Ποιος πληρώνει τους μισθοφόρους;

Το σημερινό σύστημα διοίκησης της Ευρώπης καταρρέει. Αν τα έθνη και κυρίως αυτά της Βορείου Ευρώπης δεν θελήσουν να παραχωρήσουν ένα μέρος της εθνικής τους κυριαρχίας για χάρη της ενιαίας διακυβέρνησης, τότε θα πρέπει να ετοιμαζόμαστε για μεγάλες και άσχημες περιπέτειες. Το πρόβλημα της Ευρώπης είναι κυρίως πολιτικό. Το παιγνίδι είναι αρκετά σκληρό. Πίσω από τις λέξεις «επενδυτές», «διεθνή κεφάλαια» και «αγορές», κρύβονται οι στρατιές του πιο μεγάλου οικονομικού πολέμου
στην ιστορία της ανθρωπότητας...
Οι συνωμοσιολόγοι τρίβουν τα χέρια τους. Η πορεία προς την παγκόσμια οικονομική διακυβέρνηση (η οποία είχε προαναγγελθεί πριν δύο χρόνια στην γενική συνέλευση του ΟΗΕ από τον πρόεδρο της Διεθνούς Σοσιαλιστικής... Γιώργο Παπανδρέου) περνάει μέσα από την ευρωπαϊκή κρίση. Αν η Ευρώπη γίνει δέκα κομμάτια, πως θα... φτάσουμε μετά σε κάτι το ενιαίο; Κι αν η κρίση δεν κτυπήσει την πόρτα των Γερμανών, πως θα πειστούν ειδικά αυτοί να παραχωρήσουν τα κυριαρχικά τους δικαιώματα για χάρη μιας ενιαίας ευρωπαϊκής κυβέρνησης;

Σήμερα τα πάντα φαίνεται να είναι εναντίον της προοπτικής της Ενωμένης Ευρώπης. Έτσι φαίνεται. Αλλά, μην βιάζεστε! Πολλές φορές αυτά τα οποία προβάλλονται ως προφανή, δεν είναι. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι υπάρχουν πολλές δυνάμεις που πιέζουν αφόρητα για να μεταδοθεί η κρίση σε κάθε άκρη της Ευρώπης. Αυτό για το οποίο έχουμε πειστεί είναι ότι οι δυνάμεις αυτές είναι πολύ ισχυρές. Επίσης, ότι βρίσκονται σε διατεταγμένη υπηρεσία. Ακόμη κι αν δεν συντρέχουν λόγοι ανησυχίας για μία Οικονομία, μπορεί να διαρρεύσει μία «λαθεμένη έκθεση» και να φέρει στην συνέχεια το πολυπόθητο αποτέλεσμα. Μία συγνώμη είναι ίσως αρκετή για να αντιμετωπιστούν οι νομικές συνέπειες (πρόσφατο παράδειγμα το λάθος σήμα διεθνούς οίκου για την Γαλλία), αλλά η ζημιά έχει ήδη γίνει. Το σημαντικότερο στις μέρες μας είναι η Πίστη. Αν αυτή κλονιστεί, μπορεί να κατεδαφιστεί και το πιο στέρεο οικοδόμημα.

Αν η Ευρώπη, λοιπόν, αποφασίσει να πει το μεγάλο ναι στην δημιουργία των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης, τότε όλες αυτές οι δόλιες δυνάμεις θα γίνουν και πάλι φίλιες. Το ποτήρι θα γίνει και πάλι μισογεμάτο και οι ζωές μας θα πορευτούν όπως εκείνη της Μπάρμπι σε περίοδο εορτών...

Ο ρόλος της Ελλάδας σε αυτή την υπόθεση δεν μπορεί από εδώ και πέρα να είναι σημαντικός. Ό,τι ήταν να γίνει έγινε. Το σημαντικό είναι να απομακρυνθούμε από την καρδιά της θύελλας. Εμείς ξέρουμε, όπως ξέρουν και οι άλλοι, ότι η κρίση αυτή δεν προκλήθηκε από την Ελλάδα. Είναι όμως σημαντικό τι θα έχει μείνει στο τέλος στην συνείδηση των λαών της Ευρώπης. Αν δηλαδή οι Ευρωπαίοι θα μας έχουν χρεώσει μία ιστορία που δεν είναι δική μας, αλλά στην οποία έχουμε ενδεχομένως παίξει έναν ύποπτο ρόλο. Δεν θα είναι η πρώτη φορά που ένας κομπάρσος θα έχει χρεωθεί ένα μεγάλο έγκλημα, όταν οι πραγματικοί ένοχοι πίνουν σαμπάνια γιορτάζοντας την μεγάλη τους νίκη...

Η διαφορά είναι ότι οι μεγάλες μας εθνικές νίκες στο παρελθόν ήταν διπλωματικές και είχαν την πηγή τους στην καλή εικόνα που είχαν οι άλλοι για μας. Αυτή την φορά δεν ξέρουμε αν μας περιμένει στην γωνία μία μεγάλη ήττα ή αν το παιγνίδι αυτό θα ξεχαστεί με τον ερχομό της νέας μεγάλης κεντρικής ευρωπαϊκής κυβέρνησης. Στην δεύτερη περίπτωση, θα έχουμε παίξει τον ρόλο μας, δίχως να γνωρίζουμε ποια είναι τα οφέλη μας κι αν αμφιβάλουμε αν αυτά πράγματι υπήρξαν ή θα υπάρξουν. Στην άλλη περίπτωση, εκείνη της διάλυσης της ΕΕ, ίσως κληθούμε να πληρώσουμε μεγαλύτερο τίμημα από αυτό που πράγματι μας αναλογεί...

Και φτάνουμε στο κεντρικό ερώτημα: Ξέρουμε ποιοι πλήττονται από την κρίση. Ξέρουμε ποιοι έχουν μέχρι σήμερα χρησιμοποιηθεί σε αυτή την παρτίδα. Βλέπουμε τον ύποπτο ρόλο πολλών θεσμικών οργάνων. Το ερώτημα είναι ποιος κερδίζει. Ή αλλιώς, ποιος πληρώνει όλους αυτούς τους μισθοφόρους που σκορπάνε τον τρόμο στην Ευρώπη.

Η απάντηση είναι δύσκολη, αν δεν θέλει κανείς να χάσει την αξιοπιστία του. Αν δεν θέλει να κινδυνεύσει να κατηγορηθεί ότι έχει παρασυρθεί από θεωρίες συνωμοσίας. Αυτό που μπορούμε, όμως, να καταλάβουμε είναι ότι στον σύγχρονο κόσμο μας τίποτα δεν γίνεται στην τύχη και δίχως την σύμφωνη γνώμη των πραγματικά ισχυρών στην σκακιέρα της πολιτικής. Αν ξεκινήσουμε από αυτό το αξίωμα, ίσως καταλήξουμε σε ένα ικανοποιητικό σημείο την σκέψη μας για το τι μπορεί να συμβεί την επόμενη ημέρα.
γράφει ο Θανάσης Μαυρίδης
http://apneagr.blogspot.com/