Ποιμενική Συμφωνία για την «ψυχική διάνοια» του ΠΑΣΟΚ

Tου κ. Στεφάνου Κασιμάτη

«Η Εθνοσυνέλευση, σε θυελλώδη διάθεση, συζητεί το νομοσχέδιο κατά της μετανάστευσης, ο Μιραμπώ δηλώνει μεγαλοφώνως, “Ορκίζομαι εκ των προτέρων ότι δεν θα τον υπακούσω”. Ο Μιραμπώ ανεβαίνει συχνά στο βήμα εκείνη την ημέρα, με ατελείωτα τα εμπόδια τριγύρω του, με την ίδια ακατάβλητη ενέργεια μέσα του. Τι μπορούν να κάνουν το μουρμουρητό και η οχλοβοή, από Δεξιά και Αριστερά, σε αυτόν τον άνδρα, αμετακίνητο σαν την Τενερίφη και τον
Ατλαντα; Με καθαρή σκέψη, με δυνατή βαθιά φωνή, αν και χαμηλή στην αρχή, διεκδικεί το ακροατήριο, κυριαρχεί στη θύελλα των ανθρώπων· σύντομα ο ήχος της φωνής του χαμηλώνει, μαλακώνει- υψώνεται σε μια ουρανομήκη μελωδία της δύναμης, θριαμβικός, και υποτάσσει τις καρδιές- το τραχύ πρόσωπο του, έρημο, ρημαγμένο από τη φωτιά τοπίο, ανάβει και ακτινοβολεί: οι άνθρωποι, σε αυτούς τους ψωραλέους καιρούς, για ακόμη μια φορά καταλαβαίνουν ποια είναι η δύναμη του λόγου στις ψυχές τους. “Θα θριαμβεύσω ή θα καταρρακωθώ”, τον άκουσαν κάποτε να λέει. “Σιωπή”, φωνάζει τώρα, με τον τόνο της προσταγής, με την αυτοκρατορική συνείδηση της δύναμης, “Σιωπή, οι τριάντα φωνές, Silence aux trente voix!” -και ο Ροβεσπιέρος και οι Τριάντα Φωνές* σβήνουν σε ψελλίσματα- και ο νόμος είναι και πάλι όπως τον θέλησε ο Μιραμπώ».
Πράγματι, το ύφος του Τόμας Καρλάιλ είναι παρωχημένο στις μέρες μας. Αλλά τι άλλο παρά η συγκεκριμένη περιγραφή του Μιραμπώ από την «Ιστορία της Γαλλικής Επαναστάσεως» του μεγάλου Σκώτου ρομαντικού θα ταίριαζε περισσότερο με τον Χάρη τον Καστανίδη; Ο μέγας Πόντιος, μαζί με τη Λούκα τη Κατσέλη, παρουσίασαν χθες το νέο κόμμα, το οποίο ενέπνευσε η επιστημοσύνη της μεγάλης οικονομολόγου, που έδωσε στην Ελλάδα με την πολιτική της την αναγκαία κλωτσιά για να γκρεμιστεί στο βάραθρο της χρεοκοπίας, αλλά και η τιτάνια δύναμη της θέλησης που προδίδει η αυστηρή, θαρρείς πελεκημένη σε γρανίτη, μορφή του Χάρη του Καστανίδη.
Το όνομα του κόμματος είναι «Κοινωνική Συμφωνία», αλλά εγώ -και ζητώ συγγνώμη γι’ αυτό- κάθε φορά που πάω να ανοίξω το στόμα μου να το πω, μου βγαίνει ως «Ποιμενική Συμφωνία». Ισως επειδή η αυστηρότητα της μορφής του ιδρυτή του παραπέμπει στην κλασική απεικόνιση του Μπετόβεν: πάντα συνοφρυωμένος, με τα σφιγμένα στενά χείλη και το τετράγωνο πηγούνι. Ισως, επίσης, επειδή πάντα με το που βλέπω τον Χάρη ακούω μέσα μου το περίφημο μοτίβο με το οποίο ξεκινά η Πέμπτη του Μπετόβεν. (Βέβαια, στην ντίσκο παρωδία του, που τη χορεύαμε κάπου στα τέλη της δεκαετίας του 1970...)
Κάποτε (προ εβδομάδος, δηλαδή, σε ένα τηλεοπτικό στούντιο) ο Καστανίδης κοίταξε στα μάτια την Ιστορία και εκείνη, κάτω από τη μακριά, αραχνοΰφαντη εσθήτα της, ανατρίχιασε και νόμισε ότι θα λιποθυμήσει· και είπε ο Καστανίδης: «Η ψυχική διάνοια έχει φύγει από το μόρφωμα του ΠΑΣΟΚ». Παρακάτω δεν ξέρω τι είπε -γιατί η Ιστορία μπορεί να μην λιποθύμησε, αλλά λιποθύμησα εγώ... Εν πάση περιπτώσει, μετά τα χθεσινά, η «ψυχική διάνοια» του ΠΑΣΟΚ ξαναβρέθηκε στην Κοινωνική/Ποιμενική Συμφωνία. Όχι, δηλαδή, ότι ήταν κανένα κατόρθωμα! Αλλωστε, «ψυχική διάνοια» δεν σημαίνει τίποτε απολύτως: είναι μια ρητορική πομφόλυξ...
*: Ετσι αποκαλούσε την υπό τον Ροβεσπιέρο άκρα Αριστερά της Εθνοσυνέλευσης ο Μιραμπώ.