Το μεγάλο «αν» στην εξέλιξη της ελληνικής κρίσης

                                  Tου κ. Στεφάνου Κασιμάτη
Σε τούτες τις κρίσιμες ώρες για την πατρίδα μας, καθώς αναμένουμε αποφάσεις οι οποίες θα ορίσουν το μέλλον μας, η δημιουργική αυτοκριτική είναι απαραίτητη. Δημιουργική, το τονίζω· υπό την έννοια ότι η επίγνωση των λαθών μας στη μέχρι τούδε πορεία θα μας οδηγήσει στη σώφρονα στάση έναντι της πραγματικότητας και όχι στην αυτομαστίγωση, που δεν ωφελεί σε τίποτε. Σας καλώ, λοιπόν, να αναλογιστούμε
εκείνες τις δύσκολες μέρες στις αρχές του περασμένου Νοεμβρίου και να αναγνωρίσουμε, έστω και τώρα, πόσο καλύτερα θα ήσαν σήμερα τα πράγματα για την Ελλάδα αν είχαμε τον Φ. Πετσάλνικο πρωθυπουργό!
Κατ’ αρχάς, επειδή θα κερδίζαμε χρόνο. Οχι μόνον λόγω της συμμετοχής του διερμηνέα στις διαπραγματεύσεις, που θα διπλασίαζε (τουλάχιστον) τη διάρκειά τους, αλλά και γιατί η ανεξιχνίαστη, μονίμως ανέκφραστη φυσιογνωμία του, κάτω από την οποία κρύβεται η θρυλική πανουργία του Οδυσσέα, θα παραπλανούσε τελείως τους ξένους. Θα τους έκανε να νομίζουν (εσφαλμένα, βεβαίως) ότι, εκτός από το γλωσσικό, υπάρχουν και άλλοι παράγοντες που δυσχεραίνουν τη συνεννόηση με τον Ελληνα συνομιλητή τους και έτσι θα κερδίζαμε ακόμη περισσότερο χρόνο.
Αλλά και κάτι ακόμη σπουδαιότερο θα λειτουργούσε υπέρ των συμφερόντων μας: ο Γιώργος μας, το καμάρι μας, ο Κοσταρίκας, ο global thinker Nr. 52, θα μπορούσε να συγκεντρώσει απερίσπαστος τις πνευματικές δυνάμεις του στην προσπάθεια επίλυσης του παγκοσμίου προβλήματος, στο οποίο έχει αφιερωθεί και συνοψίζεται με τη φράση των ιδρυτικών πατέρων των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής: «the pursuit of Ηappiness». Δεν θα είχε τώρα τον κάθε μικρόνοα, που αδυνατεί να συλλάβει τη σημασία της διεθνούς ολυμπιακής εκεχειρίας, τον κάθε μωρό, που δεν καταλαβαίνει ότι μόνον αν λυθεί το πρόβλημα της παγκόσμιας ευτυχίας η Ελλάδα θα ξεπεράσει την κρίση, να τον μέμφονται για τις περιηγήσεις του ανά την υφήλιο.
Τέλος πάντων, ο λόγος που τα σκέπτομαι αυτά δεν είναι ότι τρελάθηκα. (Αν και επ’ αυτού αντιλαμβάνομαι ότι από ορισμένες πλευρές διατυπώνονται διαφωνίες...) Προσπαθώ απλώς να ξορκίσω μια εφιαλτική στιγμή της χθεσινής ημέρας. Πώς είναι, ας πούμε, όταν γλιτώνεις παρά τρίχα από ένα λεωφορείο, που δεν το πρόσεξες, πέρασε ξυστά από δίπλα σου και ύστερα όλη τη μέρα στοιχειώνει τον νου σου η σκέψη «αν για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου...»; Κάπως έτσι κι εγώ πήγαινα σε μια δουλειά το πρωί, περπατούσα μες στον χιονιά και συλλογιζόμουν τις χειρότερες εκδοχές του μέλλοντος, όταν ξαφνικά πέρασε από τον νου μου η σκέψη: «Φαντάσου αν όλα αυτά που κρίνονται σήμερα είχαν αφεθεί στα χέρια του Πετσάλνικου!» Εκτοτε, προσπαθώ να διασκεδάσω την φρίκη της στιγμής που δεν λέει να με αφήσει...