Η απάτη του ευρώ

Η διαφημισμένη εσωτερική υποτίμηση κατέληξε σε οιονεί υποτίμηση του νομίσματος εντός της Ελλάδας!!!

Το βασικό επιχείρημα του μνημονιακού μπλόκ, το οποίο στράφηκε με επιτυχία εναντίον όλων εκείνων που πρότειναν επιστροφή σε εθνικό νόμισμα, ήταν η βέβαιη υποτίμηση του εθνικού νομίσματος. Σήμερα όμως (και η κατάσταση προφανώς θα χειροτερεύσει), τα δυσεύρετα λιγοστά ευρώ που βρίσκουν οι Έλληνες, έχουν στην πράξη

το ίδιο αποτέλεσμα με ένα υποτιμημένο εθνικό νόμισμα.

Η εσωτερική υποτίμηση (αντί για μια υποτίμηση του νομίσματος που δεν μπορούσε όμως να γίνει λόγω ευρώ), διαφημίστηκε ως το απόλυτο φάρμακο του ΔΝΤ. Τελικά, αντί να έχουμε εσωτερική υποτίμηση, αντιθέτως έχουμε μεν πτώση εισοδημάτων, αλλά διατήρηση των τιμών ή και αύξησή τους. Στην ουσία δηλαδή, η θρυλούμενη εσωτερική υποτίμηση εξελίχθηκε τελικά σε οιονεί υποτίμηση του νομίσματος (ευρώ) στην εσωτερική αγορά!!!
Το ευρώ δεν έχει την ίδια πραγματική αξία εντός της Ελλάδας, με την αξία που έχει το ευρώ εκτός Ελλάδας. Όταν για παράδειγμα, ο επιχειρηματίας στον ευρωπαϊκό Βορρά μπορεί να δανειστεί με 1%, ενώ ο αντίστοιχος Έλληνας επιχειρηματίας εντός Ελλάδας, θα δανειστεί (αν τελικά τον δανείσουν) με 6%, τότε το ευρώ δεν έχει την ίδια πραγματική αξία. Ο Έλληνας επιχειρηματίας είναι αδύνατο να ανταγωνιστεί τον Βορειοευρωπαίο επιχειρηματία. Το ευρώ είναι πολύ πιο ακριβό για τον Έλληνα. Η ανάπτυξη μέσω της ανταγωνιστικότητας με αυτούς τους όρους, καταντά κοροϊδία. 
Το ίδιο συμβαίνει και με την αγορά αγαθών συνδυαζόμενη με το ύψος των εισοδημάτων των καταναλωτών. Όταν ο καταναλωτής χρειάζεται να ξοδέψει ένα σημαντικό τμήμα του μισθού του, μόνο για να πιει έναν καφέ, είναι το ίδιο πράγμα, σαν να πλήρωνε χιλιάδες υποτιμημένες δραχμές για έναν καφέ. Τελικά, είτε ο εργαζόμενος αμείβεται με μεγάλες ποσότητες υποτιμημένου νομίσματος, είτε με λίγες ενός σκληρού νομίσματος, εφόσον οι τιμές των αγαθών δεν υποχωρούν, στην πράξη ο εργαζόμενος-καταναλωτής βιώνει το ίδιο αποτέλεσμα. Από το ένα μέρος τα εισοδήματα μειώνονται συνεχώς και από το άλλο οι τιμές των αγαθών παραμένουν σταθερές ή και αυξάνονται. Αυτή η εξέλιξη ανοίγει την ψαλίδα μεταξύ εισοδημάτων και τιμών και στην ουσία έχουμε το ίδιο αποτέλεσμα με έναν συνεχώς αυξανόμενο πληθωρισμό. 
Αυτή τη στιγμή λοιπόν, βιώνουμε αυτό που θα βιώναμε με ένα υποτιμημένο εθνικό νόμισμα, χωρίς όμως να έχουμε τη ρευστότητα, την εθνική ανεξαρτησία, αλλά και τις προοπτικές ανάπτυξης που θα μας έδινε το εθνικό νόμισμα, έστω και υποτιμημένο.
ΥΓ. Η μόνιμη επωδός του μνημονιακού μπλόκ είναι ότι με υποτιμημένο εθνικό νόμισμα θα αυξανόταν ονομαστικά το εξωτερικό χρέος. Πέρα φυσικά από το γεγονός, ότι διαφορετικά χειρίζεται τους δανειστές ένα εθνικά ανεξάρτητο κράτος με το δικό του νόμισμα, ποιος αφελής δεν αντιλαμβάνεται ότι τα δυσεύρετα ξένα ευρώ και με μία οικονομία μη ανταγωνιστική, είναι το ίδιο στην ουσία πράγμα με ένα υποτιμημένο εθνικό νόμισμα;
Πέτρος  Χασάπης