Παθητική και ενεργητική στάση!

Δείτε γύρω σας. Ο μέσος ψηφοφόρος ενός μεγάλου κόμματος σήμερα είναι έξαλλος και  -μέσα σε φωνές  και οργή- υπογράφει το διαζύγιο  με το κόμμα του και το αφήνει πάνω στο τραπέζι.   Υπάρχουν χαρακτηριστικά διαμαρτυρίας. Αν  το κόμμα του τον αγνοήσει, ο ψηφοφόρος θα θεωρήσει ότι το διαζύγιο είναι οριστικό. Στην παρούσα κατάσταση και μόλις το κόμμα  το θελήσει, θα γυρίσουν οι περισσότεροι πίσω στο “Σπίτι” τους κάτι που έχει επαναληφθεί ξανά και ξανά.  Τόσο απλά.

Πρόκειται για μια καθαρά παθητική

στάση καθώς ενεργητική στάση θα ήταν η καταψήφιση όλων  των προσώπων που τον ενοχλούν ή διαφωνεί με αυτούς στο κόμμα του. Ενεργητικό θα ήταν η –μέσω  εκατομμυρίων σταυρών προτίμησης- η ανάδειξη από την κοινωνία με εκλογές μιας νέας γενιάς πολιτικών από τα κάτω. Στελέχη τα οποία  θα  τον αντιπροσωπεύουν καλύτερα μέσα στο κόμμα του και θα απηχούν την κοινωνία.  Θα μπορούσε να γίνει  στις Εθνικές εκλογές εντός των κόμματων το Μεγάλο Κραχ και να  αλλάξει όλη η κοινωνικό-οικονομική και πολιτική elite και όλες  οι κατεστημένες  δομές -εσμοί και σχέσεις σε ένα βραδύ.

Για πολλά χρόνια  στην Δημοκρατία μας  η ροή ερεθισμάτων είναι από τα πάνω προς τα κάτω. Στο λαό απομένει μόνο κάποια δυνατότητα  παθητικής αντίδρασης στο ερέθισμα που δέχεται.  Ακόμη και σήμερα παρατηρούμε  και σχολιάζουμε ανακατατάξεις κορυφής.  Σχεδόν όλες οι  αντιδράσεις  του Λαού είναι προβλέψιμες και  υπάρχει χαρτογράφηση περίπου  ως εξής: “πατάς εδώ σου βγαίνει εκείνο πατάς εκεί σου βγαίνει το άλλο“. Οι  αντιδράσεις  είναι μελετημένες παγκοσμίως από διεθνείς ομάδες, καταγραμμένες  και υπολογισμένες σε δείγμα  δισεκατομμυρίων ανθρώπων.

Σε δυο  μνημόνια  και ένα μεσοπρόθεσμο, σε κάθε κουμπί που πατήθηκε από τα πάνω είδαμε τρεις αντιδράσεις στα κάτω. Κλάψα, κλάψα, και κλάψα στο Σύνταγμα. Κι αν χοντρύνει η δουλειά  και ξεφύγει από την κλάψα σε τίποτα πιο “ακτιβιστικό”   τότε ανοίγει και κάνα κεφάλι.  Το κουμπί αυτό μόλις το πατάς όλοι σκορπίζουν και επιστρέφουν στην κλάψα.

Η κατάρρευση της δυνατότητας χρηματοδότης ρουσφετιών και η αδυναμία συντήρησης   της πελατειακής σχέσης θα έπρεπε  να μας οδηγεί ακριβώς εκεί, και κάνει την Δημοκρατία μας περισσότερο σύγχρονη και  Δυτική.   Να της δίνει νέο αέρα.  Θα μπορούσε να συμβεί αυτό που συνέβη στην Ισλανδία όπου άλλαξαν μαζικά όλα τα συμβιβασμένα πρόσωπα  και όχι τα κόμματα. Κάτι τέτοιο θα  σημαίνει  μια μεγάλη στροφή και στην Ελληνική ιστορία.  Θα σήμαινε μια μεταπολίτευση. Η Ελλάδα δεν θα είναι ποτέ πια ίδια!

Η  “Δημοκρατία”  που ζούμε  έχει μόνο ένα εχθρό. Την Δημοκρατία σε όλα τα επίπεδα. Την λογοδοσία και την επιλογή από τα κάτω.   Η Δημοκρατία πρέπει να απηχεί τους κάτω και όχι να σχεδιάζεται από τα πάνω.

Φαίνεται ότι οι πάνω ξεγελάστηκαν και προκηρύσσουν εκλογές, ίσως να είναι η ώρα οι ενεργητικοί πολίτες  τα πολιτικά όντα  να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους και να σαρώσουν τα πάντα.

Σε ένα βράδυ  και σε όλα τα επίπεδα.
http://papaioannou.wordpress.com/