Από τον Ανδρέα Παπανδρέου στον Ανδρέα Λοβέρδο. Το χρονικό του μεταδικτατορικού εθνικού εγκλήματος (Μέρος 1ο)

Φιλοξενούμε από σήμερα, σε συνέχειες, το ενδιαφέρον πολιτικό χρονικό, του κ. Σπύρου Παπαγιάννη.
Ήταν ο Ανδρέας Παπανδρέου λοιπόν κ. Λοβέρδο που έκανε την αρχή, να βγάλει τη λέξη σοσιαλισμός από το πύρ το εξώτερον, όπου την είχαν εξορίσει οι νικητές του εμφυλίου πολέμου και δεν τολμούσε να την προφέρει κανείς, καθώς μπορούσε να υποδηλώνει την συνοδοιπορία του προς τους επαγγελματίας επαναστάτες της αριστεράς. Με τον Ανδρέα Παπανδρέου λοιπόν η λέξη αυτή εξημερώθηκε και μετετράπη σε ένα ήρεμο κατοικίδιο, σε μια γατούλα του καναπέ,
που μπορούσε κανείς να παίζει μαζί της και να φαντάζεται κοινωνικούς παραδείσους με ανθρώπους
αδελφωμένους, αγκαλιασμένους που ζουν μαζί με τον πατέρα τους, το κράτος, που προνοεί για όλους και για όλα σαν μια οικογένεια. Ο σοσιαλισμός αυτός δεν θα δήμευε σπίτια και περιουσίες, μα θα σου επέτρεπε να γίνεις και πλούσιος, καμιά αντίρρηση, δεν θα άφηνε όμως κανένα να πεθάνει της πείνας, κανένα να μην έχει δουλειά, καθώς θα φρόντιζε να δημιουργηθούν δουλειές, να ανοίξουν εργοστάσια, εν ανάγκη και κρατικά. Και φυσικά, αν αυτό δεν θα συνέφερε σε κάποιους που θέλουν να μονοπωλούν την αγορά, χωρίς να λαδωθεί και να δωροδοκηθεί απ’ αυτούς, θα τους έκανε πέρα με την δύναμη που θα του έδινε η λαϊκή πλειοψηφία στις κοινοβουλευτικές εκλογές της δημοκρατίας , που ως γνωστόν δεν γνωρίζει αδιέξοδα.
Τζάμπα φασαρία λοιπόν είχε γίνει τόσα χρόνια από τους εξτρεμιστές της αριστεράς,.
Με τον Ανδρέα θα γινόταν η καινούρια αρχή για έναν σοσιαλισμό ειρηνικό, που με την λογική και την πειθώ, λίγο λίγο, μέσα σε ένα απροσδιόριστο χρονικό διάστημα, θα κέρδιζε τους πάντες και τα πάντα, θα εξημέρωνε με την σειρά του το κεφάλαιο κι έτσι σκύλος και γάτα θα κοιμόταν μαζί, στον ίδιο καναπέ. Όσο για τους ξένους, που είχαν κάνει την Ελλάδα προτεκτοράτο τους, αυτοί θα υποχρεώνονταν να λύσουν τις στρατιωτικές τους βάσεις και να πάνε σπίτι τoυς και η Ελλάδα θα ήταν για πρώτη φορά μετά το 1821 πραγματικά ανεξάρτητη. Όλα ωραία και καλά λοιπόν. Τέρμα στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Τώρα για να τα λές αυτά σε μία χώρα που ζούσε με το δάκτυλο στην σκανδάλη από τον φόβο του κομμουνισμού που ‘χε φθάσει στα σύνορά της κι είχε απειλήσει και την ίδια, σήμαινε πως είχες την άδεια των Αμερικανών, αυτό όμως ήταν ψιλά γράμματα για τον λαό πού ‘χε πραγματική πείνα για κοινωνική δικαιοσύνη και ειρήνη κι’ ήταν εύκολο έτσι να χάψει κάθε παραμύθι, αρκεί ο παραμυθάς να απέπνεε κάποια εμπιστοσύνη και να εμφάνιζε κάποιο επιστημονικό πρόσωπο .
Κι’ όλα αυτά τα διέθετε ο Ανδρέας, ως καθηγητής εξ Αμερικής πού ‘χε πάει στην Μέκκα του καπιταλισμού κι’ όμως παρέμενε παρά ταύτα οραματιστής του σοσιαλισμού. Ο σοσιαλισμός του Ανδρέα θα κέρδιζε έτσι αρχικά τους μετριοπαθείς, κεντρώους και τους ακαταστάλαχτους ιδεολογικά στα σύνορα των αντιπάλων ιδεολογιών και με τον καιρό τους δεξιούς που θα τους άρεσε η ιδέα του αριστερού κεφαλαιοκράτη, μα και τους αριστερούς που θα τους άρεσε η ιδέα του αριστερών φρονημάτων διαχειριστή του καπιταλισμού. Έτσι όλοι μαγεύονταν απ’ αυτήν την μίξη των αντιθέτων και δημιουργήθηκε μια σοσιαλμανία που ‘χε τον χαρακτήρα μόδας περισσότερο, καθώς όλοι χαίρονταν να περιβάλλονται τον φωτοστέφανο του προοδευτικού ανθρώπου που είναι πρόθυμος να θυσιάσει τα προσωπικά οικονομικά του συμφέροντα χάριν του γενικότερου καλού. Από τον χαρισματικό πάππο του Πασοκ λοιπόν ξεκίνησε η μόδα κ. Λοβέρδο που απαξίωσε τους καημένους τους δεξιούς που τώρα όψιμα τους θυμήθηκες και φιλολογείς ως συνείδηση του αέρα για χάρη τους.

Από τότε η “ light” αριστερά ιδεολογία πήρε το πάνω χέρι στην χώρα μας και έδωσε την ευκαιρία σε κάθε μαϊμού να αριστεροφρονήσει, με αποτέλεσμα πολλοί με πιστοποιητικά εθνικοφροσύνης να συναντηθούν με τους μολυσμένους από τις κομμουνιστικές ιδέες στις φιλόστοργες αγκάλες του Πασοκ, όταν αυτό κατέλαβε την εξουσία. Τότε οι πάλαι δεξιοί γίναν κι’ αυτοί με την σειρά τους «δηλωσίες» ,για να μην χάσουν την επαφή με το πνεύμα και τα προνόμια της εξουσίας και η εξουσία άρχισε σαν πόρνη πλέον να μην πιστεύει σε τίποτε και να διαγράφει κάθε τετραετία το παρελθόν της . Έτσι η εξουσία και τα κόμματα ρούφηξαν τις ιδεολογίες και κατέστησαν κάτι σαν ιδεολογία αυτά τα ίδια και ο πάλαι εθνικός διχασμός, σε δεξιούς και αριστερούς έγινε κάτι πολύ χειρότερο, πιο κυνικό και ωμά συμφεροντολογικό, έγινε κομματικός διχασμός.
Άρχισε λοιπόν με την άνοδο του Πασοκ στην εξουσία το μοίρασμα σοσιαλιστικών περγαμηνών στον κάθε τυχάρπαστο και σφουγγοκωλάριο που αβρόχοις ποσίν εβαπτίζετο σοσιαλιστής και ελάμβανε αξιώματα η διορίζονταν στο δημόσιο κι’ ας εστερείτο και τα στοιχειώδη υπαλληλικά προσόντα. Τότε όμως δεν υπήρχε της τωρινής νεοφιλελεύθερης μόδας η αντίληψη, πως το κράτος είναι επιχειρηματίας, απεναντίας ελογίζετο ως ο κοινός όλων πατέρας που έπρεπε να βρεί στα παιδιά του δουλειά εδώ και τώρα. Από την άλλη ο Ανδρέας βιάζονταν να γεμίσει την κρατική μηχανή με δικής του κοπής σοσιαλιστές, σαν αντίβαρο στους διορισμένους κατά την τριακονταετία της εθνικοφροσύνης υπαλλήλους. Διόριζε λοιπόν, οραματιζόμενος πως κάποτε οι διορισμένοι απ’ αυτόν θα γίνονταν κοινωνική και πολιτική πλειοψηφία και τότε νομοτελειακά πλέον θα φέρναν τον μαρξισμό του, όχι οι εργάτες, μα οι δημόσιοι μικροαστοί υπάλληλοι. Θα αναρωτηθούν βέβαια μερικοί, γιατί, αφού είχε ήδη την εξουσία. Ναι, την είχε, μα την είχε πάρει αστικά, με κοινοβουλευτικές εκλογές, ενώ αν το κίνημά του γινόταν πλειοψηφία και στον δημόσιο τομέα, τότε οι ψηφοφόροι θα δένονταν μαζί του ως τον τάφο και οι εκλογές θα γίνονταν εφεξής παιχνιδάκι για αυτόν, μια που οι ευεργετηθέντες πραιτωριανοί του, ποτέ δεν τον άφηναν στο μέλλον να εκπέσει του αξιώματός του. Ήθελε μ’ άλλα λόγια να δημιουργήσει ένα νέο κατά το πρότυπο της παλαιάς δεξιάς , καθεστώς και χρειαζόταν γι’ αυτό να δομήσει μία νέα γεννιά υπαλλήλων, που να τους εμπιστεύεται και να τον εμπιστεύονται.
Και η Αμερική, τι έκανε ο μεγάλος αφέντης μπροστά σ’ αυτό το αριστερό πολιτικό τσουνάμι που προκάλεσε το αχάριστο φαινομενικά τέκνο της, που ενώ το υιοθέτησε και το περιέθαλψε και του ‘δωσε πανεπιστημιακούς τίτλους και τιμές, αυτό μόλις γύρισε στη φυσική του μάννα τακίμιασε με τους παλιούς ξυπόλητους συντρόφους του και σήκωσε γλώσσα και μπαϊράκι εναντίον της;

Η Αμερική που είχε ήδη καεί από την χούντα του Παπαδόπουλου, που είχε αναπτύξει οικονομικά την Ελλάδα και έφθασε στο σημείο να της απαγορεύσει την διέλευση των αεροπλάνων της από τον Ελληνικό εναέριο χώρο κατά τον αραβοϊσραηλινό πόλεμο, έβλεπε με καλό μάτι τις σοσιαλιστικές αλχημείες αυτού του όψιμου ευαγγελιστή του σοσιαλισμού και θα αποδέχονταν και κάποια μορφή κοινοβουλευτικής δικτατορίας εκ μέρους του, αρκεί να της διασφάλιζε τις βάσεις της στον Ελληνικό χώρο, να σέβονταν τον παράγοντα του ξένου κεφαλαίου και το κυριότερο, να συρρίκνωνε την δύναμη του κομμουνισμού. Όλα αυτά τα είχε εγγυηθεί προκαταβολικά ο χαρισματικός ηγέτης, που είχε αμερικανική άδεια να ψέγει την Αμερική και να είναι αριστερότερος των αριστερών και επαναστατικότερος των επαναστατών και ο οποίος, όπως κατήγγειλε ο πάλαι σύμβουλός του στα θέματα του σοσιαλισμού, ο Ελληνοαμερικανός καθηγητής κ. Πέτρας, όταν τον ξεπροβοδούσε από την μία πόρτα στο σπίτι του στο Καστρί, από την άλλη δέχονταν τον αμερικανό πρέσβη.
Αντί λοιπόν ενός γενικού κοινωνικού σοσιαλισμού οδηγηθήκαμε επί Πασοκ του Ανδρέα Παπανδρέου στην σοσιαλιστική νομή του αστικού κράτους, που θα εξασφάλιζε δια βίου, όσους θα τον ψήφιζαν και θα τον χειροκροτούσαν, με τις ευλογίες πάντα της αμερικανικής υπερδύναμης, που έτεινε στην λογική πως ένας μικροαστικός “imitation” σοσιαλισμός θα ήταν πολύ πιο αποτελεσματικός στην ανάσχεση της κομμουνιστικής απειλής. Ας μην έπεφτε ο κομμουνισμός λοιπόν, ας μην χαλούσαν τα νεφρά και η καρδιά του χαρισματικού, μα ασθενούντος στο θυμικόν ηγέτη και ίσως να είχαμε τον Ανδρέα να παριστάνει τον Τίτο της Δύσης και τον γιο του τον Γιωργάκη να παριστάνει τον ισόβιο σωτήρα του έθνους, κάτι σαν τον υιό Άσσαντ δηλαδή, αντί τον δικαστικό κλητήρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στην αναγκαστική έξωση των Ελλήνων από την πατρίδα τους.

Ναι λοιπόν, δεν υπήρχε πολύς χώρος τον καιρό εκείνο για τους επάρατους δεξιούς, μα ούτε και πάλι ιδιαίτερος για τους κλασσικού τύπου αριστερούς. Απλώς οι τελευταίοι ποτίστηκαν μαζί με τον βασιλικό της αλλαγής, καθώς ήταν μεθοδευμένη η κολακεία των κομμάτων της αριστεράς και η προώθηση πολλών αριστερών στα πανεπιστήμια και την διοικητική μηχανή, έτσι ώστε αργά και αθόρυβα να συντελεσθεί η μετατόπιση της κομμουνιστικής εκλογικής βάσης προς το ΠΑΣΟΚ.
Ταυτόχρονα το τελευταίο κέρδιζε σοσιαλιστικούς πόντους στην συνείδηση του κόσμου, που διέβλεπε την παρουσία αριστερής ψυχής στο δεξιό σώμα του και το ‘νιωθε σαν κόμμα της ευρύτερης αριστεράς, παρά σαν ένα κόμμα εξουσίας του κεφαλαίου..
Ήταν χαρακτηριστικό το σύνθημα της εποχής «ποτέ πια δεξιά», που δαιμονοποιούσε την συντηρητική αντιπολίτευση και άνοιγε τις αγκάλες του ψευδεπίγραφου μικροαστικού σοσιαλισμού στους παλαίμαχους της κλασσικής αριστεράς.
Τότε ο σοσιαλισμός μπήκε, σαν το μπουζούκι του Βαμβακάρη στα σαλόνια και έγινε της μόδας κ. Λοβέρδο, κι’ από εκεί άρχισε να κάνει μπίζνες, να διαπλέκεται και μάλιστα να βάζει ταβάνι στις αρπαχτές του, ως 500 εκατομμύρια δρχ. κατά κεφαλήν. Τότε έγινε ο εκδημοκρατισμός της παιδείας και αλώθηκε το πανεπιστημιακό φέουδο από την σοσιαλιστική αλλαγή, που το αντικατέστησε με ένα κλειστό συντεχνιακό κύκλωμα κομματοκρατίας από την μια και οικογενειοκρατίας από την άλλη.
Τότε παίχθηκε για πρώτη φορά, κατ’ απομίμηση του πολυτεχνείου , ο πόλεμος αστυνομίας και αναρχικών στον χώρο του πανεπιστημιακού ασύλου και επιδείχθηκε στον λαό πως πιο αριστερά από την κυβέρνηση δεν υπάρχει παρά το χάος. Μαϊμού σοσιαλιστές από την μια, μαϊμού αναρχικοί από την άλλη και στην μέση οι ιδέες, θύμα της καθεστηκυΐας κλωτσοπατινάδας που θα παίζονταν έκτοτε σε κάθε επέτειο του αντιδικτατορικού αγώνα και όχι μόνο.
Τότε μπήκε σε εφαρμογή το σχέδιο για την δημιουργία αντί σοσιαλισμού στην οικονομία, νέων κρατικοδίαιτων οικονομικών τζακιών, που αντίθετα από τα παλαιά θα ήταν κομματικά παρελκόμενα και πλήρως εξαρτώμενα από το καθεστώς, που δεν φιλοδοξούσε να μείνει λίγα χρόνια μόνο στην εξουσία, μα να την μονοπωλήσει, αποκτώντας τα οικονομικά θεμέλια και στηρίγματα που θα του επέτρεπαν να λιμνάσει σ’ αυτήν.
Τότε συνελήφθη η ιδιοφυής ιδέα να αποκτήσει το ΠΑΣΟΚ και ιδιωτική τράπεζα, μέσω του αχυρανθρώπου του, Κοσκωτά, στον οποίο χαρίστηκε η τράπεζα Κρήτης με πλαστή επιταγή, που ξεγέλασε υποτίθεται τους πάντες και δεν ανακαλύφθηκε παρά μόνο μετά την αποκάλυψη του σκανδάλου. Έτσι ξεκίνησε η κλεπτοκρατία για την στήριξη της σοσιαλιστικής αναγέννησης του έθνους και την εδραίωση του κόμματος της αλλαγής στην εξουσία, που συν τω χρόνω εκφυλίσθηκε και κατέστη αυτοσκοπός, στον οποίο υπετάγη ο σοσιαλισμός, που έγινε πρόσχημα και καμουφλάζ προς κλοπήν. Έτσι πλούτισαν και οι πολιτικοί της αλλαγής και έγιναν και επιχειρηματίες, όσοι δεν επαναπαύθηκαν στον ρόλο του κοινοβουλευτικού εισοδηματία.
Υφέρπων φασισμός ήταν λοιπόν ο σοσιαλισμός σας κ. Λοβέρδο και καθώς είναι κανόνας της ζωής, όσο πιο ρηχές είναι οι ιδέες, τόσο πιο βαθειές να είναι οι τσέπες, βαθύνατε και πλατύνατε αντί τον σοσιαλισμό, τις τσέπες σας, που κατέστησαν μεγαλύτερες από τα παντελόνια σας. Έτσι συνδυάσατε το τερπνόν μετά του ωφελίμου, παίζοντας από την μια τον Ζορρό, κι’ από την άλλη κλέβοντας τον λαό για τον οποίο υποτίθεται πως αγωνιζόσασταν. Που λοιπόν χώρος για να ανθίσει η ξεπερασμένη και ξεθωριασμένη πατριδοκαπηλεία και χριστιανοκαπηλεία της δεξιάς
και ο κιτς εθνικισμός της.

Τώρα βασίλευε ο κιτς σοσιαλισμός των παχέων λόγων, μα της ισχνής κοινωνικής δικαιοσύνης, της ευνοιοκρατίας και κομματοκρατίας στην θέση των πάλαι ποτέ κοινωνικών φρονημάτων. Στον τύπο οργίαζε ο αντιαμερικανισμός , καθώς η Κα Γκε Μπε πλήρωνε καλά και οι μεγαλοεκδότες μας αφηνίαζαν από σοσιαλμανία. Που να βρεθούνε τότε φιλελεύθεροι κονδυλοφόροι, οι τόσο λαλίστατοι σήμερον. Η πορεία προς την Αμερικανική πρεσβεία είχε καταστεί καθημερινή ρουτίνα για οτιδήποτε συνέβαινε στην χώρα, μα και τον κόσμο ολόκληρο. Οι σοσιαλιστικοί περίπατοι λοιπόν κάναν τον σοσιαλισμό να πάει περίπατο, υπό την συνοδεία πάντως της επικής μουσικής της Κάρμινα Μπουράνα
Κι’ όπως άδειαζε βαθμηδόν από σοσιαλιστική ουσία ο υπαρκτός σοσιαλισμός, για να μείνει γυμνή τελικά η δικτατορία του προλεταριάτου, έτσι αδειάζατε και σεις εκ των προτέρων, πριν καν επιχειρήσετε οποιαδήποτε σοσιαλιστική αλλαγή, από κοινωνική ηθική και ευαισθησία, για να μείνετε χωρίς δεσμεύσεις στην εξουσία, την οποία, χωρίς να ‘χετε επίσημα δικτατορία, είχατε εναγκαλισθεί σαν βδέλλες, απομυζώντας τους κοινωνικούς πόρους προς ίδιον κομματικόν όφελος Το κόμμα σας μετετράπη έτσι σε έναν κοινωνικό ποταμό, που σαν τον Νείλο άρδευε μόνο τις παραποτάμιες περιοχές των παρακοιμωμένων του..
Ο καπιταλισμός λοιπόν και ο σοσιαλισμός σιγά σιγά συμπλησίαζαν και αν δεν υπήρχαν οι γεωπολιτικές διαφορές των δύο υπερδυνάμεων να συντηρούν τις διαφορές τους, θα είχαν συμμειχθεί όντως, πολύ νωρίτερα. Όλους θα τους ένωνε όμως αργά ἤ γρήγορα η διαχειριστική πρακτική της εξουσίας, η τόσο προσοδοφόρος για τους κυβερνώντες, αυτή ακριβώς που έκανε και σας να ωριμάσετε πολιτικά τόσο γρήγορα και να μετατραπείτε από αριστερούς σε ρετρό δεξιούς και οπαδούς της επιστροφής στις πολιτικές ρίζες της δουλοκτητικής κοινωνίας.
Eκεί λοπόν που βασίλευε και μεγαλουργούσε ο προσωποπαγής μεσσιανικός σοσιαλισμός του Α. Παπανδρέου, που μοίραζε ψωμί σ’ όποιον τον ψήφιζε, του ενεσφηνώθη η ιδέα να αλώσει και την τέταρτη εξουσία του δημοκρατικοφανούς καθεστώτος του. Τον τύπο δηλαδή, ώστε να καταστεί απυρόβλητος από κάθε εξωγενή πολιτική κριτική, χρησιμοποιώντας προς τούτο τον αχυράνθρωπό του, Κοσκωτά, ο οποίος άρχισε να κτίζει την προσωπική του εκδοτική αυτοκρατορία. Με έναν δικό του Μπερλουσκόνι λοιπόν στον χώρο του τύπου ,θα καθίστατο ο αόρατος αδελφός της πληροφόρησης και θα αποδυνάμωνε τα λοιπά αφεντικά του πολιτικού παρασκηνίου. Μονοπωλώντας λοιπόν τις τέσσερις εξουσίες της δημοκρατίας ο παπανδρεϊκός σοσιαλισμός, ισχυροποιούσε έτι περαιτέρω τους πυλώνες της εξουσίας του, φιλοδοξώντας να αποκτήσει την δυνατότητα κατασκευής ενός εικονικού τουλάχιστον σοσιαλιστικού παραδείσου στην θέση του υποσχεμένου τοιούτου. Και όμως η προσπάθεια αυτή έμελλε να αποτελέσει την αρχή της πολιτικής του αποδυνάμωσης.

Ο Αυριανισμός, που ως τότε εκτόξευε λάσπη κατά παντός πολιτικού του αντιπάλου, εστράφη εναντίον του, καθώς και όλοι, σύσσωμοι οι μεγαλοεκδότες, που έβλεπαν τον κίνδυνο του πολιτικού και οικονομικού αφανισμού τους. Η κλονισμένη από την άλλη υγεία του Παπανδρέου και η απουσία του λόγω ασθένειας για καιρό από τα πολιτικά πράγματα, έδωσε την ευκαιρία στο αντίπαλο πολιτικό δέος του, στον έτερο διεκδικητή της αμερικανικής εύνοιας και εγγυητή της Ελληνικής υποτέλειας, Μητσοτάκη, που από παλιά καραβάνα του παλατιού και του ρευστής ιδεολογίας πολιτικού χώρου του κέντρου, είχε καταστεί ηγέτης της ξεθυμασμένης, ξεθωριασμένης δεξιάς, να διαρρήξει την συμμαχία του Α. Παπανδρέου με την παραδοσιακή αριστερά, προσφέροντάς της για λίγο έστω, αυτό που δεν της είχε δώσει ως τότε εκείνος. Άμεση δηλαδή πρόσβαση στην εξουσία. Η αίσθηση έτσι της απόλυτης νομιμοποίησής της από το αστικό πολιτικό σύστημα και της ένταξής της σ’ αυτό και η αποτίναξη από την άλλη της πασοκικής κηδεμονίας, ήταν μεγάλο δέλεαρ για να πουλήσει τον ως τότε πολιτικό της σύμμαχο και επικυρίαρχο και να τον στείλει να δικαστεί για το σκάνδαλο Κοσκωτά στο ειδικό δικαστήριο. Κακά τα ψέμματα όμως, μόνο η διαφθορά του Παπανδρέου δεν ήταν αυτό που απασχολούσε την ευκαιριακή, κυνική σχεδόν συμμαχία δεξιάς και αριστεράς, που φαινόταν τότε να αποσοβεί τον κίνδυνο μιας πασοκικής απολυταρχίας, της οποίας όμως είχε προδικάσει το τέλος η πτώση του λεγόμενου υπαρκτού σοσιαλισμού της Αν. Ευρώπης.

Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΕΥΡΩΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ ΣΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ

Έτσι λοιπόν μας προέκυψε ο Ελληνικός ευρωκομμουνισμός στην εξουσία, κάτι που δεν είχε πετύχει ούτε η πολύ πιο προηγμένη από εμάς πολτικά, Ιταλία. Και τι πιο σικ από έναν κομμουνιστή στην κυβέρνηση του καπιταλισμού, στην Ελλάδα ειδικά, που την λέξη κομμουνισμός να έλεγες παλιά αποκτούσες φάκελο. Και τι πιο σικ για έναν διανοούμενο να κάνει τον σοσιαλιστή εκ του ασφαλούς στα σαλόνια του κατεστημένου και για έναν φέρελπι πολιτικό να ξεκινά την καρριέρα του από μια κομμουνιστική νεολαία και μετά αφού πιεί το θρεπτικό μαρξιστικό γάλα της, ν’ αρχίσει λίγο λίγο ν’ απογαλακτίζεται και να μετατοπίζεται προς τα δεξιά στην πολιτική σκακιέρα. Έτσι συγχωνεύθηκε το ανθρώπινο πρόσωπο του σοσιαλισμού
με την κεφαλαιοκρατική πρακτική στην οικονομία και την καθημερινότητα της ζωής.

Έτσι κυριάρχησε ο σοσιαλισμός στα λόγια και η κεφαλαιοκρατία στα έργα κι’ όλοι ήταν ευχαριστημένοι μ’ αυτήν την διγλωσσία και διπροσωπία του συστήματος, η αριστερά γιατί είχε τα φόντα της προβολής πάνω της και η δεξιά, όχι τόσο η πολιτική, όσο η επιχειρηματική, η διαπλεκόμενη, τα νέα τζάκια της οικονομίας που λέγαμε, που είχαν μείνει χωρίς σοσιαλιστικές υποχρεώσεις, γιατί κάναν τις δουλειές τους καλύτερα από ποτέ.
Βέβαια η συμμαχία Μητσοτάκη και Αριστεράς δεν θα κρατούσε για πολύ. Κέρδισαν όμως όλοι από αυτήν. Τόσο η δεξιά που απέσεισε την κατάρα της επαράτου, τόσο ο Μητσοτάκης που ξεπλύθηκε από την πομπή του αποστάτη, όσον και η αριστερά που μπορούσε πλέον να συμμερίζεται τα κρατικά μυστικά και να μετέχει στα κοινά της πολιτικής διαχείρισης. Βέβαια αμοίφθηκαν και οι μεγαλοεκδότες που λεηλάτησαν αφ’ ενός το συγκρότημα τύπου, τα πιεστήρια, τις εφημερίδες και τα περιοδικά του Κοσκωτά και τους ραδιοφωνικούς του σταθμούς, μα πήραν επιπλέον και τις τηλεοπτικές συχνότητες, με την δημιουργία έτσι ενός ολιγοπωλιακού καθεστώτος στον χώρο της πληροφόρησης. Η Νέα Δημοκρατία άρχισε να μετατοπίζεται και αυτή προς τα αριστερά, να στελεχώνεται με πρώην αριστερούς, να αυτοαποκαλείται κληρονόμος του κέντρου και να φιλοδοξεί να καταστεί και κεντροαριστερά ακόμη στην θέση του Πασοκ, ορεγόμενη την καίρια πολιτική θέση αυτού στα σύνορα της αριστεράς, απ’ όπου μπορούσε να αλιεύει προσφυγικές ψήφους από αριστερούς ψηφοφόρους, που απαρνούμενοι και αυτοί την μαχητική απομόνωση, όπως η ηγεσία τους, θα άρχιζαν να διαρρέουν προς τον χώρο της κυβερνητικής πελατείας και της εξυπηρέτησης των ατομικών τους αιτημάτων

Ο ΔΙΑΚΟΜΜΑΤΙΚΟΣ ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟΣ.

Με την ανάληψη τελικά της ηγεσίας της χώρας από την Νέα Δημοκρατία, με την αυτοδύναμη πλειοψηφία της μιας ψήφου και τον απαλλαγμένο ιδεολογιών Μητσοτακισμό, που συνέπεσε με την πτώση του σιδηρού παραπετάσματος, άρχισε βαθμηδόν η γονιδιακή μετάλλαξη όλων των κομμάτων. Αν η Νέα Δημοκρατία έγινε ένας ανιδεολογικός διαχειριστής της εξουσίας, εισάγοντας για πρώτη φορά τις νεοφιλελεύθερες αντικρατικές ιδέες στην Ελληνική πολιτική, δια των κυρίων Μάνου και Αδριανόπουλου, απομακρυνόμενη από τα μικροαστικά λαϊκά στρώματα για να περιέλθει στον απόλυτο έλεγχο του μεγάλου κεφαλαίου, το ίδιο θα γίνονταν και με το Πασοκ, που για να επανέλθει στην εξουσία θα έδινε αργότερα πολλά περισσότερα στον ξένο παράγοντα και θα επωμίζονταν τον ρόλο του νεοταξίτη εκσυγχρονιστή, του απελευθερωμένου από τις ιδεολογικές αγκυλώσεις της πατρίδος, του έθνους, της θρησκείας και της οικογένειας. Με την πτώση δηλαδή του κομμουνισμού έχουμε ταυτόχρονο ιδεολογικό αποχρωματισμό και των δύο κομμάτων εξουσίας, μα και συνάμα αποστασιοποίησή τους από τον λαϊκό παράγοντα και κάθετη αύξηση της πολιτικής επιρροής του μεγάλου κεφαλαίου πάνω τους. Επί Μητσοτάκη εγκαινιάστηκε η πολιτική των ανοικτών συνόρων της παγκοσμιοποίησης που εισήγαγε εκατομμύρια παράνομων λαθρομεταναστών στην χώρα, πρώτα Αλβανών και μετα Ασιατών μουσουλμάνων και όχι μόνο, μα και της ελεύθερης διακίνησης των κεφαλαίων που έμελλε να επιτείνει τον εξωτερικό δανεισμό της Ελλάδος.

Ο Μητσοτάκης ήταν που άρχισε πρώτος να πουλάει τις κερδοφόρες κρατικές εταιρείες, όπως την ΑΓΕΤ ΗΡΑΚΛΗΣ, βάσει της ιδεολογικής νεοφιλελεύθερης αρχής που θέλει το κράτος επαίτη του κεφαλαίου και το έθνος πρόβατο επί σφαγήν, εξαρτώμενο απόλυτα από τις επιλογές του και που ήθελε εν συνεχεία να ξεπουλήσει και τον ΟΤΕ, σκοντάφτοντας όμως την τελευταία στιγμή στην ανταρσία του Σαμαρά, ο οποίος αν και διεφώνησε με τον αρχηγό του για το εθνικό θέμα της Μακεδονίας, τελικά τον κατεψήφισε για το πολύ μικρότερης εθνικής σημασίας θέμα του ξεπουλήματος του ΟΤΕ. Αντί όμως με την πτώση του Μητσοτάκη από την αντίδραση και συντηρητικών λαϊκών στρωμάτων στον ακραίο νεοφιλελευθερισμό του και τους αλαλούμ πολιτικούς χειρισμούς του στο θέμα της διάλυσης της Γιουγκοσλαβίας, όπου δεν κατάφερε να κατοχυρώσει για την Ελλάδα ούτε το όνομα της Μακεδονίας, να δούμε με την επιστροφή του Πασοκ στην εξουσία, πέρα πλέον από την γνωστή αθεράπευτη κομματοκρατία του, κάποια σοσιαλιστική άμπωτη, είδαμε το αντίθετο, να επιτείνεται η νεοφιλελεύθερη παλίρροια , μα και η εθνική παραζάλη ταυτόχρονα. Τους εθνικιστικούς φραστικούς βερμπαλισμούς του Ανδρέα Παπανδρέου και του πατριωτικού Πασοκ και την εθνική πολιτική διγλωσσία και το αλληλομπέρδεμα του δίδυμου Μητσοτάκη –Σαμαρά, διεδέχθη η απροκάλυπτη πλέον εθνική υποχωρητικότητα των Σημίτη, Πάγκαλου, Γ. Παπανδρέου, που θα έφθανε στο επίπεδο της εθνικής μειοδοσίας. Στην εμφανή του προσπάθεια λοιπόν το Πασοκ να καλύψει το κενό ηγεσίας που αντιμετώπιζε μετά τον θάνατο του Α. Παπανδρέου, θα τα ‘δινε όλα στους ντόπιους ολιγάρχες από την μια και στους Αμερικανούς από την άλλη. Το Πασοκ θα αποδεικνύονταν έτσι ως το καταλληλότερο πολιτικό εργαλείο στην προσπάθεια της κεφαλαιοκρατίας να αποδομήσει με όσο το δυνατό λιγότερες κοινωνικές αντιδράσεις, τόσο τον κρατικό τομέα της οικονομίας, όσο και το κοινωνικό κράτος, που μετά την πτώση του κομμουνισμού, δεν χρειαζόταν άλλο την βιτρίνα του. Πως λοιπόν κύριε Λοβέρδο να μην είναι περιζήτητοι και πάλι οι «ιμιτασιόν» αριστεροί του είδους σας για αυτήν την θεαματική ιδεολογική προδοσία των αριστερών ιδανικών , μα και εξηρτημένων πολιτικών ανακλαστικών των ευρύτερων μικροαστικών λαϊκών στρωμάτων της εκλογικής βάσης του Πασοκ;
Και αν για τις μειωμένες εθνικές ευαισθησίες σας θα βρίσκατε εύκολο σύμμαχο στην μόνιμα αντιπολεμική και διεθνιστική αριστερά, για το ξεθεμελίωμα της κρατικής οικονομίας, σύμμαχοί σας θα ήταν αφ’ ενός η πολιτική ανοχή της Νέας Δημοκρατίας και αφ’ ετέρου η απροκάλυπτη πλέον πολιτική διαφθορά και ο συστηματικός πολιτικός εκμαυλισμός των ψηφοφόρων σας και των συμπατριωτών σας γενικότερα .

Δωροδοκώντας λοιπόν έμμεσα, με κάθε τρόπο τους ψηφοφόρους σας καταφέρατε να κερδίσετε την πολιτική ανοχή τους και να αυξήσετε έτσι την πολιτική αδράνεια του λαού, που κάτω από την επιρροή του εύκολου, εισαγόμενου χρήματος, μη συνειδητοποιώντας την συντελούμενη αφαίμαξη του δημόσιου ταμείου και την υπόσκαψη των οικονομικών θεμελίων του εθνικού και κοινωνικού του κράτους, ξέχασε την σοσιαλιστική εντολή που σας είχε δώσει, και αρκέσθηκε στα ψίχουλα της πολιτική σας εύνοιας, αποδεχόμενος μοιρολατρικά την απότομη αλλαγή της σοσιαλιστικής πορείας του κόμματος, όταν αυτή μάλιστα συντελούνταν σε ένα γενικότερο πνεύμα αγαστής κομματικής σύμπνοιας, χωρίς πολιτικές αντιπαραθέσεις.
Ούτε ένας από τους πολιτικούς αντιπάλους του Σημίτη κατά την εκλογή του, δεν διανοήθηκε να εναντιωθεί στην αλλαγή πορείας του κόμματος, μα ούτε και κάποιος από τα κατώτερα στελέχη, έστω και από προσωπική φιλοδοξία και μόνο. Αυτό δύναται να αποδοθεί στην μεγάλη οικονομική και πολιτική επιρροή των δημιουργηθέντων από τον Α. Παπανδρέου κρατικοδίαιτων σοσιαλιστικών τζακιών της οικονομίας και τις υφιστάμενες σχέσεις διαπλοκής μεταξύ αυτών και του κόμματος , αλλά και στην απόλυτη σταλινική κομματική πειθαρχία με την οποία είχε δομηθεί το κόμμα. Αλλά και την ελιτίστικη έναντι της κοινωνίας συνείδηση που είχαν αποκτήσει τα μέλη του και η οποία τα συνένωνε, με το αζημίωτο πάντα της απόδοσης σε αυτά προσοδοφόρων θέσεων στην κρατική διοικητική μηχανή.
Επετεύχθη έτσι η πολιτική σιωπή κ. Λοβέρδο, τόσο των κομματικών στελεχών του κόμματός σας, του Πασοκ, όσο και των ψηφοφόρων σας δια την συντελούμενη προδοσία των σοσιαλιστικών ιδεών από την μια, μα και την απροκάλυπτη φθορά της κοινωνικής ηθικής και την συνεπακόλουθη εξαπλούμενη διαφθορά στο κόμμα και την κρατική διοικητική μηχανή. Και όλα αυτά με την απροκάλυπτη υποστήριξη των ΜΜΕ που αποτελούσαν πλέον έναν νέον παράγοντα στην διαμόρφωση της κοινής γνώμης και ο οποίος κατευθύνονταν κυρίως από το πολιτικό παρασκήνιο και τις κρυφές ως συνήθως διασυνδέσεις του. Έτσι λοιπόν οι σοσιαλιστές θα αποδεικνύονταν τόσο αποτελεσματικοί στην κατεδάφιση του σοσιαλισμού, που τι να τους κάνει κανείς τους βαρβάρους της Νέας Δημοκρατίας που παρακολουθούσαν αμήχανοι το Πασοκ να τους κλέβει, για άλλη μια φορά το πολιτικό ψωμί για την κατεδάφιση τώρα του σοσιαλισμού, όπως παλιότερα για την οικοδόμησή του.

Ο Σημίτης ήταν λοιπόν που πρώτος εισήγαγε τις κρατικές εταιρείες στο χρηματιστήριο αρχίζοντας έτσι να ξεπουλάει στην ελεύθερη αγορά τις μετοχές τους. Αυτό που δεν μπόρεσε να πετύχει ο Μητσοτάκης με τον ΟΤΕ το κατάφερε χωρίς αντιστάσεις ο Σημίτης.
Αυτός δικαιολόγησε στις συνειδήσεις των αριστερών λαϊκών μαζών τον νεοφιλελευθερισμό που τον βάφτισε «εκσυγχρονισμό» και του δωσε πράσινη κάρτα για να εισβάλει αθόρυβα, σαν λαθρομετανάστης στην Ελληνική κοινωνική πραγματικότητα.
Αυτός έστησε το κόλπο του χρηματιστηρίου, λεηλατώντας τις οικονομίες των μικροκαταθετών.
Αυτός ιδιωτικοποίησε τις περισσότερες κρατικές τράπεζες.
Αυτός παρέδωσε τον λαό στον τζόγο των καζίνο και των ηλεκτρονικών μηχανημάτων.
Αυτός ξεπούλησε τον κρατικό χρυσό και χρέωσε όσο κανείς άλλος πριν απ’ αυτόν την χώρα στις αδίστακτες κεφαλαιοκρατικές τράπεζες της Αμερικής και της Γερμανίας.
Αυτός εγκλώβισε την Ελλάδα στην παγίδα των πολυέξοδων Ολυμπιακών αγώνων και κατόρθωσε με τις απ’ ευθείας αναθέσεις όλων των ολυμπιακών έργων χωρίς διαγωνισμούς την τελευταία στιγμή στα σοσιαλιστικά εργολαβικά τζάκια, να εξακοντίσει το κόστος τους κυριολεκτικά στο δεκαπλάσιο.
Αυτός ακόμη μαγείρεψε με δόλο με την συνεργασία των αμερικανικών τραπεζών και την πολιτική υποστήριξη των Γερμανών τα οικονομικά στατιστικά στοιχεία της Ελλάδος, έτσι ώστε να μπεί στο Ευρώ, εις βάρος της οικονομικής της ανεξαρτησίας , της εργατικής απασχόλησης και της παραγωγικότητας της χώρας.
Και αυτός ταυτόχρονα ξεκίνησε τον ολισθηρό δρόμο της εθνικής μειοδοσίας σε όλα τα εθνικά θέματα, με την εθνική καταισχύνη των Ιμίων και το ευχαριστώ στους Αμερικανούς αρχικά και μετά με τη ν παράδοση του Οτσαλάν στους Τούρκους, την αναγνώριση τουρκικών συμφερόντων στο Αιγαίο, την αποδοχή της κατάργησης του εθνικού βέτο των μικρών χωρών στην Ευρωπαϊκή ένωση, την συμφωνία του να καταστεί η Ελλάδα χαβούζα εγκλωβισμένων λαθρομεταναστών.
Επί των ημερών του πάλι άρχισε η συστηματική λοιδωρία των εθνικών ιδανικών και η δυσφήμιση του πατριωτισμού ως εθνικισμού, ενώ η μείωση του χρόνου της στρατιωτικής θητείας κατέστη κι’ αυτή μέσον εξαγοράς ψήφων στις εκλογές.
Τέλος επιτέλεσε και εκλογική νοθεία, ξεπερνώντας κατά πολύ σε μαεστρία εκείνη του 64 , με την μετακίνηση αεροπορικώς την μέρα των εκλογών που του χάρισαν την δεύτερη εκλογική του θητεία, χιλιάδων Γεωργιανών με πλαστά διαβατήρια στα εκλογικά κέντρα όλης της Ελληνικής επικράτειας.