Η επικείμενη πτώχευση, η «κακή» Φιλανδία και το άρθρο 9…

Εμείς εξ αρχής πάντως λέμε ότι εύκολη απάντηση, μια επιλογή δηλαδή που να μη συνοδεύεται από κόστος, δεν υπάρχει! Η κυβέρνηση με απόλυτη σιγουριά λέει να εφαρμοστούν και μάλιστα όσο το δυνατόν πιο γρήγορα οι αποφάσεις που έλαβαν οι ηγέτες της ευρωζώνης στις 21 Ιούλη. Η Αθήνα βιάζεται γιατί – πολύ σωστά – βλέπει ότι το κλίμα αλλάζει κι οι επόμενες εβδομάδες θα είναι πολύ πιο απρόβλεπτες ακόμη κι απ’ αυτές
του καλοκαιριού.
Με την Ιταλία και την Ισπανία, συγκεκριμένα, να στέκονται στην κόψη του ξυραφιού, ποιός μπορεί να εγγυηθεί ότι αύριο δεν θα χρειασθούν εκατοντάδες δισεκατομμύρια ευρώ για να σωθούν αυτές οι δύο χώρες, ενώ η διάσωση της Ελλάδας τότε να μετατρέπεται σε παρωνυχίδα μπροστά στα τεράστια διακυβεύματα από μια πιθανή χρεοκοπία της Ρώμης και της Μαδρίτης; Ποιός μπορεί επίσης να θεωρεί δεδομένη την συμμετοχή των δύο αυτών χωρών στη δεύτερη δανειοδότηση της Ελλάδας ύψους 109 δισ. ευρώ, όταν για παράδειγμα οι ίδιες δανείζονται πλέον με πολύ μεγαλύτερο επιτόκιο απ’ αυτό που θα μας δανείσουν; Ποιός τέλος μπορεί να θεωρεί σίγουρη ακόμη κι αυτή την ψυχρή, βεβιασμένη συμφωνία πολλών κρατών και κυβερνήσεων όταν στο εσωτερικό τους οι αντιδράσεις πληθαίνουν;
Από την άλλη, μια πιθανή εφαρμογή των αποφάσεων της 21ης Ιούλη ανοίγει τον ασκό του Αιόλου. Δίνει δηλαδή το δικαίωμα στις χώρες της ευρωζώνης να απαιτήσουν από την Ελλάδα ενυπόθηκες εγγυήσεις! Κι αυτό μάλιστα όχι βάσει κάποιας αυθαίρετης ή διασταλτικής ερμηνείας των άρθρων της, αλλά κατά την πλήρη εφαρμογή τους κι ειδικότερα του άρθρου 9 που αναφέρεται ρητά στη δυνατότητα ενυπόθηκων εγγυήσεων που μπορεί να ζητήσει όποια χώρα συμμετέχει.
Σε αυτό το πλαίσιο κάθε άλλο παρά αυθαιρέτησε η Φινλανδία που ζήτησε την υπογραφή διμερούς συμφωνίας με την Ελλάδα ως εκ των ων ουκ άνευ όρο για να προχωρήσει στην έγκριση από τη Βουλή της σχετικής συμφωνίας. Σε εξ’ ίσου στέρεο έδαφος πάταγε κι η γερμανίδα υπουργός Εργασίας, Ούρσουλα φον ντερ Λέγεν που μιλώντας σε ραδιοτηλεοπτικό δίκτυο της χώρας της την Τρίτη ζήτησε εγγυήσεις όπως αποθέματα χρυσού ή μετοχές από κρατικές επιχειρήσεις ως προϋπόθεση για οποιαδήποτε μελλοντική «διάσωση».
Παρόλα αυτά, το κατά πόσο ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Β. Βενιζέλος έπρεπε να υπογράψει τη συμφωνία με την Φινλανδία, την οποία πλέον αποκηρύσσει και το ίδιο το Βερολίνο, είναι κάτι διαφορετικό. Δεν έπρεπε!, είναι η δική μας γνώμη. Μπορούσε κάλλιστα να παρέπεμπε τις φινλανδικές αξιώσεις στις Βρυξέλλες χωρίς να επωμιζόταν η Αθήνα το πολιτικό κόστος από την ακύρωση στην πράξη της συμφωνίας της 21ης Ιούλη. Γιατί αυτό σήμαινε η διμερής συμφωνία με την Φινλανδία και το ντόμινο ανάλογων απαιτήσεων που αυτόματα ενεργοποιήθηκε από άλλες χώρες.
Το μεγάλο πρόβλημα ωστόσο δεν έγκειται στο παροιμιώδες αλαλούμ της κυβέρνησης Παπανδρέου αλλά στην ίδια την συμφωνία, τις αντιφάσεις που τη συνοδεύουν και τους σοβαρότατους κινδύνους που εγκυμονεί η υλοποίησή της για τα κυριαρχικά μας δικαιώματα που έχουν βρεθεί αλλεπάλληλες φορές στο στόχαστρο των πιστωτών τον τελευταίο ενάμισι χρόνο. Η απόκρυψη από την μεριά της κυβέρνησης αυτών των κινδύνων μπορεί να βοηθάει ώστε να φαίνεται προφανής η απάντηση που δίνει, στην πραγματικότητα όμως θολώνει και δεν ξεκαθαρίζει το τοπίο...
http://www.sofokleous10.gr/