Το σύνδρομο της εξουσίας

Σπύρος Παπαγιάννης

Το ατυχές περιστατικό του κυρίου Κίμωνα Κουλούρη με τα αστυνομικά όργανα έφερε στην μνήμη μας ένα αντίστοιχο προ τριακονταετίας, με πρωταγωνιστή τον στρατηγό Δροσογιάννη, υπουργό τότε του Α. Παπανδρέου. Βέβαια ο κύριος Κουλούρης δεν είναι σήμερα υπουργός, ούτε καν βουλευτής για να αποδοθεί η συμπεριφορά του στην υπερχειλίζουσα έπαρση της εξουσίας .
Καταδεικνύει όμως πόσο μακροχρόνιες ψυχικές
επιπτώσεις έχει αυτή στα άτομα που παίρνουν σοβαρά τον εξουσιαστικό τους ρόλο και νιώθουν άξαφνα γαλαζοαίματοι, παρά την ταπεινή τους καταγωγή, μη μπορώντας να απεμπλακούν από αυτό το σύμπλεγμα ανωτερότητος ακόμα και μετά την οριστική απομάκρυνσή τους από το πολιτικό προσκήνιο.
Ο κύριος Κουλούρης μας υπενθυμίζει άθελά του με τον πιο τραγικό τρόπο, πόσο ξιπασμένο και μακράν του λαού, μα και των νόμων , είναι το πνεύμα της εξουσίας που διέπει τα μέλη κυρίως των κομμάτων εξουσίας και το οποίο αυξάνει τους βαθμούς του, κατά το πρότυπο του οινοπνεύματος, όσο ανεβαίνει κανείς την σκάλα της κομματικής ιεραρχίας και των κρατικών αξιωμάτων.

Δεν είναι να απορεί λοιπόν κανείς πως μπόρεσε το πρώτο σε ψήφους κόμμα της χώρας και η κυβέρνησή του, να μετατρέψουν το δημοκρατικό πολίτευμα σε τυραννία και να στραφούν κατά ολοκλήρου της κοινωνίας, βάζοντάς την στο κρεβάτι του Προκρούστη για να την προσαρμόσουν στα συμφέροντα των μεγάλων δυτικών πνευματικών τους αδελφών.
Οι σύγχρονοι , κληρονομικοί σχεδόν , επαγγελματίες εξουσιαστές, του δημοκρατικοφανούς πολιτεύματος είναι τόσο ντοπαρισμένοι από την χρόνια έκθεσή τους στην εξουσιαστική ραδιενέργεια, που νιώθουν ως ξένο, διακριτό της κοινωνίας σώμα, γι’ αυτό και μεγαλοϊδεάζονται και φαντασιώνονται, την ει δυνατόν μετάπλασή της σε μια απόλυτα ελεγχόμενη, ως σε συνθήκες εργαστηρίου, ρευστή ανθρωπόμαζα, όπου θα μπορούν πλέον να της δίνουν την μορφή του δοχείου που θα επιλέγουν.
Έτσι εξηγείται πως μπορούν 300 Κουλούρηδες του κοινοβουλίου να νομοθετούν κεκλεισμένων των θυρών του από την μια, ενώ 300 χιλιάδες πολιτών την ίδια στιγμή τους μουντζώνουν απ’ έξω.
Έτσι εξηγείται γιατί ο πρόεδρος της δημοκρατίας θεωρεί την κραυγαλέα δυσαρμονία λαού και πολιτεύματος ως κάτι τελείως φυσιολογικό, που βρίσκεται μέσα στο γονιδίωμα της καθιερωμένης, συστηματικής πλέον εκλογικής ανά τετραετία, εξαπάτησης του λαού..
Έτσι εξηγείται ακόμη, γιατί επιπλέον δέχεται να ορκίσει έναν μη εκλεγμένο πρωθυπουργό, αφού δεν υπάρχει μεγάλη διαφορά μεταξύ του μη εκλεγμένου, μα και μη εξαπατήσαντος ουδένα, από τους συστηματικούς πολιτικούς εξαπατητές του λαού.
Και έτσι εξηγείται ακόμη γιατί έκατσε ο πολιτικός κουρνιαχτός και δεν εξεγείρεται το ίδιο ο λαός κατά αυτού, του πολιτικού παρείσακτου, όσο κατά των συστημικών πολιτικών ταχυδακτυλουργών και θαυματοποιών.
Το θέμα λοιπόν δεν είναι να κατακρίνουμε την συμπεριφορά του κυρίου Κουλούρη, μα να προβληματισθούμε με την αντίληψή του, ότι ο πολιτικός άνδρας, ακόμη και ο τέως, είναι υπεράνω των νόμων της κοινωνίας, καθώς εντάσσεται ισόβια πλέον, άπαξ και εκλέχθηκε κάποτε, έστω και μια φορά, στην αιρετή, μα καταξιωμένη, άπαξ διά παντός, πρωτοπορία του τόπου, που δεν μπορεί να αποκληθεί αριστοκρατία, γιατί δεν αποτελείται από τους γενεολογικά, πνευματικά, ή ηθικά αρίστους, ή τους κοινωνικά έστω, χρηματικά αυτοδύναμους.

Μπορεί γι΄ αυτό να αποκαλείται απλώς πρυτανεία, καθ΄ ότι αυτοί είναι οι δημοκρατικά πρώτοι , που αλίευσαν σαν καλοί Χριστιανοί, κάτι παραπλήσιο των ψυχών των πολιτών, τις ψήφους τους.
Αυτοί λοιπόν που αναπήδησαν διά της εκλογικής επαιτείας από τον κοινωνικό βυθό στην επιφάνεια,
αυτοί που γύρισαν υπομονετικά όλα τα σοκάκια και της γειτονιές της πολιτείας σφίγγοντας ένα ένα τα χέρια των πολιτών, παραμονεύοντας σαν τα παιδιά των φαναριών στα σταυροδρόμια για να κολλήσουν την φάτσα τους στα τζάμια των αυτοκινήτων,
αυτοί που κατάφεραν στην ατομική τους περίπτωση διά της πολιτικής οδού, να καταστήσουν το αμερικανικό όνειρο του αυτοδημιούργητου, πραγματικότητα, εδώ στην αντιπαραγωγική, αντιαναπτυξιακή Ψωροκώσταινα,
αυτοί που μετέτρεψαν την ελπίδα του πολίτη σε ψήφο και τον ψήφο σε χρήμα, αυτοί που με το χρήμα ξαναζεσταίνουν την κατεψυγμένη πλέον ελπίδα, που μπαίνει ευθύς μετά τις εκλογές στο πολιτικό ψυγείο, διαιωνίζοντας έτσι την πολιτική τους παρουσία και τον προσωπικό τους μύθο,
αυτοί οι κοινωνικοί ψυχαναλυτές και λαϊκοί εξομολόγοι, οι της λαϊκής παραμυθίας πολιτικοί απόστολοι, οι αχθοφόροι της μονοδιάστατης κομματικής παρωπιδοφόρας αλήθειας, οι στο όνομα του κομματικού τους Πάπα ψευδοορκιζόμενοι και εκστασιαζόμενοι, σταυροφόροι,
αυτοί οι τιμημένοι ταξικοί δικολάβοι και κοινωνικοί διαμεσολαβητές, οι ανώτεροι όλων των μεσαζόντων μεσάζοντες και των αβανταδόρων αβανταδόροι, οι δημοσιοσχεσίτες προαγωγοί της διαπλοκής και υποσχεσίτες υπονομευτές της κοινωνικής αξιοκρατίας και δικαιοσύνης,
αυτοί λοιπόν να υπακούσουν στον στρατιώτη της εξουσίας, αστυνομικό;
Αυτοί, οι στρατηγοί της πολιτικής εξουσίας, που διατηρούν τα παράσημά τους και τις πολιτικές κομματικές διασυνδέσεις τους και μετά την αποστρατεία τους;
Αυτοί που ανέβηκαν τόσο ψηλά, να καταστούν ξαφνικά υπόλογοι στον πρώτο τυχόντα τροχονόμο του δρόμου και να τους σέρνουν στο αυτόφωρο;
Δεν πρέπει να υπάρξει κάποια μορφή νομοθετικής πρόβλεψης για τέτοια περιστατικά;
Ένας νόμος περί μη ευθύνης των τέως πολιτικών, σαν τον άλλον για τα οικονομικά σκάνδαλα των εν ενεργεία,, για να μην ευτελίζεται για μικροπαραβάσεις στο πρόσωπό τους η παροπλισμένη εξουσία;;
Δεν δικαιούνται άλλωστε οι τέως πολιτικοί την ευγνωμοσύνη του κοινωνικού σώματος για αυτά που κατά καιρούς του υποσχέθηκαν; ασχέτως του τι του προσέφεραν;
Από την άλλη πλευρά πάλι δεν είναι υπεύθυνο το πολιτικό σύστημα για τον εθισμό τους στην εξουσιαστική αυθαιρεσία;. Όσο ήταν στα πολιτικά πράγματα ήταν καλός και άγιος ο γενιτσαρισμός τους που θρέφονταν με χίλια δυό προνόμια για να ξεχωρίσουν και να διακριθούν από τον απλό εξαπατημένο λαό;
Και μετά την πολιτική αποστρατεία τους, τους αφήνουμε να προσγειωθούν ανώμαλα στην πεζή πραγματικότητα του απλού πολίτη; χωρίς την βοήθεια καν ενός ψυχολόγου ή κοινωνικού λειτουργού που θα τους επαναφέρει στην αίσθηση της πραγματικότητας;
Το ίδιο πρόβλημα δεν αντιμετώπισαν οι βετεράνοι του Βιετνάμ, που αδυνατούσαν να προσαρμοσθούν στην ειρηνική ζωή και υπέφεραν από πολεμικές φαντασιώσεις; Όταν μάλιστα θα έπρεπε ήδη κατά την πολιτική τους δράση να παρακολουθούνται από ειδικούς, αδέσμευτους πολιτικών σκοπιμοτήτων ψυχιάτρους, για να ελέγχονται οι τάσεις μεγαλομανίας, αρχομανίας, μυθομανίας και κλεπτομανίας, που επόμενο είναι να οξύνονται στο έπακρο κατά την άσκηση της εξουσίας; καθώς η αρχή αναδεικνύει τον άνθρωπο, όπως έλεγαν και οι αρχαίο μας πρόγονοι.

Και μετά ψάχνουμε να βρούμε γιατί κατέρρευσε η δημοκρατία μας, όταν όλοι οι μανιακοί και υπομανιακοί έλκονται σαν τα έντομα από τα φώτα της εξουσίας, μετερχόμενοι κάθε μέσο για την διεκδίκησή της, ενώ φιλοσοφημένος και ισορροπημένος άνθρωπος σπάνια δέχεται να εμπλακεί στις ψυχοφθόρες και αναξιοπρεπείς πολιτικές τους ίντριγκες, παραδοπιστίες και προδοσίες;
Όταν η πολιτική γενικά και η κομματική συντεχνία ειδικότερα, κατακλύζεται από ξιπασμένους και τυχάρπαστους, μυθομανείς και ανήθικους, πως ο ηθικός να ενταχθεί σε αυτήν, που θα απομονωθεί πάραυτα και πως ο πολίτης να διακρίνει και να αξιολογήσει τον λιγότερο διεφθαρμένο, όταν η εκλογική διαδικασία από την φύση της ευνοεί τον μη έχοντα ψυχικές και ηθικές αναστολές αντίπαλο;
Και μπορούν να υπάρξουν επί μακρόν διαβαθμίσεις στην ελαστικότητα της συνειδήσεως των πολιτικών ή κάτω από την διαπλοκή των αλληλοσυμπλεκόμενων οικονομικών και πολιτικών σκοπιμοτήτων είναι αναπόφευκτο μακροπρόθεσμα να ξεχειλώνει η συνείδηση όλων;
Δεν λειτουργεί ουσιαστικά ως πολιτικό διαφθορείο με τον τρόπο που ασκείται η πολιτική ζωή του δημοκρατικοφανούς μας πολιτεύματος; Και όταν οι αστροναύτες αδυνατούν να περπατήσουν μετά την μακροχρόνια παραμονή τους στο διάστημα, πώς να περπατήσουν σαν απλοί άνθρωποι οι κενόδοξοι, φαντασιωμένοι και εθισμένοι στην εξουσιαστική αυθαιρεσία, φουσκωτοί της πολιτικής;.
Η περίπτωση λοιπόν του κυρίου Κουλούρη αναδεικνύει στην επικαιρότητα το θέμα όχι μόνο του πως θα ξαναβρεί ο τέως αιρετός την αρετή, μα πολύ περισσότερο αν μπορεί ποτέ να συνυπάρξει η αρετή με τον αιρετό, υπεράνω των πολλών, αιρόμενον πολίτη.