Η παράγκα και η έπαυλις

Κάποτε το ποδόσφαιρο δεν ήταν «προϊόν» ούτε οι ομάδες ανώνυμες εταιρείες.  Κάποτε την νίκη επί του αντιπάλου γιόρταζαν οι ποδοσφαιριστές σε κάποιο ταβερνάκι  με φασολάδα και ρετσίνα που πλήρωναν οι ίδιοι από την τσέπη τους ενώ το πρίμ της διοίκησης ήταν το επιδόρπιο, κάποιο παγωτό ή τα φρούτα, όσο για τους "καλούς" ποδοσφαιριστές, υπήρχε πάντα μια θέση

στην χωροφυλακή ή στην γυμναστική Ακαδημία.   

Κάποτε το αποτέλεσμα κάθε αγώνα δεν εξαρτάτο από το «στοίχημα».  

Κάποτε οι ελληνικές ομάδες είχαν έλληνες παίκτες και όχι όπως σήμερα που, μαύροι, άσπροι, κίτρινοι απλώς φοράνε πράσινες, κόκκινες, κίτρινες φανέλες... Κάποτε οι φίλαθλοι πανηγύριζαν, φώναζαν, έβριζαν, πλακώνονταν στο ξύλο, για τον Παναθηναϊκό, τον Ολυμπιακό, την ΑΕΚ, τον ΠΑΟΚ...  Σήμερα πανηγυρίζουν, φωνάζουν, βρίζουν, σπάει ο ένας το κεφάλι του άλλου για τις ανώνυμες εταιρείες του Μαρινάκη, του Αλαφούζου και των λοιπών μεγαλομετόχων.  

Κάποτε το ποδόσφαιρο ήταν η διασκέδαση της Κυριακής.  

Σήμερα, δυστυχώς, έγινε εμπόρευμα, "προϊόν" και η μπάλα παίζεται στα γραφεία στοιχημάτων, στο χρηματιστήριο και ευδοκιμεί στις γεμάτες από κοπριά και βρώμα αλάνες των οικονομικών συμφερόντων, της μίζας και του ξεπλύματος μαύρου χρήματος.   

Το σύγχρονο επαγγελματικό ποδόσφαιρο γέμισε από "παράγκες" όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σε όλο τον κόσμο. Σήμερα μάθαμε και για την "παράγκα" ή καλύτερα για την πολυτελή έπαυλη και της FIFA.

Δ.Μ.