Κόσμος πνιγμένος στα χρέη

Γεώργιος ΔΕΛΑΣΤΙΚ

Λαίλαπα μέτρων κατ' απαίτηση της ΕΕ μέσω τρόικας και χωρίς καμιά διάθεση αντίστασης εκ μέρους της κυβέρνησης Παπαδήμου και των κομμάτων που τη στηρίζουν απειλεί τους Ελληνες εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα. Κατάργηση των δώρων Χριστουγέννων και Πάσχα και του επιδόματος άδειας - πράγμα που σημαίνει μείωση των αποδοχών όλων των εργαζομένων κατά 15%. Κατάργηση του κατώτατου μισθού (751 ευρώ μεικτά, που σημαίνει γύρω στα 600 ευρώ
καθαρά), με στόχο να πέσουν οι χαμηλότεροι μισθοί στα... τρία - τέσσερα κατοστάρικα, όταν ακόμη και στη... Σλοβενία (!!!) της πρώην Γιουγκοσλαβίας ο κατώτατος μισθός είναι 748 ευρώ μεικτά! Μείωση των ασφαλιστικών εισφορών των επιχειρήσεων, πράγμα που θα οδηγήσει σε χρεοκοπία τα Ταμεία, αν δεν βρεθεί άλλος τρόπος αναπλήρωσης των πόρων που θα χαθούν με το μέτρο αυτό.
Πολιτικά αφελής είναι όποιος πιστεύει ακόμη ότι στόχος της ασκούμενης πολιτικής είναι η μείωση του δημόσιου χρέους. Αυτά αποδείχθηκαν παραμύθια της Χαλιμάς. Στρατηγικός στόχος της ΕΕ είναι να μειωθούν στο μισό ή και στο ένα τρίτο οι μισθοί και οι συντάξεις των Ελλήνων, όλων των εργαζόμενων Ελλήνων και μικρομεσαίων και από αυτήν τη σκοπιά η κυβέρνηση Παπανδρέου παίρνει άριστα στο έργο της!
Η τρόικα απειλεί ότι θα διατάξει την κυβέρνηση Παπαδήμου να νομοθετήσει αυτά τα μέτρα εξολόθρευσης των Ελλήνων εργαζομένων και τη Βουλή των Ελλήνων να τα υπερψηφίσει, εκβιάζοντας υπουργούς και βουλευτές ότι δεν θα δώσει τα λεφτά του νέου δανείου σωτηρίας και ταυτόχρονα αφελληνισμού των τραπεζών της χώρας μας. Το χαρτί εκβιασμού είναι βεβαίως ισχυρό. Οδηγεί, όμως, την Ελλάδα όλο και πιο κοντά σε κατάσταση κοινωνικής έκρηξης και βίας. Η αποσταθεροποίηση των κοινωνικών συμμαχιών του συστήματος επεκτείνεται ραγδαία, ακόμη και αν εκατομμύρια εργαζομένων υποκύψουν προσωρινά.
Ολη η Ευρώπη βράζει, άλλωστε. Οι κυβερνήσεις αρπάζουν κοινωνικό πλούτο αξίας εκατοντάδων δισεκατομμυρίων ευρώ από τους εργαζόμενους και τους μικρομεσαίους και τον μεταφέρουν με σκανδαλώδη τρόπο στις τράπεζες. Την Τετάρτη, 21 Δεκεμβρίου 2011, η ΕΚΤ έδωσε μέσα σε μία και μόνη ημέρα το ασύλληπτο ποσό των 489,19 δισεκατομμυρίων ευρώ σε 523 ευρωπαϊκές ιδιωτικές τράπεζες για τρία χρόνια με επιτόκιο 1%. Μισό τρισ. ευρώ σε μία μέρα με 1%! Θα επαναλάβει, μάλιστα, την κίνηση τον Φεβρουάριο, προανήγγειλε!
Χρέη 725 δισ. ευρώ πρέπει να πληρώσουν οι ευρωπαϊκές τράπεζες μέσα στο 2012 και μάλιστα το 40% αυτού του ποσού (280 δισεκατομμύρια) πρέπει να το πληρώσουν το πρώτο τρίμηνο της νέας χρόνιας. Κόλαση θα γίνει! Πού να μείνουν λεφτά για τα κράτη; Τα κράτη που πρέπει να πληρώσουν 8 τρισεκατομμύρια δολάρια μέσα στο 2012. Ποιος θα τους τα δανείσει, αν δεν «κόψουν χρήμα» οι κεντρικές τράπεζες; Οι υπερχρεωμένες ιδιωτικές τράπεζες, για τις οποίες δαπανήθηκαν τρισεκατομμύρια ευρώ και δολάρια για να σωθούν; Οχι, βέβαια. Γι' αυτό οι κυβερνήσεις αρπάζουν όσο περισσότερα μπορούν από τους εργαζόμενους.
Υπερέβη τα 55 τρισ. δολάρια το συνολικό δημόσιο χρέος όλων των χωρών του κόσμου - σχεδόν ίσο, δηλαδή, με το ΑΕΠ όλου του πλανήτη το 2011! Και για να μη μας ζαλίζουν με το χρέος της Ελλάδας ή της Πορτογαλίας, αρκεί να πούμε ότι το μισό του παγκόσμιου δημόσιου χρέους το έχουν οι δύο ισχυρότερες οικονομίες του κόσμου: οι ΗΠΑ (15 τρισεκατομμύρια) και η Ιαπωνία (13 τρισεκατομμύρια δολάρια)! Ακολουθεί η ΕΕ με περίπου 13 τρισεκατομμύρια κι αυτή, εκ των οποίων πάνω από 10 τρισεκατομμύρια δολάρια είναι το χρέος των κρατών της Ευρωζώνης! Οι ζάπλουτοι χρωστάνε, όχι οι φτωχοί! Μόλις στο 60,3% του ΑΕΠ ανερχόταν το 1991 το δημόσιο χρέος ειδικά των βιομηχανικών κρατών (γι' αυτό, άλλωστε, και στο Μάαστριχτ, που έγινε την ίδια χρονιά, ορίστηκε στο 60% ο σχετικός δείκτης). Το 2011, όμως, το δημόσιο χρέος αυτών των κρατών ξεπέρασε ήδη το 100%! Ποιος φταίει; Οι μισθοί των εργαζομένων; Οχι, βέβαια, αφού ελάχιστα αυξήθηκαν ως ποσοστό του ΑΕΠ.
Μόνο πολιτική λύση μπορεί να υπάρξει, πάντως, στο πρόβλημα του δημόσιου χρέους παγκοσμίως. Στενά οικονομική λύση στο πλαίσιο της ασκούμενης οικονομικής πολιτικής δεν υπάρχει. Θα αποφασίσει το Βερολίνο να αλλάξει πολιτική; Αν ναι, υπάρχει ελπίδα για την Ευρώπη. Αν όχι, θα γίνουμε μάρτυρες τρομερών κοινωνικών αναστατώσεων και ίσως εξεγέρσεων.