Τα όρια της ρητορείας

Του κ. Σταύρου Λυγερού

Το 2004, ο Σημίτης δεν του έδωσε ούτε την ευκαιρία να διεκδικήσει την προεδρία του ΠΑΣΟΚ. Στην εσωκομματική μάχη του 2007, ο Βενιζέλος ήταν φαβορί, αλλά τελικώς κατάφερε να ηττηθεί. Η αποσταθεροποίηση της κυβέρνησης έκανε το όνειρό του πραγματικότητα, έστω και κατά το ήμισυ. Μπορεί να μην έγινε πρωθυπουργός, αλλά ως αντιπρόεδρος και υπουργός Οικονομικών έχει πρωτόγνωρη εξουσία και πρωταγωνιστικό ρόλο. Ο Παπανδρέου, άλλωστε, έχει συμφέρον αυτές τις δύσκολες
ημέρες να αφήνει τον επίδοξο διάδοχό του μόνο στη σκηνή.
Ο Βενιζέλος αυτοπροβάλλεται σαν τον πολιτικό που θυσιάζει την όποια δημοτικότητά του για να σώσει την Ελλάδα. Μπορεί και να το πιστεύει. Το σίγουρο, όμως, είναι ότι λόγω ιδιοσυγκρασίας δεν αντέχει να είναι έξω από το παιχνίδι, έστω κι αν έχει επίγνωση ότι το παιχνίδι μπορεί να τον καταστρέψει πολιτικά. Στην πραγματικότητα, δεν μπορεί να πάει κόντρα στη φύση του. Αυτό το είδαμε και στον τρόπο με τον οποίο «ξήλωσε» και την επιστημονική επιτροπή της Βουλής για τον προϋπολογισμό και το συμβούλιο της ΕΛΣΤΑΤ.
Το βλέπουμε, όμως, και στις αλλεπάλληλες δηλώσεις του. Ο αντιπρόεδρος δεν μπορεί να αντισταθεί στην ευφυΐα και ευγλωττία του, με αποτέλεσμα να γίνεται θύμα τους. Είναι τόσο γεμάτος από τον εαυτό του, που η αυτοπεποίθησή του καταντάει αλαζονεία. Νομίζει ότι με τον λόγο του μπορεί να καταφέρει τα πάντα, ακόμα και να πείσει τους Eλληνες να «καταπιούν» ό,τι τους επιβάλλει στο όνομα της σωτηρίας τους. Oταν, μάλιστα, προσκρούει σε αντιδράσεις, οργίζεται και κουνάει το δάκτυλο. Τους μεν αξιωματούχους που τολμούν να φέρουν αντιρρήσεις τους καρατομεί, τον δε λαό τον απειλεί με καταστροφές. Σ’ αυτό δεν πρωτοτυπεί. Ακολουθεί κι αυτός πιστά τη «θεραπεία-σοκ» του μακαρίτη Φρίντμαν, σύμφωνα με την οποία, για να ακινητοποιήσεις μία κοινωνία, της θέτεις εκβιαστικά διλήμματα, τα οποία επιδέχονται μόνο μία απάντηση. Είναι ο μονόδρομος που ουσιαστικά καταργεί την πολιτική διαφωνία. Απλώς, όταν το εκβιαστικό δίλημμα φθείρεται, επαναδιατυπώνεται με άλλες λέξεις. Eτσι, το «Μνημόνιο ή χρεοκοπία» έγινε «Μεσοπρόθεσμο ή δραχμή» και τώρα ξανασερβίρεται από τον Βενιζέλο σε νέα συσκευασία: «Σκάστε και πληρώστε ή η Ελλάδα θα γίνει Αργεντινή»!