ΠΕΦΤΟΥΝ ΤΑ ΠΡΟΣΧΗΜΑΤΑ, ΤΑ ΨΕΜΑΤΑ ΤΕΛΕΙΩΝΟΥΝ

Ξαφνικά, τα ψέματα τελειώνουν. Τις τελευταίες ημέρες, τα προσχήματα αρχίζουν και πέφτουν και, επιτέλους, τα πράγματα λέγονται πια με το όνομά τους και από τις δύο πλευρές του Ατλαντικού: τόσο στην Αμερική, όσο και στη Γερμανία.
Χθες, το γερμανικό περιοδικό Stern αποκάλεσε την Ελλάδα «‘Νέα Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας’ της Ευρώπης»: «Ένα κράτος διαλυμένο από την οικονομική κακοδιαχείριση, που οι επιχειρήσεις του είναι κατεστραμμένες. Η διάσωση: βαρέλι χωρίς πάτο. Όλα αυτά τα ξέρουμε: Η κατάσταση στην Ελλάδα θυμίζει μοιραία την Ανατολική Γερμανία πριν από 20 χρόνια», για να καταλήξει στο… ζουμί: «Οι ευρωπαίοι υπουργοί Οικονομικών στις Βρυξέλλες συσκέπτονται για την ίδρυση μιας εταιρείας ιδιωτικοποιήσεων για την Ελλάδα κατά το πρότυπο της Treuhand, προκειμένου να εισπραχθεί ζεστό
χρήμα για την παραπαίουσα ελληνική οικονομία».
Αστειότητες: το χρήμα που αναμένουν, δεν θα είναι αρκετό να αλλάξει τίποτα. Και το γνωρίζουν άριστα. Γι αυτό άλλωστε και απαξιώνουν. Για να είναι λίγο το χρήμα…
Κι έτσι, το διαβόητο εκείνο μοντέλο προσάρτησης, που, εκτός όλων των άλλων δεν άφησε όρθιο κανέναν ευρωπαϊκό κανόνα, αλλά ουδείς φυσικά μίλησε γι αυτό, τώρα επανέρχεται: φτιάξτε μια αντίστοιχη εταιρία και αγοράστε ότι υπάρχει τζάμπα: έτσι κι αλλιώς, όλα είναι, δήθεν, σε χάλια χειρότερα από ότι ήταν ακόμα και η ΛΔΓ…
Οι Γερμανοί «φίλοι» και «σωτήρες» μας, βιάζονται. Βλέπουν ότι αρχίζουν πια να τους καταλαβαίνουν. Δύο μέρες πριν, η Wall Street Journal, έγραφε: «Για πόσο ακόμα θα επωφελείται η Γερμανία από την κρίση στην ευρωζώνη, ενώ οι μικρές χώρες θα σηκώνουν τον σταυρό του μαρτυρίου; Η Γερμανία δεν μπορεί να στρουθοκαμηλίζει άλλο. Ήρθε η ώρα να αποφασίσει αν η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι μια ένωση κατ' ουσίαν ή απλώς κατ' όνομα».
Και χθες, ήταν η σειρά των New York Times και μάλιστα με το κύριο άρθρο τους: «Οι Ευρωπαίοι πολιτικοί ηγέτες εκείνο που προσπαθούν με αβέβαια και περίπλοκα σχέδια είναι να καλύψουν τις απώλειες των τραπεζών τους, προσποιούμενοι ότι δεν βλέπουν ότι η Ελλάδα κινείται σταδιακά προς τη χρεοκοπία. […] Η σωστή προσέγγιση για την επίλυση της ελληνικής κρίσης χρέους, που όμως δεν ενστερνίζονται και δεν υιοθετούν οι εταίροι της Ελλάδας, είναι η μείωση των επιτοκίων στα δάνεια που έχει ήδη λάβει η ελληνική κυβέρνηση η προώθηση μέτρων για την ενίσχυση των ρυθμών ανάπτυξης στη χώρα. […] Σε δύο μήνες είναι πολύ πιθανό ότι το ελληνικό χρέος θα είναι μεγαλύτερο, οι επενδυτές ακόμη πιο συνετοί και τα επιτόκια υψηλότερα». Δεν είναι πιθανό. Είναι βέβαιο. Και το ξέρουμε όλοι. Εκβιάζοντες και εκβιαζόμενοι. Ούτε μεσοπρόθεσμα, ούτε ανατολικογερμανικά μοντέλα θα φέρουν τη λύση…
Η ελληνική κυβέρνηση, οφείλει επιτέλους πρώτη να αντιληφθεί ότι η Ελλάδα δεν είναι πρώην ανατολική Γερμανία. Και να βάλει ένα φρένο αντί να υπερθεματίζει σε όλες αυτές τις γελοιότητες, τις τόσο εξώφθαλμες, που είναι ανάξιες ακόμα και ανασκευής. Δεσμεύθηκε με το μεσοπρόθεσμο, αλλά αυτό δεν είναι τίποτα μπροστά στον εγκλωβισμό που θα πάθει και η ίδια και, δυστυχώς, η χώρα, αν επιμείνει τελικά να τη διαχειριστεί ωσάν να ήταν πρώην ανατολική Γερμανία όπως διακαώς επιθυμεί το Βερολίνο: μας οδηγεί μετωπικά στη χρεοκοπία έχοντας ξεπουλήσει μάλιστα κι ότι υπάρχει και δεν υπάρχει. Όμως αυτό ΔΕΝ συνιστά πολιτική αποκρατικοποιήσεων, τις οποίες κάθε λογικός άνθρωπος θεωρεί αναγκαίες και η χώρα έχει απόλυτη ανάγκη.
Η κυβέρνηση οφείλει να αποφασίσει αν είναι ακόμα κυβέρνηση κυρίαρχου κράτους, ή χώρα μειωμένης κυριαρχίας, όπως θέλει την Ελλάδα ο… μέγας φιλέλληνας κ. Γιούνκερ. Πρέπει να πάρει μία απόφαση και να ενεργήσει ανάλογα. Αλλά δεν γίνεται άλλο να δηλώνει κυρίαρχη και να ενεργεί αντίθετα. Ή θα αποφασίσει, έστω και την τελευταία στιγμή, το παλέψει πραγματικά και θα κάνει ότι μπορεί να επιτύχει μια νέα διαπραγμάτευση, ή θα συνεχίσει στη σίγουρη οδό της πτώχευσης που σήμερα βαδίζει, έχοντας μάλιστα πρώτα αποσυνθέσει οριστικά τη χώρα.
Είναι εύκολο; Είναι πάρα πολύ δύσκολο. Είναι αδύνατο; Όχι, ειδικά από τη στιγμή που η αντίδραση στη γερμανική πολιτική αρχίζει να εκφράζεται διεθνώς και το δήθεν «έρεισμα» της χάνεται: σε τίποτα δεν έχουν όλα αυτά να κάνουν ούτε με τις απόλυτα αναγκαίες αλλαγές, ούτε με καμία δήθεν διάσωση της Ελλάδας. Και, αυτό, πια αρχίζει να γίνεται κατανοητό και στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ.
Εκείνο όμως που, αντιθέτως, είναι αδύνατο, είναι το να συνεχιστεί αυτό που σήμερα γίνεται. Κάτι που επίσης γνωρίζουν όλοι. Αλλά, δυστυχώς, ενώ τα ψέματα τελειώνουν έξω, στην Ελλάδα, φαίνεται ότι κρατούν ακόμα. Όμως, όχι για πολύ…
Γεώργιος Π. Μαλούχος
http://www.tovima.gr