομματικού επιμερισμού και της ταξικής ακόμη λογικής δεν είναι η απουσία στις μέρες μας μιας πολιτικής ηγεσίας που να μπορεί να υπερασπισθεί το συνολικό εθνικό συμφέρον του λαού, για να μπορεί να υπάρχει και αύριο σε αυτόν τον τόπο ελληνικός πολιτισμός, ελληνική γλώσσα και εργασία για Έλληνες;
Είναι τυχαίο λοιπόν που η ταξική οικονομική πολιτική του νεοφιλελευθερισμού κατέστη τοξική;
Και είναι τυχαίο που παρ’ όλα αυτά, ελάχιστοι στα αντιπολιτευόμενα κόμματα νιώθουν την ανάγκη να εισπνεύσουν κοινόχρηστο εθνικό αέρα;
Και τι πιο σοσιαλιστικό από την κοινοκτημοσύνη της εθνικής περιουσίας που υποθηκεύεται σήμερα στους ξένους για να συνασπισθούν πολιτικά με τους ιδεολογικούς τους γείτονες και πάλαι ποτέ κομματικούς συντρόφους τους, οι πρώτοι όλων καταγγείλαντες τον κεφαλαιοκρατικό χαρακτήρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, κομμουνιστές;
Είναι μόνο ιδεολογικό το θέμα της κατάλυσης της εθνικής κυριαρχίας και δεν τους αγγίζει ιδιαίτερα σαν διεθνιστές που είναι;
Και πως αυτοί οι αντιευρωπαϊστές καταδέχονται να αφήνουν τους Ευρωπαίους να αλωνίζουν στην εθνική τους έδρα μέσα.
Είναι αυτό μια νέα μέθοδος πολιτικού σωφρονισμού των πάλαι ποτέ ιδεολογικών συντρόφων τους και όσων τους ακολουθούν, έστω κι’ αν έμμεσα αυτό συνεπάγεται και την τιμωρία των ίδιων των ψηφοφόρων τους ακόμη;
Κράμμερ εναντίον Κράμμερ λοιπόν;

Η ΨΗΦΟΣ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΓΡΑΜΜΗ ΑΜΥΝΑΣ 

Είναι τυχαίο λοιπόν που στην Ελλάδα δεν έχει γίνει ποτέ για τίποτε κανένα δημοψήφισμα και στις εκλογές οι πολίτες διαιρούνται έντεχνα, επιλέγοντας μεταξύ αυταρχικών κομματικών Καισαρίσκων, συνήθως τον πιο διαπλεκόμενο και διεφθαρμένο;
Είναι τυχαίο που το κομματικό κράτος άλωσε την δημόσια διοίκηση;
Είναι τυχαίοι που όλοι οι διεφθαρμένοι και διαπλεκόμενοι, σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό, οι εκ προθέσεως προδότες και οι εξ’ αμελείας ή εξ’ ανάγκης για να μην πεινάσουν οι ψηφοφόροι τους, συνασπίσθηκαν για να διασώσουν την διαφθορά και την διαπλοκή, θυσιάζοντας το έθνος και τον λαό τους;
Είναι τυχαίο που οι πλούσιοι αυτού του τόπου είναι κρατικοδίαιτοι πελάτες μα και χορηγοί των κρατικοδίαιτων σαν αυτούς κομμάτων; και μεσάζοντες τραπεζίτες, έμποροι και εισαγωγείς εισαγομένων καταναλωτικών προϊόντων από τις χώρες των πολιτικών τους επικυριάρχων;
Είναι τυχαίο που είναι ως εκ τούτου υπέρμαχοι του πολιτικοοικονομικού αλυσσοδέματος της χώρας με την δυτική Ευρώπη, του εισαγομένου καταναλωτικού υλιστικού πολιτισμού της και σήμερα της νεοφιλελεύθερης διαστροφής του;
Είναι τυχαίο που ο εθνικός πολιτισμός λοιδωρείται από τα υπερεθνικού πλέον βεληνεκούς κόμματα, τα συνασπισμένα ήδη στο Ευρωκοινοβούλιο με τα Ευρωπαϊκά ομόλογά τους;
Είναι τυχαίο που οι κομματάνθρωποι δεν μπορούν να ξεχωρίσουν την κεντρική ιδέα του έθνους από την μερική του κόμματος, μα ούτε και να προτάξουν και το κόμμα τους ακόμη από τον εαυτό τους;

Καλείται λοιπόν ο πολίτης να ψηφίσει για την ηγεσία ενός κράτους φαντάσματος, όπου δεν θα έχει πλέον κανένα συνταγματικό, εθνικό, εργασιακό ή περιουσιακό κεκτημένο, αλλά θα τελεί υπό την απόλυτη διάθεση των κυβερνώντων και των ξένων επικυριάρχων τους.
Και για να αποκτήσει την πολιτική, δημοκρατική και κοινωνική του αυτεξουσιότητα δεν θα πρέπει να επαναστατήσει με την ψήφο του ενάντια μόνο στα καθεστωτικά κόμματα που πούλησαν την ψυχή τους στον διάολο, μα και σε εκείνα που δεν δείχνουν να αντιλαμβάνονται για ποιόν μάχονται, ποια είναι η ταυτότητα των ψηφοφόρων τους και ποια είναι η πατρίδα όπου πάνω κάθονται, ποια η ιστορία της και ποιός ο πολιτισμός της.
Δεν αρκεί κάποιος να λέει μισές αλήθειες, όσο μεγάλες κι’ αν είναι αυτές. Χρειάζεται να δείχνει στην πράξη ότι μαζί με την πατρίδα του καίγεται η έδρα όπου πάνω κάθεται. Μόνο έτσι ξεχωρίζουν οι κολοκοτρώνηδες. Δεν έχουμε λοιπόν μόνο κρίση οικονομική, μα κρίση εθνικής συνειδήσεως. Και οι πολίτες πρέπει να αποδείξουν πως διαθέτουν ακόμη κρίση για να κρίνουν, όχι μόνο τους κομματικούς τους αντιπάλους, μα τους δικούς τους κομματικούς πολέμαρχους, και ανυποχώρητους, αδιάλλακτους, μα ανεδαφικούς επαναστάτες.
Καμιά επανάσταση στην ιστορία δεν έχει συντελεσθεί από ένα μεμονωμένο κόμμα, ούτε και η σοβιετική, άσχετα ποιός αναρριχήθηκε μετά απ’ αυτήν στην εξουσία. Και κανένας απ’ όσους παριστάνουν τους πατριώτες δεν μπορεί να λογισθεί σαν τέτοιος, όσο παραμένει στα συνθήματα, δεν συζητά και δεν συνεργάζεται με άλλους, για να αποδείξει ως που φθάνει ο πατριωτισμός του στο πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό πεδίο.
Χωρίς ψευδαισθήσεις λοιπόν, ξέροντας πως αυτές οι εκλογές θα είναι κατ’ ουσίαν οι τελευταίες εθνικές εκλογές, καλούνται οι ψηφοφόροι να ψηφίσουν όχι μόνο κομματικά, ή ιδεολογικά, μα πρωτίστως εθνικά, για να μπορούν και αύριο όχι μόνο να διακρίνονται, μα να κρίνονται και να κρίνουν. Και επειδή τα κόμματα έχουν εθίσει τον πολίτη να δέχεται αδιαμαρτύρητα τις αποφάσεις τους, φθάσαμε στο σημείο μηδέν, να καλείται ο πολίτης να συναινέσει στην πολιτειακή, πολιτιστική και νοητική του υποβάθμιση, για να επικυρωθεί δημοκρατικά τόσο η εθνική, όσο και η προσωπική, ατομική του υποδούλωση. 
 Στην Ισλανδία οι πολίτες απέδειξαν πως είχαν πνευματικές και εθνικές ψυχικές εφεδρείες για να υπερβούν την κομματική και τηλεοπτική πνευματική τους εξάρτηση και να σπάσουν τις αλυσίδες τους .. Στην Ελλάδα το θαύμα φαίνεται μακράν ακόμη της πραγματικότητος, βάσει των πρόωρων δημοσκοπήσεων. Δεν είναι πράγματι τόσο εύκολο να σκεφθούν εθνικά οι πολίτες, όταν δεν σκέφτονται έτσι οι κομματικοί τους ηγέτες. Όμως οι πολίτες έχουν το κόψιμο και εκείνοι πρέπει να πάρουν αυτήν την ύστατη στιγμή την δημοκρατία στα χέρια τους.