ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟ ΣΤΟΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΜΕΝΟ ΩΦΕΛΙΜΙΣΜΟ.

Του κ. Νίκου Βασιλειάδη
<<Ο Γκραντγριντ είχε μια θεμελιώδη αρχή: κάθε πράγμα έπρεπε να πληρώνεται. Ποτέ κανείς, και σε καμία περίπτωση, δεν έπρεπε να δίνει το οτιδήποτε στον οποιονδήποτε χωρίς ανταπόδοση. Η ευγνωμοσύνη έπρεπε να καταργηθεί και οι καλές πράξεις που απορρέουν από αυτήν δεν έχουν κανένα λόγο ύπαρξης. Κάθε πιθαμή της ύπαρξης των ανθρώπων, από τη γέννηση έως το θάνατο, έπρεπε να είναι μια ρυθμισμένη αγορά, επί πληρωμή. Και αν ήταν αδύνατο να κερδίσει κανείς τους ουρανούς μ αυτό τον τρόπο, τότε οι ουρανοί δεν είναι ο τόπος στον οποίο βασιλεύει η πολιτική οικονομία. Άρα δεν θα είχε κανείς να κάνει οτιδήποτε εκεί.>>, Κ. Ντίκενς.
Κάποιοι λογοτέχνες όπως για παράδειγμα ο Κάρολος Ντίκενς έχουν μιλήσει
χρόνια πιο πριν για την εποχή που ζούμε χωρίς να αναλωθούν σε βαριές οικονομικές αναλύσεις. Με την παραπάνω δημόσια ηθική, όλες οι ανθρώπινες σχέσεις ορίζονται ως αξίες ανταλλακτικές και όχι ηθικές ή ανθρωπιστικές ή σχέσεις καθήκοντος. Όλα στην ζωή στηρίζονται στην αρχή της ανταπόδοσης. Ο δικαστής δεν δικάζει χάριν της δικαιοσύνης, ο γιατρός αγνοεί τον όρκο του Ιπποκράτη , ο καθηγητής τόση γνώση όση πιστεύει πως αντιστοιχεί σε όσα αμείβεται. Η κοινωνία δεν έχει οποιαδήποτε υποχρέωση στους πολίτες της, ούτε οι πολίτες στους συμπολίτες τους. Είναι η κοινωνία σύμφωνα με την οποία ο άνθρωπος δρα με αποκλειστικό γνώμονα το συμφέρον του, έχοντας αφήσει ανεπιστρεπτί πίσω του όλα αυτά που ορίζουμε ως κοινωνικές αξίες, την φιλία, την αλληλεγγύη, την τιμή, το καθήκον, την συμπόνια, την αγάπη και την ομορφιά. Η μεγάλη οικονομική κρίση και η άποψη πως
η <<κρίση είναι μια ευκαιρία για όλους μας>>, γίνεται το πρόσφορο και γόνιμο έδαφος για αυτού του είδους παλινορθώσεις, αποκαταστάσεις, εξοστρακισμούς και εξορκισμούς. Περάσαμε δίχως να το αντιληφθούμε στην εποχή της νιτσεϊκής και υπερ-ωφελιμιστικής φιλοσοφίας, τον <<αντικειμενισμό>>. Την φιλοσοφία που παραδέχεται την ύπαρξη μίας <<αντικειμενικής πραγματικότητας>> και των <<μοναδικών ατόμων>> όπου το μόνο θεμιτό στο άτομο είναι ο <<λογικός εγωισμός>>. Στην εποχή που εκούσια ή εκούσια δημιουργήσαμε ηθική επιταγή για τον κάθε ένα από εμάς αποτελεί η φροντίδα για την προσωπική μας επιτυχία και αυτό μπορεί να συμβαίνει μόνον όταν επικρατεί ένα πολιτικό σύστημα μέσα από το οποίο τα άτομα, ορίζονται ως συναλλασσόμενα άτομα, που εάν επιλέγουν βολονταριστικά να συνεργασθούν ο τελικός τους και μοναδικός τους στόχος είναι η δική τους ωφέλεια. Αυτό είναι το πραγματικό πρόβλημα που καλούνται όσοι ζητούν πραγματικά να αντιτάξουν μια κοινωνική Ευρώπη απέναντι στην Ευρώπη των τραπεζών και του νομίσματος, μια Ευρώπη στην οποία ο ωφελιμισμός ανάγει τις ποιοτικές διαφορές σε ποσοτικές, βάσει της νομοτέλειας της επιτυχίας του ανθρώπινου αυτοσκοπού πάνω στην πλάση. Η αποτυχία, ή επιτυχία της αποστολής του καθενός από εμάς , συνιστά το μετρήσιμο μέγεθος της αξίας μας. Όπως έχει ορισθεί από τις απαρχές του ωφελιμισμού ο άνθρωπος μπορεί να έχει κληρονομήσει τα έργα και τις πεποιθήσεις των προγενεστέρων γενεών, αλλά μπορεί να μεταβάλει την πραγματικότητά του, αλλάζοντας τα δεδομένα και τις αξίες προοδευτικά με βάση τα προσωπικά του συμφέροντα ως του μοναδικού...όντος της προόδου.