πείσει τους έκπληκτους πολίτες πως αυτή η νέα και «μικρή συμβολή» (στο βενιζέλειο λεξιλόγιο αυτό σημαίνει θυσία), είναι αναγκαία διότι μόνον έτσι η χώρα θα μπορέσει να έχει από το 2012 «πρωτογενές πλεόνασμα». Η αίσθηση όλων είναι πως οι κύριοι της κυβέρνησης, έχουν διαγράψει από το λεξιλόγιό τους όχι μόνον τον όρο «σοσιαλιστικό», αλλά και τη λέξη «δημοκρατία» και έχουν πλήρως ενστερνισθεί τον όρο «κοινοβουλευτική δικτατορία», με αρκετά ερωτηματικά για τον επιθετικό προσδιορισμό….
Δυστυχώς, σύμφωνα με την άποψη πολλών καταξιωμένων οικονομολόγων, αλλά και άλλων αναλυτών, αυτό θα είναι πάρα πολύ δύσκολο να επιτευχθεί μόνον με όσα μέτρα έχει επιβάλει μέχρι σήμερα η κυβέρνηση. Και όλοι, μηδενός εξαιρουμένου, υπογραμμίζουν συνεχώς αυτό, το οποίο έκανε τους εταίρους και δανειστές μας να έχουν εξοργισθεί με τον Γιώργο Παπανδρέου και την κυβερνητική ομάδα του:: Χωρίς τα απαραίτητα διαρθρωτικά μέτρα, χωρίς αποκρατικοποιήσεις και αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας, χωρίς «αιματηρή» μείωση της δημόσιας σπατάλης (όχι μόνο μείωση μισθών ή εφεδρεία ή απολύσεις) και χωρίς πραγματική οξυγόνωση της οικονομίας και της αγοράς δεν υπάρχει περίπτωση να επιτευχθεί αυτός ο στόχος. Διότι η ύφεση θα βαθύνει ακόμη περισσότερο.
Εκείνο που έχει συνειδητοποιήσει και ο τελευταίος πολίτης στην Ελλάδα εκτός από την ίδια την κυβέρνηση και όσους άλογους φανατικούς υποστηρικτές της, είναι πως με την πολιτική που ακολούθησε ο Γ. Παπανδρέου τα τελευταία δύο χρόνια οδήγησε την χώρα σε έναν φαύλο κύκλο, σε μία περιδίνηση προς ένα απύθμενο βάραθρο. Όταν, μάλιστα, προσθέσει κάποιος και τη μονολιθικότητα των δανειστών μας, οι οποίοι διά της βίας ήθελαν ευθύς εξαρχής η μείωση του δημοσιονομικού ελλείμματος και του δημοσίου χρέους να έχουν επιτευχθεί σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα, χωρίς να λάβουν υπόψη τους τις εγγενείς δυσκολίες μιάς οικονομίας, κοινωνίας και δημόσιας διοικήσεως όπως η ελληνική, γίνεται εύκολα αντιληπτό πως το εγχείρημα ήταν και είναι εξαιρετικά δύσκολο μέχρι και δυσβάστακτο.
Έτσι όπως έχουν τα πράγματα αυτή τη στιγμή, όποιο κόμμα και εάν ήταν στην εξουσία και είχε την ευθύνη διακυβέρνησης της χώρας, θα ήταν αναπόφευκτα δέσμιο των όσων μας επέβαλε η τρόϊκα τον τελευταίο μήνα εξαιτίας της ολιγωρίας, ανικανότητας και των κομματικών αγκυλώσεων της κυβερνητικής και κομματικής ομάδας Παπανδρέου – Βενιζέλου. Ακόμη και εάν είχε συμπεριλάβει στο πρόγραμμά της την αναδιαπραγμάτευση όρων του μνημονίου, για να εφαρμοσθεί ένα νέο μείγμα πολιτικής, όπως θέλει η Νέα Δημοκρατία, η επιθυμία της αυτή δεν θα γινόταν αποδεκτή από τους δανειστές μας παρά μόνον εάν απεδείκνυε πως μπορεί να υλοποιήσει τα όσα δεν θέλησε ή δεν μπόρεσε να κάνει ο Γ. Παπανδρέου. Αυτό, όμως, θα απαιτούσε κάποιο χρόνο, τουλάχιστον 12 με 18 μήνες. Και μόνον μετά από αυτή την «απόδειξη» ίσως η τρόϊκα να δεχόταν να επαναδιαπραγματευθεί ορισμένους όρους. Είναι αυτή η οδυνηρή πραγματικότητα, που καθιστά σήμερα ανεδαφικό το αίτημα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης για εκλογές, αλλά και επικίνδυνη, για την ίδια τη ΝΔ, την τακτική της να μην αποσαφηνίζει το πώς ακριβώς θα πολιτευθεί ώστε οι πολίτες να είναι πλήρως ενήμεροι οι πολίτες και να μην ελπίζουν για «καλύτερες ημέρες» που θα έλθουν αμέσως μετά τις εκλογές.
Ενδεχομένως, το μόνο που θα μπορούσε να διευκολύνει κάπως -με τονισμό του «κάπως»- την από εδώ και πέρα πορεία είναι το λεγόμενο «ΣχέδιοΒ», δηλαδή η τροποποίηση της απόφασης της 21ης Ιουλίου του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου και αντί «κουρέματος» κατά 21% του ελληνικού δημόσιου χρέους, να υπάρξει «κούρεμα» 50% έως 55%. Χωρίς αυτό βεβαίως να σημαίνει πως η οποιαδήποτε κυβέρνηση θα είχε μεγαλύτερα περιθώρια ελιγμών στην κρίσιμη περίοδο των επόμενων 18 με 24μηνών.
ΣΝΕΒΕΜΠΕΤ
Αναρτήσεις
0 Σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχόλια και παρατηρήσεις